کریمی: «34 سال تنهایی» به شیوه رایج مستند ساخته نشد

خبرگزاری فارس: کارگردان مستند «34 سال تنهایی» گفت: در مستند «34 سال تنهایی» نمی‌خواستم مانند فیلم‌های مستند دیگر، با دوستان شهیدثالث مصاحبه کنم و موضوع را پیش ببرم. تصمیم گرفتم مانند فیلم‌های خودش خلوت و خالی از گفت‌وگو‌ باشد و تنهایی را به تصویر بکشد. به گزارش خبرنگار سینمایی فارس، شب گذشته جلسه نقد و بررسی مستند «34 سال تنهایی» با حضور پدرام اکبری منتقد، بهفر کریمی کارگردان و ناهید دل‌آگاه تهیه‌کننده برگزار شد. بر اساس این گزارش، پدرام اکبری در این جلسه گفت: سهراب شهیدثالث سعی می‌کرد به نوعی دیگر جهان را به تصویر بکشد و در واقع طبیعت به ظاهر بی‌جان را به تحرک درونی تبدیل کرد. بهفر کریمی کارگردان مستند «34 سال تنهایی» اظهار داشت: شهیدثالث یک فیلمساز بزرگ و من یک فیلمساز کوچک و تازه کار هستم و در این فیلم سعی داشتم با بضاعت کم، این شخص را معرفی کنم.

"خبرگزاری فارس: کارگردان مستند «34 سال تنهایی» گفت: در مستند «34 سال تنهایی» نمی‌خواستم مانند فیلم‌های مستند دیگر، با دوستان شهیدثالث مصاحبه کنم و موضوع را پیش ببرم"در این کار یک عشق پشت کار بود و من عاشقانه کارم را انجام می‌دادم و امیدوارم مشخص باشد که این فیلم عاشقانه ساخته شده است. به گزارش فارس، ناهید دل‌آگاه تهیه‌کننده، در این جلسه بیان داشت: کارگردان فیلم، فردی حساس و سخت است و در این فیلم با وسواس و سخت‌گیری زیادی فعالیت می‌کرد ولی به نظر من، این کار ارزش وسواس‌ها و جدل‌ها را داشت. وی افزود: وقتی فیلم را برای دختر شهیدثالث در آلمان ارسال کردیم و فیلم ما را تماشا کرد؛ تصمیم گرفت تمام فیلم‌ها و آرشیو‌هایی که از سهراب شهیدثالث دارد را برای ما ارسال کند. فرهاد ورهرام مستندساز پیشکسوت که در جلسه حضور داشت، گفت: در آن زمان این شخص مورد بی‌مهری قرار گرفت و خیلی‌ها دوست نداشتند از این شخص حرفی بزنند. خوشحالم که راجع به سهراب شهیدثالث فیلم ساخته شد.

بهفر کریمی در خصوص ساخت فیلم ادامه داد: این مستند صرفا مربوط به فیلم «طبیعت بی‌جان» سهراب شهیدثالث است و من مجبور بودم از گذشته بگویم و به طبیعت بی‌جان برسم همچنین تمام این‌ها باید در مدت‌زمان ۵۲ دقیقه اتفاق می‌افتاد و نسخه ابتدایی زمان بیشتری داشت ولی مجبور شدم به دلیل احترام به مخاطب، زمان فیلم را کاهش بدهم. کریمی افزود: در مستند «34 سال تنهایی» نمی‌خواستم مانند فیلم‌های مستند دیگر، با دوستان شهید ثالث مصاحبه کنم و موضوع را پیش ببرم. تصمیم گرفتم مانند فیلم‌های خودش خلوت و خالی از گفت‌وگو‌ باشد و تنهایی را به تصویر بکشد همچنین در این فیلم از صحبت‌های عموی شهیدثالث استفاده کردم، چرا که این شخص با سهراب رابطه خوبی داشت و سهراب همیشه از وی صحبت می‌کرد. وی در ادامه تصریح کرد: سعی کردم، دیدم را با دید سهراب شهیدثالث تنظیم کنم و تصمیم گرفتم این موضوع را تمرین کنم و می‌خواستم تاثیرگذاری که سهراب روی من گذاشته را به تصویر بکشم. جای دوربین‌ها هم به همان صورتی که در فیلم «طبیعت بی‌جان» بود، مشخص کردم.

"تصمیم گرفتم مانند فیلم‌های خودش خلوت و خالی از گفت‌وگو‌ باشد و تنهایی را به تصویر بکشد"حتی حضور گله گوسفند با همان میزانسن تصویر شد. دل آگاه در ادامه جلسه گفت: در این کار از حدود ۵۰ پلان عکس گرفته و چاپ شد و کارگردان روی آن‌ها تحقیق کرد همچنین تصمیم گرفتیم صحبت‌هایی در مورد خود سهراب شهیدثالث را در جای دیگر استفاده کنیم. به گزارش فارس، داستان فیلم «34 سال تنهایی» ساخته بهفر کریمی درباره پیرمرد راهبان فرتوتی است که عمری را به نگهبانی در نقطه‌ای از راه آهن شمال به سر آورده است. همسر او پیرزنی است که برای کمک به زندگانی فقیرانه‌شان در خانه به بافتن فرش می‌پردازد. یگانه پسر آن‌ها مشغول گذراندن خدمت سربازی است.

وقتی مرخصی می‌گیرد، به دیدن پدر و مادر می‌آید، یک شب را با آن‌ها می‌گذراند و دوباره به سر خدمت باز می‌گردد. زندگی یکنواخت پیرمرد و پیرزن روزی تغییر می‌کند که حکم بازنشستگی به دست راهبان پیر می‌رسد. از آن زمان و پس از این که مردی جوان به عنوان جانشین او در محل حاضر می‌شود، پیرمرد احساس می‌کند که همه چیزش به خطر افتاده و پایان زندگی‌اش فرا رسیده است. این احساس چنان در او قوت می‌گیرد که در صدد برمی‌آید به شهر برود تا از رئیس خود اجازه بگیرد، همچنان در محل کارش باقی بماند. صحنه یاس‌انگیز فیلم آنجاست که راهبان بازنشسته سوار بر واگنی از محل راهبانی که می‌گذرد، جانشین جوان خود را می‌بیند که به جای او مشغول نگهبانی است.

"به گزارش خبرنگار سینمایی فارس، شب گذشته جلسه نقد و بررسی مستند «34 سال تنهایی» با حضور پدرام اکبری منتقد، بهفر کریمی کارگردان و ناهید دل‌آگاه تهیه‌کننده برگزار شد"ورود جانشین جوانش دیگر چنان ضربه روحی بر او وارد می‌سازد که تاب تحمل آن را در خود نمی‌بیند. عکس‌العملی که سعی می‌کند برای مبارزه با رقیب نشان دهد به حدی ضعیف و بی اثر است که سرانجام تن به قبول شکست می‌دهد. بساطش را جمع می‌کند و جایش را به حریف جوان وا می‌گذارد. مبارزه را باخته است. آخرین صحنه فیلم، با نگاهی که راهبان باز نشسته، در آیینه دیواری به تصویر خود می اندازد، تسلیم شدن در برابر سرنوشت محتوم یک پیر از کار افتاده را مجسم می‌سازد.

کارگردان در یادداشت خود درخصوص این فیلم آورده است: می‌خواستم بخش‌هایی از فیلم «طبیعت بی‌جان سهراب شهید ثالث» را در لوکیشن واقعی‌اش در شمال و در بندر گز از نزدیک مشاهده کنم. اگر چه نمی‌توانم حتی این اندیشه را در سر بپرورانم که به مقام بلند چنین استادانی برسم، ولی امیدوارم با فیلمسازی مداوم و خستگی‌ناپذیر بتوانم تصاویری برای سینما تهیه کنم. سهراب در من اثر بزرگی گذاشت. مدیوم شات‌های نگاه آدم‌های او و پلان‌هایی که چهره و دست‌های آن‌ها در آن می‌گنجد را بسیار عالی و زیبا می‌دانم. انتهای پیام/ا.