استاد دانشگاه تهران: اگر معین در ایران کنسرت بگذارد کسی به کنسرت تتلو می‌رود؟ - Gooya News

گفت‌وگو با احسان شاه‌قاسمی استاد دانشگاه تهران

زهرا منصوری، انصاف نیوز

احسان شاه‌قاسمی می‌گوید تتلو کسی است که می‌گوید دختر ۱۷ ساله برای رابطه به من معرفی کنید و مواد مخدر را تبلیغ می‌کند؛ چنین کسی را باید به زندان بیاندازید. او معتقد است که تتلو یک بیمار روانی است که در آینده خودکشی می‌کند.

وی درباره‌ی برخی سلبریتی‌های دیگر به عنوان معتقد است «ریحانه پارسا استعداد بازیگری ندارد و نباید با پول ما در یک سریال مبتذل بازی می‌کرد، مدیران صدا و سیما یک مشت فرصت‌طلب هستند و کلا در سیستم ما آدم‌های کودن وارد شده‌اند».

احسان شاه‌قاسمی در گفت‌وگو با انصاف نیوز، به تحلیل بستر سیاسی و اجتماعی رشد سلبریتی‌ها و پیامدها و راهکارهای مقابله با آن پرداخته است، متن کامل این گفت‌وگو را در ادامه بخوانید:

شاه‌قاسمی: سلبریتی‌ها به «هیچ‌جا» ارجاع می‌دهند

انصاف نیوز: کنسرت تتلو جنجالی می‌شود، شائبه‌ی مرگ ریحانه پارسا مطرح می‌شود و چند روز اخبار را به خودشان اختصاص می‌دهند؛ چه بستر سیاسی و اجتماعی برای رشد این سلبریتی‌ها فراهم است؟

احسان شاه‌قاسمی: حوزه‌ی سیاسی برای جلوگیری از این وضعیت، کارهایی را می‌تواند انجام دهد که نمی‌دهد و همچنین کارهایی را باید انجام ندهد که می‌دهد. ببینید! در آمریکا تمام سلبریتی‌ها علیه ترامپ بودند. رابرت دنیرو می‌گوید با مشت می‌خواهم به‌صورت او بزنم، بااین‌حال جامعه‌‌ی آمریکا به ترامپ رای داد. اما در ایران دیدیم که در دوره‌های قبل شورای شهر به دست سلبریتی‌ها می‌افتاد.

"رابرت دنیرو می‌گوید با مشت می‌خواهم به‌صورت او بزنم، بااین‌حال جامعه‌‌ی آمریکا به ترامپ رای داد"ژان بودریار استعاره‌ی قشنگی دارد، می‌گوید ارجاع به هیچ‌جا. یعنی به جایی ارجاع بدهی که مرجع ندارد. سلبریتی‌ها به هیچ کجا ارجاع می‌دهند، مثل دوره‌ی اول شورای شهر که بنده در شیراز بودم، قصد داشتند برای یک خانمی تبلیغ کنند، پوستر او را آوردند، چهره‌ی زیبایی داشت، نفر اول شورای شهر شیراز شد. بعد متوجه شدند آن خانم اصلاً زیبا نبوده و با فتوشاپ قیافه‌ی خود را تغییر داده است.

سلمان رشدی یک کتاب دارد که در آن یک زن هندی عاشق یک افسر انگلیسی می‌شود، اتفاقات زیادی می‌افتد و در نهایت وقتی افسر به فرودگاه می‌رسد کلاه گیس خود را برمی‌دارد و تمام اتفاقاتی که افتاده به خاطر فرق از وسط زیبای او بود که دروغ بود. سیاست‌هایی در کشور پیش گرفتند که هرکسی در کشور به جمهوری اسلامی فحش بدهد، آبرومند می‌شود؛ چرا؟! این مسئله در غرب نیست.

در ایران افرادی هستند که به خاطر مواد مخدر از کار و دانشگاه اخراج شدند و الان به عنوان اپوزیسیون به خودشان می‌بالند. اخراج از محل کار و دانشگاه یک ارزش محسوب می‌شود! در سیاست ما برنامه‌ای برای جوانان بی خدا و یا کسانی که مسیحی شده‌اند، وجود ندارد. یا مثلاً طرف در خانه‌ی ۴۰۰ متری زندگی می‌کند، به همه می‌گوید بچه‌دار شوید، در حالی که اکثر تهرانی‌ها در خانهٔ زیر ۸۰ متر زندگی می‌کنند.

انقدر نگذاشتند که حبیب بخواند تا فوت شد

البته در سال ۹۶ تتلو از آقای رئیسی حمایت کرد اما رای نیاورد!

این موضوع دیگری است، به‌صورت کلی بحث می‌کنم. ببینید! زندگی برای جامعه ساده نیست و نیاز داریم که در مقابل موضوعات پیچیده سیاست پیچیده داشته باشیم. مثلاً انقدر نگذاشتند که حبیب بخواند تا فوت شد.

"سلبریتی‌ها به هیچ کجا ارجاع می‌دهند، مثل دوره‌ی اول شورای شهر که بنده در شیراز بودم، قصد داشتند برای یک خانمی تبلیغ کنند، پوستر او را آوردند، چهره‌ی زیبایی داشت، نفر اول شورای شهر شیراز شد"حبیب در ایران بخواند بهتر از این نیست که تتلو در استانبول بخواند؟ به عنوان یک آدم سنتی و تندرو می‌گویم این ظلم بزرگی به کشور بود. همین الان اگر معین در ایران بخواند بهتر نیست که تتلو در خارج بخواند؟

به هر حال تتلو هم باید بتواند در کشور خودش بخواند.

بنده از این بعد نگاه نمی‌کنم. کسی که می‌گوید دختر ۱۷ ساله برای رابطه به من معرفی کنید و مواد مخدر را تبلیغ می‌کند؛ چنین کسی را باید به زندان بیاندازید. درباره‌ی این مسائل نباید شوخی داشت. چون شما در یک جهان خطرناک در خاورمیانه زندگی می‌کنید.

تکان بخورید، می‌میرید. پسران ما اگر در مرز نباشند، دختران ما را سه روز داعشی‌ها می‌برند و بدن آنها را به کارخانه‌ی ساخت داعشی‌های کوچک تبدیل می‌کنند.

موضوع این است که وقتی او نمی‌تواند در ایران بخواند پس نمی‌توان آن را کنترل کرد، در واقع می‌تواند خارج از ایران هرکاری بخواهد انجام دهد و البته در آنجا هیچگونه نظارتی هم بر او نیست.

وقتی سیاست تتلو و تتلیتی‌ها را به رسمیت نمی‌شناسید درباره‌ی آن هم سیاست‌گذاری نخواهید کرد. سه دهه پیش بر سر اینکه ریاضی چه کسی بهتر است، رقابت بود. الان خوابیدن با گلزار رقابت است! برخی فکر می‌کنند مسائل مهم کشور ما برجام است، اما اگر شهروند قدرت‌مند نداشته باشید کاری نمی‌توان کرد. امروز مأمور امنیتی خود را به ماهی پنج هزار دلار می‌فروشد در حالی حقوق کمی نمی‌گیرد.

"سیاست‌هایی در کشور پیش گرفتند که هرکسی در کشور به جمهوری اسلامی فحش بدهد، آبرومند می‌شود؛ چرا؟! این مسئله در غرب نیست"پنج درصد نیروی خوب تربیت کنیم کافی است، در حالی که زیر یک درصد داریم تربیت می‌کنیم؛ آن هم خودش تربیت می‌شود. این حاکمیت برای مشکلات خود هیچ راه حلی ارائه نمی‌دهد. اگر چین بود به راحتی این مشکلات را حل می‌کرد. مشکلات و تتلوها با این وضعیت همچنان خواهند بود. شاگرد تنبل کلاس در [برنامه‌ی عصرجدید] صدا و سیما پشتک می‌زند و ۵۰۰ میلیون جایزه می‌گیرد درحالی که شاگرد زرنگ در کلاس است.

آیا این تحقیر دانش آموزان زرنگ نیست؟

به سلبریتی‌ها باج می‌دهند که انتقاد نکند

شاید کسی هم شاگرد ممتاز باشد و هم بتواند ورزش کند.

این را شما می‌گویید دختری که در آنجا مسائل ریاضی را حل می‌کند سه تا چراغ قرمز می‌گیرد. کسی که حافظه و ریاضی قوی دارد نمی‌تواند در آنجا قهرمان شود. چون آدم‌های کودن وارد سیستم شدند و خواسته و ناخواسته از دانش‌آموزان ما انتقام می‌گیرند. یک عمر کسی مسئولیت داشته است اما نمره‌ی رساله‌ی او ۱۴ شده است. اینجا خاورمیانه است، یک لحظه غلفت کنید کارت تمام است.

"در ایران افرادی هستند که به خاطر مواد مخدر از کار و دانشگاه اخراج شدند و الان به عنوان اپوزیسیون به خودشان می‌بالند"تازه ایران اولین کشور در خاورمیانه است که امنیت دارد. داعش کار خیلی ترسناکی نمی‌کند، خاورمیانه همیشه این وضعیت را داشته است. اما در غرب ماجرا فرق دارد، مثلاً اگر کارداشیان مست رانندگی کند، حتماً او را جریمه می‌کنند. اما در ایران ما می‌گوییم نرگس کلباسی با پول‌ها چه کار کرده؛ می‌گویند حالا ۱۷ میلیارد هم دزدیده باشد. در حکومتی زندگی می‌کنیم که سلبریتی‌ها مالیات نمی‌دهند اما کارگری با سه میلیون حقوق باید مالیات بدهد.

به سلبریتی‌ها باج می‌دهند که انتقاد نکنند. این در حالی است که دانشجوی من موبایل نداشت و از فرصت کرونا استفاده کرد و در عسلویه کارگری می‌کرد، اتوبوس نیامد و از روخانه رد شد و غرق شد. دانشجوی ممتاز دانشگاه تهران سه میلیون ندارد که موبایل بخرد.

شما از حاکمیت صحبت می‌کنید؛ به قول دروکیم با انگشت نشان دهید که آن‌ها چه کسانی هستند؟

همه‌ی مسئولانی که برای فرهنگ برنامه‌ریزی می‌کنند.

مثلاً چه کسانی؟

وزارت ارشاد، قوه‌قضاییه، پایگاه بسیج و سازمان اوج. این‌هایی که زور و پول دارند که کاری برای فرهنگ کشور انجام دهند.

شما می‌گویید تتلو و تتلیتی‌ها به رسمیت شناخته نمی‌شوند، اینکه یک کاندیدای شناخته شده با آن شخص دیدار می‌کند این به معنی به رسمیت شناختن نیست؟

ماجرای دیدار رئیسی با تتلو هم بیش از آنکه نشانه‌ی سوءاستفاده باشد، نشانه‌ی بی‌اطلاعی است. نمی‌دانند که بسیاری از تتلیتی‌ها حق رای ندارند و یا اینکه به رئیسی رای نمی‌دهند.

"اخراج از محل کار و دانشگاه یک ارزش محسوب می‌شود! در سیاست ما برنامه‌ای برای جوانان بی خدا و یا کسانی که مسیحی شده‌اند، وجود ندارد"این یعنی هیچ چیزی از فرهنگ نمی‌دانند، آقای رئیسی را هم بدبخت کردند، عکس‌ها را ببینید، اقای رئیسی در وضعیت مناسبی نیست. ببینید! بسیاری از این حزب الهی‌ها خیلی با شجریان حال می‌کردند، به‌خاطر مواضع سیاسی به او فحش می‌دادند اما وقتی مرد، گریه می‌کردند. در جلسه‌ای درباره‌ی دنیای بدون گلزار بودم، مسئولین تی وی پلاس هم آمده بودند، گفتند آقای گلزار از مدافعین حرم طرفداری کرده است و فلان. من هم گفتم چون طرفداری کرده، یعنی الان هرکاری دلش بخواهد می‌تواند انجام دهد؟!

آیا اراده‌ای وجود دارد که وضعیت همینطوری باشد؟

نه صادقانه می‌گویم، حکومت این را نمی‌خواهد. حکومت برای یک محفل می‌تواند اینگونه برنامه ریزی کند، نه یک کشور.

سیاست‌مداران به اندازه‌ی ما نمی‌خواهند هزینه بپردازند چون فردا مدیریت عوض می‌شود، اسناد افشا می‌شود و آبروی آنها می‌رود. مثلاً برخی از آقایان بدشان نمی‌آید که اینستاگرام باشد، چون سر مردم را گرم می‌کند. الان بخشی از جامعه دیگر به سیاست کاری ندارد و پول برایش مهم است. الان به خواستگاری که می‌روید، اولین سوالی که می‌شود این است که چقدر پول داری. از جامعه سیاست‌زدایی شده و انسجام خود را از دست داده است.

"یا مثلاً طرف در خانه‌ی ۴۰۰ متری زندگی می‌کند، به همه می‌گوید بچه‌دار شوید، در حالی که اکثر تهرانی‌ها در خانهٔ زیر ۸۰ متر زندگی می‌کنند"۴۰ میلیارد خسارت شورش آبان ۹۸ شده است و کسی عین خیالش نیست.

شورش یا اعتراض؟

اعتراض ۹۸. چون اعتراض گرسنگان بود، شاید بتوان اسم آن را شورش هم گذاشت. وقتی آدم حسابی‌ها را کنار می‌زنید، با آدمی روبرو می‌شوید که می‌گوید همین الان مشکل مرا حل کنید.

در چه دوره‌ای این نخبگان فرهنگی سردمدار بودند؟ در دهه‌ی ۷۰ دولت آبادی محبوب‌تر بود یا م. مؤدب پور؟ یا قبل از انقلاب گوگوش و گیتی محبوب‌تر بودند یا شجریان؟ در حوزه‌ی رسمی هم حکومت هم مداحی‌های ما پاپ شده است. اصلاً پیام آور میراث امام حسین نیستند.

در اینجا نباید حاکمیت خود را با حقیقت جامعه وفق دهد، به جای اینکه نقش معلم ایفا کند.