نماهنگ جدید «لیلی محسنی» به نام «همین حالا»، در حمایت از جامعه دگرباشان جنسی 

لیلی محسنی، خواننده ایرانی ساکن انگلیس، موزیک ویدئو یا نماهنگی را در حمایت از جامعه دگرباشان جنسی منتشر کرد. 

این اثر «همین حالا» نام دارد و لیلی محسنی علاوه بر اجرا، ترانه را نیز سروده است. او در این پروژه هم مانند گذشته با مجید کاظمی همکاری داشته، و موسیقی و‌ تنظیم از این هنرمند ساکن آلمان است.  

«همین حالا» ترانه‌ای عاشقانه و ملایم در سبک پاپ راک است که روایت موسیقایی لیلی محسنی از عشق محسوب می‌شود و عواطف و احساسات او در این زمینه را با سایرین به اشتراک می‌گذارد. این اثر در دوران همه‌گیری ویروس کرونا ساخته شد، و با توجه به محدودیت‌های موجود به ویژه در کشورهای اروپایی، فرآیندی سخت و طولانی بود.

لیلی محسنی پس از مشورت با اعضای گروه، تصمیم گرفت تا نماهنگ همین حالا را با محوریت دگرباشان جنسی تولید کند و حمایت خود را از طیف‌های مختلف این جامعه نشان دهد.

او به صدای آمریکا می‌گوید: «مشکلات گسترده و پیچیده ای در جامعه ی کوییر و ال‌جی‌بی‌تی‌کیو به ویژه در ایران وجود دارد، هم از طرف خانواده‌ها و هم جامعه؛ به صورتی که نه آموزش آزادی وجود دارد و نه اطلاعات به روز و جامع و درستِ طبقه بندی شده‌ای ارائه می شود. مشکلاتی همچون انکار هویت جنسیتی و گرایش جنسی، عدم پذیرش اجتماعی، فشار خانواده و مدرسه و جامعه، قضاوت‌ها و برچسب زدن‌های نادرست، نفرت پراکنی، در اقلیت بودن، عدم آزادی پوشش تا مجازات های حکومتی، و بسیاری مشکلات دیگر، زندگی این افراد که بخشی از جامعه ما هستند را با اجبار، سرکوب و خفقان روبرو کرده است.»

لیلی محسنی در ادامه، این جامعه را اقلیتی توصیف می‌کند که نه تنها از تبعیض‌های سیستماتیک همه جانبه رنج می برند، بلکه حق حیات و حق عشق‌ورزی هم از آنها گرفته شده است.

در تولید نماهنگ همین حالا به کارگردانی ایلیا صادقی، تعدادی از دگرباشان جنسی ایرانی و غیر ایرانی به عنوان مدل یا رقصنده مشارکت داشتند.

برخی از تصاویر این افراد با دوربین‌های کوچک یا تلفن‌های همراه فیلمبرداری شده است و نماهنگ، ترکیبی از صحنه‌های ساده، شاعرانه، و نمادین است. 

لیلی محسنی در این باره به صدای آمریکا می‌گوید: «به عنوان یک هنرمند که دغدغه انسانی و اجتماعی دارد، کمک در آگاهی‌رسانی، فرهنگ‌سازی و آموزش در این زمینه را یک وظیفه می دانم. هدف ما از ساختن این ویدیو اشاره به این بود که یک آهنگ و ترانه عاشقانه می‌تواند فارغ از کلیشه‌های رایج رابطه بین زن و مرد باشد، و عشق و رابطه عاشقانه را از انحصار روابط دگرجنس‌گرایان خارج ببیند.‌ تفاوت‌ها را بپذیرد و به انسان آزاد باور داشته باشد. در کلیت، عشق فارغ است از نژاد، هویت، مذهب، زبان، جنسیت و فاصله طبقاتی، و هیچ حصاری را برنمی تابد.»