چرا بعضی مردان از شادی امین و فرانک عمیدی بیزارند

حمله به فمینیست های تندرو تقریبا الگوی واکنشی بسیاری از مردان در سیاره ما است. برای مردان ایرانی نیز چند فمینیست رادیکال نظیر شادی امین و فرانک عمیدی وجود دارند که در معرض انواع تهمت ها و نظرات ناخوشایند قرار دارند. اما بیاییم سعی کنیم بفهمیم چرا فمیینیسم رادیکال در صحنه اجتماعی دنیا وجود دارد.

این نوع از فمینیستها معتقدند خسارت و اذیت زنان بسیار گسترده است و عمدا به سنت های زندگی بخصوص آنهایی که مردان به ان عادت کرده اند یورش می برند.

آنها معتقدند تلنگرهای محکم و حتی شده سیلی ها جانانه به مردان بزنند تا در آنها احساس شرم و گناه و حتی توبه ایجاد کنند چون  زنان به طور سیستماتیک هزاران سال ذلیل نگاه داشته شده اند.

پدیده فمینیسم یا تلاش برای بهبود وضعیت زنان دنیا، پدیده جدیدی در تاریخ تحول اجتماعی بشر است. به تعبیری مثل نوزادی است که دارد قدم های اول زندگی را برمیدارد و طبیعتا تلوتلو می خورد و به در و دیوار اطرافش برخورد می کند.

بعضی های شان که سریعتر می دوند احتمال دارد در مسیر دویدن شان چیزهای حتی خوبی را هم بشکنند. شاید برای همین است که مردان ایرانی از گرد و غبار و هیاهویی که امثال شادی امین و فرانک عمیدی ایجاد می کنند دلخور هستند.

اما تغییرات نیاز به دونده های سریعتر و جسور تر هم دارد.

"برای مردان ایرانی نیز چند فمینیست رادیکال نظیر شادی امین و فرانک عمیدی وجود دارند که در معرض انواع تهمت ها و نظرات ناخوشایند قرار دارند"فرانک عمیدی و شادی امین ها هستند که با صراحت تمام به مردان می گویند وقتی یک زن گفت نه یعنی نه…. حتی اگر لباس جذاب پوشیده و از حضور مرد لذت برده و حس می کند که می تواند با او همبستر شود و حتی کار به هماغوشی هم کشیده است همچنان حق دارد به هر دلیلی به یکباره تصمیم بگیرد که نمی خواهد ادامه دهد.

چرا برای ما مردان سخت است که بپذیریم شمشیر غریزی مان را غلاف کنیم و به نه گفتن آن لحظه یک زن احترام بگذاریم؟ چرا فکر می کنیم قدرت و تمنای جنسی که ما می فهمیم را زنان هم همانطور حس می کنند؟

چرا باور نمی کنیم که یک زن در اوج داغی و تمنای جنسی می تواند به یکباره به خاطر یک دلیل شاید بیخود، برایش همه چیز سرد شود و فرو بریزد؟.

چرا نمی توانیم بپذیریم که شیوه ابراز وجود جنسی زنان می تواند فرق داشته باشد. خیلی ساده چرا به این فکر نمی کنیم که بسیاری از زنان و دختران فقط به خاطر عدم درک تفاوت احساسات زنانه شان مورد تجاوز قرار می گیرند؟

چرا نمی خواهیم در آن لحظه که می شنویم یک زن حتی درون تختخواب می گوید نه قبول نمی کنیم؟ به هویت ما توهین می شود؟ حال ما گرفته می شود؟ قدرت کنترل نداریم؟ نه هیچکدام نیست. فقط و فقط فکر می کنیم حق ما است. حقی که از دیرباز به ما داده شده است.

این همان رادیکالیسمی است که شادی امین و فرانک عمیدی ها با قدرت و جسارت تمام به ما گوشزد می کنند.

ناخوشایند و غیرمترقبه ولی ضروری و انسانی…