گوینده مشهور تلویزیون افغانستان و زندگی تازه در آمریکا
بی بی سی فارسی
گوینده مشهور تلویزیون افغانستان و زندگی تازه در آمریکا۷ ساعت پیشتوضیح تصویر،
بصیره جویا، گوینده تلویزیون در افغانستان بود
یک سال از اسکان ۷۶ هزار شهروند افغانستان در سراسر آمریکا می‌گذرد، اما داستان‌های آنها، به ویژه روزنامه‌نگاران زن که از کشورشان آواره شده‌اند، هنوز ناگفته مانده است.
استفان استار در گزارشی برای بی‌بی‌سی با روزنامه‌نگاران زن گفتگو کرده است که پس از به قدرت رسیدن طالبان به آمریکا گریخته‌اند.
بصیره جویا، گوینده پیشین تلویزیون در کابل، مدت پنج سال، همه روزهایش را صرف تحقیق در مورد مهمانان و تهیه سؤالات مصاحبه برای برنامه‌های خبری تلویزیونی می‌کرد.
اما زمانی که طالبان در اوت/آگوست ۲۰۲۱ وارد پایتخت افغانستان شد، همه چیز تغییر کرد.
او به بی‌بی‌سی گفت: «بعد از اینکه مقاله‌ای نوشتم و آن را در صفحه فیسبوک خود منتشر کردم، تماس‌های طالبان با من آغاز شد، بنابراین مخفی شدم. هفته‌ها او مجبور شده با برادرش از خانه‌ای به خانه دیگر نقل مکان کند تا ردیابی نشود.»
مطالب پیشنهادی
- ادامه اعتراض پناهجویان افغانستان در ابوظبی: «اینجا مثل زندانی هستیم»
- آصف فکرت؛ نویسنده‌ای که در سرزمین خود ناشناخته ماند
- «مسی کوچک افغانستان» به ایتالیا رسید
- توافق احزاب عمده آلمان در مورد پذیرش ماهانه ۱۰۰۰ پناهجو از افغانستان
End of مطالب پیشنهادی
هفده ماه بعد، خانم جویا، ۲۴ ساله، خود را در مکانی بسیار متفاوت یافت. اکنون آن زندگی که در مصاحبه با سیاستمداران و پخش آخرین خبرها از کابل داشت، سپری شده است. امروز، خانه او ۷ هزار مایل دورتر در دیتون، ایالت اوهایو است؛ اگرچه خانم جویا از دست طالبان گریخته است، اما هنوز خود را گیرافتاده احساس می‌کند.
"اکنون آن زندگی که در مصاحبه با سیاستمداران و پخش آخرین خبرها از کابل داشت، سپری شده است"
او حالا ۱۲ ساعت در روز، شش روز در هفته را در یک کارخانه تولیدی کار می‌کند ، کاری که به گفته او، ذهن را بی‌حس می‌کند و کمرش را به درد می‌آورد. در حالی که خانم جویا از سوی کارفرمایش مجبور نشده این همه ساعت کار کند، اما او می‌گوید انتخاب دیگری ندارد.
او گفت: «من باید برای کمک به خانواده‌ام کار کنم.» شش تن از آنها از جمله والدین او در ولایت تخار در شمال شرق افغانستان زندگی می‌کنند، که در ژوئن/جون ۲۰۲۱ به‌دست طالبان افتاد.
او می‌گوید: «من اصلاً این کار را دوست ندارم، اما به دلیل مشکلات اقتصادی مجبورم برای ارسال پول به خانواده‌ام کار کنم، زیرا آنها در افغانستان در وضعیت بدتری قرار دارند. ...
اینجا [حداقل] من می‌توانم درآمد داشته باشم.»
پس از یک سال که دولت آمریکا در پی خروج نظامی آشفته از افغانستان اعلام کرد ده‌ها هزار شهروند افغانستان را تحت حمایت قرار می‌دهد، آنها در مناطق مختلف جوامع میزبان در سراسر آمریکا اسکان داده شده‌اند.
منبع تصویر،
Supplied photo
توضیح تصویر،
سال ها بصیره جویا گوینده تلویزیون در کابل بود
پادکست چشم‌انداز بامدادی رادیو بی‌بی‌سی – دوشنبه ۱۹ اردیبهشت ۱۴۰۱
پادکست
پایان پادکست
در حالی که ده‌ها خبرنگار زن با مهارت بالا و شناخته‌شده موفق شدند پیش‌تر و در زمانی که طالبان حاکم می‌شد از کشور فرار کنند، شمار کمی از آنها توانسته‌اند به عنوان خبرنگار به کار خود ادامه دهند.
زهرا نادر، روزنامه‌نگار افغانستان مقیم کانادا گفت: «آنها کشور خود را تحت فشار شدید و شوکه کننده‌ای ترک کردند؛ هر چه داشتند را از دست داده‌اند.»
او که سال گذشته یک روزنامه اینترنتی به نام «زن تایمز» را ایجاد کرد، می‌گوید: « آنها برای روزنامه‌نگار شدن (در افغانستان) سخت کار کرده‌اند، و به کاری که انجام می‌دادند افتخار می‌کردند اما ناگهان همه اینها از آنها گرفته شد.»
خانم نادر برای نیویورک تایمز در افغانستان گزارش تهیه می‌کرد و پس از مهاجرت به کانادا در سال ۲۰۱۷ با مشکلات مشابهی در تلاش برای ادامه حرفه روزنامه‌نگاری روبرو شد. او می‌گوید از زمانی که «زن تایمز» را راه‌اندازی کرده است، غرق در انبوه درخواست‌های روزنامه‌نگاران زن در تبعید شده که علاقمند به ادامه کار خود در این حوزه هستند.
او گفت: «همه آنها حرفه‌ای هستند و داستان‌هایی برای گفتن وجود دارد. ...اما متأسفانه ما هیچ منبعی برای دادن دستمزد به آنها نداریم.»
برای مریم عالمی، عکاس اهل کابل، تجربه‌های مورد علاقه‌اش پشت دوربین و سفر به افغانستان بود جایی که مردم و مکان‌های آن را به تصویر می‌کشید.
این زن ۴۲ ساله تایمز در طول ۱۵ سال کار حرفه‌ای خود، به عنوان عکاس خبری برای روزنامه‌هایی مانند واشنگتن پست و لندن تایمز همکاری می‌کرد. او گفت از دوربین خود برای تعریف داستان‌هایی از زنان افغانستان استفاده می‌کرد که موانع را در تجارت و ورزش می‌شکستند در زمانی که روایت عام‌تر در این کشور، درگیری و از دست‌دادن بود.
او به یاد می‌آورد: «من چند عکس شگفت‌انگیز گرفتم که داستان‌های شگفت‌آوری در پس آنها بود.»
امروز زندگی خانم عالمی کمی متفاوت به نظر می‌رسد.
"امروز، خانه او ۷ هزار مایل دورتر در دیتون، ایالت اوهایو است؛ اگرچه خانم جویا از دست طالبان گریخته است، اما هنوز خود را گیرافتاده احساس می‌کند"او پس از تسلط طالبان گریخت، در اکتبر ۲۰۲۱ وارد آمریکا شد و پس از مدتی در نیوجرسی، و حالا در مریلند زندگی می‌کند. مانند خانم جویا، در کار روزنامه‌نگاری‌اش وقفه ایجاد شده است.
او می‌گوید: «وقتی به اینجا آمدم، تصویر متفاوتی دیدم. «دستیابی به شغلی که به دنبال آن هستم آسان نیست».
منبع تصویر،
Supplied photo
توضیح تصویر،
مریم عالمی عکاس که پس از روی کار آمدن طالبان در سال ۲۰۲۱ از کشور خارج شد
این روزها، او در یک خانه سالمندان کار می‌کند. او گفت: «از کارم، از خوشحال نگه داشتن افراد، لذت می‌برم.» او افزود «اما البته نه آنقدر که از کار با دوربینم لذت می‌برم.»
خانم عالمی برای راه افتادن مجدد در حرفه خود گفت ابتدا باید گواهینامه رانندگی بگیرد و شروع به برقراری ارتباطات خود در دنیای عکاسی کند. او گفت خوش شانس است که خانواده‌اش همه از افغانستان نقل مکان کرده‌اند و اکنون در آمریکا هستند.
اما در اوهایو، سرنوشت خانم جویا به طور قطع دشوارتر به نظر می‌رسد.
او گفت: در حالی که طالبان از ماه دسامبر سال گذشته زنان را از حضور در دانشگاه‌ها و کار در سازمان‌های غیردولتی (ان‌جی‌او) منع کرده است، نظاره کردن این اقدامات طالبان از راه دور بسیار دردناک بوده است،
در تمام این مدت، او ۷۲ ساعت در هفته در زمانی که گرانی در آمریکا رکورد شکسته است، در یک کارخانه می‌کند تا هزینه‌های خود و خانواده‌اش در مناطق روستایی افغانستان را تامین کند. پدر او که پیش از روی کار آمدن طالبان افسر پلیس بود، به‌تازگی مجبور شده برای جراحی چشم خودش به ایران سفر کند.
خانم جویا می‌گوید: «آن جراحی دو هزار دلار هزینه داشت، باید به آنها کمک مالی کنم برای اینکه خودشان هیچ پولی ندارند.»
خانم جویا در حال تقویت زبان انگلیسی‌اش است و از هدف خود برای ادامه حرفه روزنامه‌نگاری دست نکشیده است. او با چند سازمان خبری افغانستان مستقر در واشنگتن دی‌سی و لندن تماس گرفته است، اگرچه هیچ کدام از آنها نگفته‌اند که ممکن است کاری برای او داشته باشند.
او گفت: «هنوز رویای من روزنامه نگار شدن است.»
«این کاری است که من می‌خواهم داشته باشم.»
بصیره جویا، گوینده تلویزیون در افغانستان بود
یک سال از اسکان ۷۶ هزار شهروند افغانستان در سراسر آمریکا می‌گذرد، اما داستان‌های آنها، به ویژه روزنامه‌نگاران زن که از کشورشان آواره شده‌اند، هنوز ناگفته مانده است.
استفان استار در گزارشی برای بی‌بی‌سی با روزنامه‌نگاران زن گفتگو کرده است که پس از به قدرت رسیدن طالبان به آمریکا گریخته‌اند.
بصیره جویا، گوینده پیشین تلویزیون در کابل، مدت پنج سال، همه روزهایش را صرف تحقیق در مورد مهمانان و تهیه سؤالات مصاحبه برای برنامه‌های خبری تلویزیونی می‌کرد.
اما زمانی که طالبان در اوت/آگوست ۲۰۲۱ وارد پایتخت افغانستان شد، همه چیز تغییر کرد.
او به بی‌بی‌سی گفت: «بعد از اینکه مقاله‌ای نوشتم و آن را در صفحه فیسبوک خود منتشر کردم، تماس‌های طالبان با من آغاز شد، بنابراین مخفی شدم. هفته‌ها او مجبور شده با برادرش از خانه‌ای به خانه دیگر نقل مکان کند تا ردیابی نشود.»
هفده ماه بعد، خانم جویا، ۲۴ ساله، خود را در مکانی بسیار متفاوت یافت. اکنون آن زندگی که در مصاحبه با سیاستمداران و پخش آخرین خبرها از کابل داشت، سپری شده است. امروز، خانه او ۷ هزار مایل دورتر در دیتون، ایالت اوهایو است؛ اگرچه خانم جویا از دست طالبان گریخته است، اما هنوز خود را گیرافتاده احساس می‌کند.
او حالا ۱۲ ساعت در روز، شش روز در هفته را در یک کارخانه تولیدی کار می‌کند ، کاری که به گفته او، ذهن را بی‌حس می‌کند و کمرش را به درد می‌آورد. در حالی که خانم جویا از سوی کارفرمایش مجبور نشده این همه ساعت کار کند، اما او می‌گوید انتخاب دیگری ندارد.
او گفت: «من باید برای کمک به خانواده‌ام کار کنم.» شش تن از آنها از جمله والدین او در ولایت تخار در شمال شرق افغانستان زندگی می‌کنند، که در ژوئن/جون ۲۰۲۱ به‌دست طالبان افتاد.
او می‌گوید: «من اصلاً این کار را دوست ندارم، اما به دلیل مشکلات اقتصادی مجبورم برای ارسال پول به خانواده‌ام کار کنم، زیرا آنها در افغانستان در وضعیت بدتری قرار دارند. ... اینجا [حداقل] من می‌توانم درآمد داشته باشم.»
پس از یک سال که دولت آمریکا در پی خروج نظامی آشفته از افغانستان اعلام کرد ده‌ها هزار شهروند افغانستان را تحت حمایت قرار می‌دهد، آنها در مناطق مختلف جوامع میزبان در سراسر آمریکا اسکان داده شده‌اند.
منبع تصویر، Supplied photo
سال ها بصیره جویا گوینده تلویزیون در کابل بود
در حالی که ده‌ها خبرنگار زن با مهارت بالا و شناخته‌شده موفق شدند پیش‌تر و در زمانی که طالبان حاکم می‌شد از کشور فرار کنند، شمار کمی از آنها توانسته‌اند به عنوان خبرنگار به کار خود ادامه دهند.
زهرا نادر، روزنامه‌نگار افغانستان مقیم کانادا گفت: «آنها کشور خود را تحت فشار شدید و شوکه کننده‌ای ترک کردند؛ هر چه داشتند را از دست داده‌اند.»
او که سال گذشته یک روزنامه اینترنتی به نام «زن تایمز» را ایجاد کرد، می‌گوید: « آنها برای روزنامه‌نگار شدن (در افغانستان) سخت کار کرده‌اند، و به کاری که انجام می‌دادند افتخار می‌کردند اما ناگهان همه اینها از آنها گرفته شد.»
خانم نادر برای نیویورک تایمز در افغانستان گزارش تهیه می‌کرد و پس از مهاجرت به کانادا در سال ۲۰۱۷ با مشکلات مشابهی در تلاش برای ادامه حرفه روزنامه‌نگاری روبرو شد. او می‌گوید از زمانی که «زن تایمز» را راه‌اندازی کرده است، غرق در انبوه درخواست‌های روزنامه‌نگاران زن در تبعید شده که علاقمند به ادامه کار خود در این حوزه هستند.
او گفت: «همه آنها حرفه‌ای هستند و داستان‌هایی برای گفتن وجود دارد. ...اما متأسفانه ما هیچ منبعی برای دادن دستمزد به آنها نداریم.»
برای مریم عالمی، عکاس اهل کابل، تجربه‌های مورد علاقه‌اش پشت دوربین و سفر به افغانستان بود جایی که مردم و مکان‌های آن را به تصویر می‌کشید.
این زن ۴۲ ساله تایمز در طول ۱۵ سال کار حرفه‌ای خود، به عنوان عکاس خبری برای روزنامه‌هایی مانند واشنگتن پست و لندن تایمز همکاری می‌کرد. او گفت از دوربین خود برای تعریف داستان‌هایی از زنان افغانستان استفاده می‌کرد که موانع را در تجارت و ورزش می‌شکستند در زمانی که روایت عام‌تر در این کشور، درگیری و از دست‌دادن بود.
او به یاد می‌آورد: «من چند عکس شگفت‌انگیز گرفتم که داستان‌های شگفت‌آوری در پس آنها بود.»
امروز زندگی خانم عالمی کمی متفاوت به نظر می‌رسد. او پس از تسلط طالبان گریخت، در اکتبر ۲۰۲۱ وارد آمریکا شد و پس از مدتی در نیوجرسی، و حالا در مریلند زندگی می‌کند. مانند خانم جویا، در کار روزنامه‌نگاری‌اش وقفه ایجاد شده است.
او می‌گوید: «وقتی به اینجا آمدم، تصویر متفاوتی دیدم. «دستیابی به شغلی که به دنبال آن هستم آسان نیست».
منبع تصویر، Supplied photo
مریم عالمی عکاس که پس از روی کار آمدن طالبان در سال ۲۰۲۱ از کشور خارج شد
این روزها، او در یک خانه سالمندان کار می‌کند. او گفت: «از کارم، از خوشحال نگه داشتن افراد، لذت می‌برم.» او افزود «اما البته نه آنقدر که از کار با دوربینم لذت می‌برم.»
خانم عالمی برای راه افتادن مجدد در حرفه خود گفت ابتدا باید گواهینامه رانندگی بگیرد و شروع به برقراری ارتباطات خود در دنیای عکاسی کند. او گفت خوش شانس است که خانواده‌اش همه از افغانستان نقل مکان کرده‌اند و اکنون در آمریکا هستند.
اما در اوهایو، سرنوشت خانم جویا به طور قطع دشوارتر به نظر می‌رسد. او گفت: در حالی که طالبان از ماه دسامبر سال گذشته زنان را از حضور در دانشگاه‌ها و کار در سازمان‌های غیردولتی (ان‌جی‌او) منع کرده است، نظاره کردن این اقدامات طالبان از راه دور بسیار دردناک بوده است،
در تمام این مدت، او ۷۲ ساعت در هفته در زمانی که گرانی در آمریکا رکورد شکسته است، در یک کارخانه می‌کند تا هزینه‌های خود و خانواده‌اش در مناطق روستایی افغانستان را تامین کند. پدر او که پیش از روی کار آمدن طالبان افسر پلیس بود، به‌تازگی مجبور شده برای جراحی چشم خودش به ایران سفر کند.
خانم جویا می‌گوید: «آن جراحی دو هزار دلار هزینه داشت، باید به آنها کمک مالی کنم برای اینکه خودشان هیچ پولی ندارند.»
خانم جویا در حال تقویت زبان انگلیسی‌اش است و از هدف خود برای ادامه حرفه روزنامه‌نگاری دست نکشیده است. او با چند سازمان خبری افغانستان مستقر در واشنگتن دی‌سی و لندن تماس گرفته است، اگرچه هیچ کدام از آنها نگفته‌اند که ممکن است کاری برای او داشته باشند.
او گفت: «هنوز رویای من روزنامه نگار شدن است.»
«این کاری است که من می‌خواهم داشته باشم.»
بصیره جویا، گوینده تلویزیون در افغانستان بود
یک سال از اسکان ۷۶ هزار شهروند افغانستان در سراسر آمریکا می‌گذرد، اما داستان‌های آنها، به ویژه روزنامه‌نگاران زن که از کشورشان آواره شده‌اند، هنوز ناگفته مانده است.
استفان استار در گزارشی برای بی‌بی‌سی با روزنامه‌نگاران زن گفتگو کرده است که پس از به قدرت رسیدن طالبان به آمریکا گریخته‌اند.
بصیره جویا، گوینده پیشین تلویزیون در کابل، مدت پنج سال، همه روزهایش را صرف تحقیق در مورد مهمانان و تهیه سؤالات مصاحبه برای برنامه‌های خبری تلویزیونی می‌کرد.
اما زمانی که طالبان در اوت/آگوست ۲۰۲۱ وارد پایتخت افغانستان شد، همه چیز تغییر کرد.
او به بی‌بی‌سی گفت: «بعد از اینکه مقاله‌ای نوشتم و آن را در صفحه فیسبوک خود منتشر کردم، تماس‌های طالبان با من آغاز شد، بنابراین مخفی شدم. هفته‌ها او مجبور شده با برادرش از خانه‌ای به خانه دیگر نقل مکان کند تا ردیابی نشود.»
هفده ماه بعد، خانم جویا، ۲۴ ساله، خود را در مکانی بسیار متفاوت یافت. اکنون آن زندگی که در مصاحبه با سیاستمداران و پخش آخرین خبرها از کابل داشت، سپری شده است. امروز، خانه او ۷ هزار مایل دورتر در دیتون، ایالت اوهایو است؛ اگرچه خانم جویا از دست طالبان گریخته است، اما هنوز خود را گیرافتاده احساس می‌کند.
او حالا ۱۲ ساعت در روز، شش روز در هفته را در یک کارخانه تولیدی کار می‌کند ، کاری که به گفته او، ذهن را بی‌حس می‌کند و کمرش را به درد می‌آورد. در حالی که خانم جویا از سوی کارفرمایش مجبور نشده این همه ساعت کار کند، اما او می‌گوید انتخاب دیگری ندارد.
او گفت: «من باید برای کمک به خانواده‌ام کار کنم.» شش تن از آنها از جمله والدین او در ولایت تخار در شمال شرق افغانستان زندگی می‌کنند، که در ژوئن/جون ۲۰۲۱ به‌دست طالبان افتاد.
او می‌گوید: «من اصلاً این کار را دوست ندارم، اما به دلیل مشکلات اقتصادی مجبورم برای ارسال پول به خانواده‌ام کار کنم، زیرا آنها در افغانستان در وضعیت بدتری قرار دارند. ... اینجا [حداقل] من می‌توانم درآمد داشته باشم.»
پس از یک سال که دولت آمریکا در پی خروج نظامی آشفته از افغانستان اعلام کرد ده‌ها هزار شهروند افغانستان را تحت حمایت قرار می‌دهد، آنها در مناطق مختلف جوامع میزبان در سراسر آمریکا اسکان داده شده‌اند.
منبع تصویر، Supplied photo
سال ها بصیره جویا گوینده تلویزیون در کابل بود
در حالی که ده‌ها خبرنگار زن با مهارت بالا و شناخته‌شده موفق شدند پیش‌تر و در زمانی که طالبان حاکم می‌شد از کشور فرار کنند، شمار کمی از آنها توانسته‌اند به عنوان خبرنگار به کار خود ادامه دهند.
زهرا نادر، روزنامه‌نگار افغانستان مقیم کانادا گفت: «آنها کشور خود را تحت فشار شدید و شوکه کننده‌ای ترک کردند؛ هر چه داشتند را از دست داده‌اند.»
او که سال گذشته یک روزنامه اینترنتی به نام «زن تایمز» را ایجاد کرد، می‌گوید: « آنها برای روزنامه‌نگار شدن (در افغانستان) سخت کار کرده‌اند، و به کاری که انجام می‌دادند افتخار می‌کردند اما ناگهان همه اینها از آنها گرفته شد.»
خانم نادر برای نیویورک تایمز در افغانستان گزارش تهیه می‌کرد و پس از مهاجرت به کانادا در سال ۲۰۱۷ با مشکلات مشابهی در تلاش برای ادامه حرفه روزنامه‌نگاری روبرو شد. او می‌گوید از زمانی که «زن تایمز» را راه‌اندازی کرده است، غرق در انبوه درخواست‌های روزنامه‌نگاران زن در تبعید شده که علاقمند به ادامه کار خود در این حوزه هستند.
او گفت: «همه آنها حرفه‌ای هستند و داستان‌هایی برای گفتن وجود دارد. ...اما متأسفانه ما هیچ منبعی برای دادن دستمزد به آنها نداریم.»
برای مریم عالمی، عکاس اهل کابل، تجربه‌های مورد علاقه‌اش پشت دوربین و سفر به افغانستان بود جایی که مردم و مکان‌های آن را به تصویر می‌کشید.
این زن ۴۲ ساله تایمز در طول ۱۵ سال کار حرفه‌ای خود، به عنوان عکاس خبری برای روزنامه‌هایی مانند واشنگتن پست و لندن تایمز همکاری می‌کرد. او گفت از دوربین خود برای تعریف داستان‌هایی از زنان افغانستان استفاده می‌کرد که موانع را در تجارت و ورزش می‌شکستند در زمانی که روایت عام‌تر در این کشور، درگیری و از دست‌دادن بود.
او به یاد می‌آورد: «من چند عکس شگفت‌انگیز گرفتم که داستان‌های شگفت‌آوری در پس آنها بود.»
امروز زندگی خانم عالمی کمی متفاوت به نظر می‌رسد. او پس از تسلط طالبان گریخت، در اکتبر ۲۰۲۱ وارد آمریکا شد و پس از مدتی در نیوجرسی، و حالا در مریلند زندگی می‌کند. مانند خانم جویا، در کار روزنامه‌نگاری‌اش وقفه ایجاد شده است.
او می‌گوید: «وقتی به اینجا آمدم، تصویر متفاوتی دیدم. «دستیابی به شغلی که به دنبال آن هستم آسان نیست».
منبع تصویر، Supplied photo
مریم عالمی عکاس که پس از روی کار آمدن طالبان در سال ۲۰۲۱ از کشور خارج شد
این روزها، او در یک خانه سالمندان کار می‌کند. او گفت: «از کارم، از خوشحال نگه داشتن افراد، لذت می‌برم.» او افزود «اما البته نه آنقدر که از کار با دوربینم لذت می‌برم.»
خانم عالمی برای راه افتادن مجدد در حرفه خود گفت ابتدا باید گواهینامه رانندگی بگیرد و شروع به برقراری ارتباطات خود در دنیای عکاسی کند. او گفت خوش شانس است که خانواده‌اش همه از افغانستان نقل مکان کرده‌اند و اکنون در آمریکا هستند.
اما در اوهایو، سرنوشت خانم جویا به طور قطع دشوارتر به نظر می‌رسد. او گفت: در حالی که طالبان از ماه دسامبر سال گذشته زنان را از حضور در دانشگاه‌ها و کار در سازمان‌های غیردولتی (ان‌جی‌او) منع کرده است، نظاره کردن این اقدامات طالبان از راه دور بسیار دردناک بوده است،
در تمام این مدت، او ۷۲ ساعت در هفته در زمانی که گرانی در آمریکا رکورد شکسته است، در یک کارخانه می‌کند تا هزینه‌های خود و خانواده‌اش در مناطق روستایی افغانستان را تامین کند. پدر او که پیش از روی کار آمدن طالبان افسر پلیس بود، به‌تازگی مجبور شده برای جراحی چشم خودش به ایران سفر کند.
خانم جویا می‌گوید: «آن جراحی دو هزار دلار هزینه داشت، باید به آنها کمک مالی کنم برای اینکه خودشان هیچ پولی ندارند.»
خانم جویا در حال تقویت زبان انگلیسی‌اش است و از هدف خود برای ادامه حرفه روزنامه‌نگاری دست نکشیده است. او با چند سازمان خبری افغانستان مستقر در واشنگتن دی‌سی و لندن تماس گرفته است، اگرچه هیچ کدام از آنها نگفته‌اند که ممکن است کاری برای او داشته باشند.
او گفت: «هنوز رویای من روزنامه نگار شدن است.»
«این کاری است که من می‌خواهم داشته باشم.»
- ۱۴ اسفند ۱۴۰۱ اخبار مرتبط
دیگر اخبار این روز
