فرهنگ حضرت عباسی، عزت مصلی‌نژاد - Gooya News

اگر فرهنگ ما ایرانی‌ها چهار ستون داشته باشد، ستون اصلی‌اش روی شانه‌های مبارک حضرت عباس استوار است. معلوم نیست حضرت عباس از کی وارد فرهنگ ایرانی شده، ولی آن حضرت در رگ و پوست و خون و استخوانمای جا کرده است. در کتب معتبر تاریخی مثل تاریخ طیری اسمی از او برده نشده است. طبق کتاب‌های و احادیث شیعی، او در در صحرای کربلا علم حقانیبت بنی هاشم را بلند می‌کند، در کنار حسین می‌جنگد و پس از آنکه عمرسعد آب را به روی اهل بیت حسین می‌بندد او مردانه مشک را بر می‌دارد و به سوی فرات می‌رود. حضرت هنگامی که با مشک پرآب به سوی اهل بیت باز می‌گردد، اشقیا دست راست اورا قطع می‌کنند.

"اگر فرهنگ ما ایرانی‌ها چهار ستون داشته باشد، ستون اصلی‌اش روی شانه‌های مبارک حضرت عباس استوار است"او شجاعانه مشک را به دست چپ می‌گیرد، سواره راه حرم را در پیش می‌گیرد. پس از آنکه حرمله دست چپ اورا نیز قطع می‌کند حضرت مشک را به دندان می‌گیرد. یکی از اشقیا تیر زهر آگین خودرا حواله‌ی مشک می‌کند. در این زمان حضرت عباس از اسب فرو می‌غلتد. زید بن ورقاء وطفیل سنانی سر مبارکش را از تن جدا می‌سازند.

منبع این افسانه که، روایت‌های رنگ و وارنگ آنرا، بارها از زبان آخوندهای ریز و درشت شنیده‌ایم، به اسطوره‌های ایرانی بر می‌گردد.

در "یادگار زریران" یا "شاهنامه‌ی کشتاسب" (مرثیه‌ای به جا مانده از دوران اشکانی) "گرامی کرد" (یا گرامی کردار)، پسر جاماسب، در نبرد علیه ارجاسب (شاه خیون ها) درفش کاویان را که برخاک افتاده برداشته و برافراشته نگه می‌دارد. او درحالی که درفش را در یک دست دارد با دست دیگر با دشمن می‌جنگد و چون سپاه دشمن هجوم می‌برد و دستش را قطع می‌کند، او پرچم را به دندان می‌گیرد و با دست دیگر تا آخرین نفس با دشمن به نبرد ادامه می‌دهد. در شاهنامه‌ی فردوسی می‌خوانیم:
ز هر سو به گردش همی تاختند
به شمشیر دستش بینداختند
درفش فریدون به دندان گرفت
همی زد به یکدست گرز،‌ای شگفت
سرانجام کارش بکشتند زار
بر آن گرم خاکش فکندند خوار
اگرچه در داستان شجاعت حضرت عباس، درفش کاویان با مشک عوض می‌شود ولی حضرت عباس نیز مانند "گرامی کرد" علمدار باقی می‌ماند.