چه شهوتی دارد انارستان جامه بِر‌می‌کِند زِ تن تا شبِ قیرگون غرقه در ستاره شود.

 تا تو زاده می‌شوی
چه دانه هائی در ژرفای خاک
آسمان گُرگرفته و
نهال تُردی را زیر بارانی هراسناک
با شکوفه های سپیدی
در خیال می‌رویانند.

چه شهوتی دارد انارستان
جامه بِر‌می‌کِند زِ تن
تا شبِ قیرگون غرقه در ستاره شود.

تا تو زاده می‌شوی
گونه های گُلگون و شرمگین بامداد
گِرد نمناک شبنم‌ها را
زِ گونه ستُرده‌اند
و رودخانه های کف‌آلوده
آبستن موجهای شوخ و شرربار
بر سنگریزه های سربراه و مهربان
چه بی‌شکیب در خواب می‌شوند.

آه... سروده های بی نوای من
چه بی تابی اید
به هنگامه ی زاده شدن
بر دست و دلی تب‌آلود
که چون بید می‌لرزد.

٩ـ١٠ـ٢٠١٦

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: