نامه اعتراضی جمعی متکثر از ایرانیان به دبیرکل سازمان ملل درباره تفاهم‌نامه اخیر ایران و چین - Gooya News

اول مهرماه ۱۳۹۹ (برابر با بیست و دوم سپتامبر ۲۰۲۰)

حضور دبیر کل محترم جناب آقای آنتونیو گوترش
سازمان ملل متحد
مقر نیویورک، S-۳۸۰۰
نیویورک، NY ۱۰۰۱۷

موضوع: تفاهم نامه مشارکت استراتژیک مورد مذاکره بین جمهوری اسلامی ایران و جمهوری خلق چین

جناب آقای دبیرکل گرامی،

در حالی که جامعه بین المللی در حال آماده شدن برای برگزاری هفتاد و پنجمین جلسه مجمع عمومی است، ما (امضاء کنندگان زیر) تقاضا داریم مراتب نگرانی عمیق مان از شنیدن خبر مذاکرات مربوط به تفاهم نامه جامع مشارکت استراتژیک بین دول جمهوری اسلامی ایران و چین به ثبت برسد. مذاکرات مربوط به این قرارداد در اوائل سال ۲۰۱۶، پس از دیدار پرزیدنت شی جین پینگ، آغاز شد و طی آن دو کشور متعهد شدند "فصل تازه"‌ای را در روابط دوجانبه شروع کنند.

ایرانیان به طور تاریخی ثابت کرده‌اند که با سمت گیری و تمایل بیش از حد به یکی از قدرت‌های بزرگ مخالفند. به همین سبب جای تعجبی نیست که افشای اخیر درباره برخی از جزئیات بد قرارداد پیشنهادی بین ایران و چین موجب عکس العمل‌های شدید نسبت به آن در داخل ایران شده است. شایع ترین ابراز نگرانی در حساب‌های کاربران شبکه‌های مجازی در ایران این است که جمهوری اسلامی در حال فروش کشور به چین است. منتقدان همچنین به طور مکرر این قرارداد پیشنهادی را با قرارداد ننگین ترکمانچای که طی آن ایران در سال ۱۸۲۸ سرزمین‌های وسیعی را به روسیه واگذار کرد مقایسه می‌کنند.

در واقع، آخرین باری که یک دولت حاکم در ایران قراردادی را در نظر داشت که در آن قدرت حاکمیت ملی در معرض خدشه قرار داشت، قرارداد ۱۹۱۹ بین ایران و انگلستان بود.

"به همین سبب جای تعجبی نیست که افشای اخیر درباره برخی از جزئیات بد قرارداد پیشنهادی بین ایران و چین موجب عکس العمل‌های شدید نسبت به آن در داخل ایران شده است"در حالی که قرارداد مذکور بلافاصله پس از جنگ جهانی اول و در شرایط خرابی‌های وسیع ناشی از آن مطمح نظر قرار گرفته بود و دامنه آن به هیچ وجه با ابعاد وسیع قرارداد مشارکت استراتژیک حاضر قابل مقایسه نیست، اما شدت اعتراضات مردمی علیه آن قرارداد، دولت وقت را به طور کامل به رها کردن موضوع آن قرارداد مجبور کرد.

بیش از یک قرن مفاهیمی مانند موازین اخلاقی در زمینه دیپلماسی به شیوه‌ای همواره صادقانه و در دید عموم، یا لزوم انعقاد معاهدات بین المللی از طریق میثاقهای علنی که طی روندی علنی منعقد شده‌اند، به عنوان موازین مورد پذیرش اعضای جامعه بین المللی در زمینه روابط بین الملل شناخته شده‌اند. اما علیرغم این که تفاهم نامه مورد نظر بین ایران و چین تبعات زیادی برای ایرانیان خواهد داشت، جمهوری اسلامی قاطعانه به دور از شفافیت عمل کرده است و با ادامه کار بر روی این تفاهم نامه به شیوه‌ای مشمئز کننده، خواسته‌های مشروع ایرانیان را نادیده می‌انگارد و موجب تضییع حقوق غیرقابل انکار شهروندانش می‌شود.

ما این را وظیفه جمعی خود می‌دانیم که صدا و خواسته‌های ملت ایران را که نسبت به تفاهم نامه مشارکت استراتژیک مورد مذاکره بین جمهوری اسلامی ایران و جمهوری خلق چین بسیار ناخرسند هستند، بلند به گوش جهانیان برسانیم. آرزوی جدی ملت ایران ساده است: آرزوی زندگی آزادانه در سرزمین مادری خود، زیر آفتاب سرزمین خود، و تلاش برای پیشرفت کشورشان به دور از یوغ زشت فساد داخلی یا استثمار خارجی.

ما به جای لعن تاریکی پیرامون جزئیات غیرشفاف این توافق نامه دهشتناک، عمیقاً از مسئولیت خویش آگاهیم و شمعی را روشن می‌کنیم تا خطرات زیادی را که در صورت پیشبرد توافق مذکور با چین متوجه ایران خواهد شد در مقابل دیدگان همه قرار دهیم. ما از صمیم قلب امیدواریم که اعضای جامعه بین المللی به آرمان‌های مشروع ملت ایران پشت نکنند، بلکه درعوض تصمیم خود را در اعلام همبستگی با عزم جزم ایرانیان اعلام کنند.

حرکت اخیر حکومت ایران برای آسایش و شکوفائی آینده ایران شدیداً خسارت بار خواهد بود. نیت جمهوری اسلامی از دنبال کردن چنین توافقی، محکم کردن سلطه‌اش بر اقتصاد و در دست داشتن زمام سیاسی در ایران است.

حتی اطلاعات کم موجود در باره این تفاهم نامه مشارکت استراتژیک آشکار می‌سازد که جمهوری اسلامی قصد دارد تهران را از نظر سیاسی به پکن وابسته کند و چین را در ساختار اقتصادی و اجتماعی ایران عمیقاً جای دهد. پیشبرد چنین تفاهمی به این معنا خواهد بود که با بستن دست کشور، حاکمیت سیاسی و اقتصادی آن را به شدت محدود خواهد کرد.

معضل اساسی این است که جمهوری اسلامی همواره ایران را نه به عنوان یک کشور، بلکه به عنوان یک وسیله رسیدن به اهداف، اشتباه گرفته است. رژیم از بدو تأسیس آن در بیش از چهار دهه پیش، به طور مستمر در حمایت از آسایش شهروندان خود ناکام مانده است و به طور سیستماتیک منابع کشور را در پی دستیابی به اهداف ژئواستراتژی غیرمسئولانه به هدر داده است. بنابه این جهت ما اطمینان داریم که حرکت فعلی تهران برای ایجاد روابط ویژه با پکن با همان انگیزه‌های غیرمسئولانه صورت پذیرفته و منابع ملت ایران را تابع مطامع خود رژیم می‌سازد. حتی اگر سابقه رژیم ایران و رویه‌های گذشته این حکومت را نادیده بگیریم، ساده انگارانه خواهد بود اگر بپنداریم که تهران یارای ایستادگی در برابر زیاده خواهی‌های پکن را داشته باشد.

عدم تعادل بین اقتصاد ایران و چین، به همراه فشار اقتصادی و سیاسی بی سابقه‌ای که در حال حاضر روی ایران است، مانع از آن خواهد بود تا جمهوری اسلامی بتواند در مذاکره بر سر توافقی منصفانه، متوازن یا عادلانه، از اهرم لازم برخوردار باشد.

حداقل قضیه این است که ایران مجبور به فروش کالاهای خود به ثمن بخس خواهد بود، و (همان گونه که در تفاهم نامه آمده) با اعطای حق اولویت به چین برای (پذیرش یا) رد مناقصات در مورد تمامی پروژه‌های زیربنایی آتی، کمرش خم می‌شود.