روایت پویا محسنی از تجربه بازی در «انگلیسی»: دریافت «پولیتزر» موفقیت بزرگی است

امسال جایزه پولیتزر در بخش بهترین نمایشنامه به «انگلیسی» نوشته ساناز طوسی رسید که دستاورد ارزنده‌ای برای این نویسنده ایرانی آمریکایی محسوب می‌شود.

در ماه‌های اخیر اجرای این نمایشنامه در شهرهای مختلف آمریکا و کانادا با استقبال زیادی از سوی تماشاگران و منتقدین هنری همراه شده است که آن را اثری «تأثیرگذار» ‌و «الهام‌بخش» توصیف می‌کنند.

پویا محسنی، هنرمند ایرانی، یکی از بازیگران گروه نخستی است که در اجراهای این نمایشنامه در «تأتر آتلانتیک» در شهر نیویورک شرکت داشت.

او در گفت‌وگو با صدای آمریکا درباره تجربه بازی در این نمایش و ویژگی‌های آن توضیحاتی داد.

به گفته این بازیگر، داستان درباره چهار ایرانی است که در یک آموزشگاه زبان در تهران در حال فراگیری زبان انگلیسی هستند تا به دنبال زندگی خود بروند.

او در ادامه می‌افزاید که شخصیت‌های داستان سه زن بیست، سی، و پنجاه ساله، و یک مرد سی ساله هستند و هر کدام به دلایل متفاوتی مثلا برای ادامه تحصیل می‌خواهند زبان انگلیسی بیاموزند تا از کشور مهاجرت کنند.

پویا محسنی نقش زن پنجاه ساله را بازی می‌کند که قصد دارد برای دیدن نوه خود از کشور خارج شود و برای ارتباط با او باید زبان انگلیسی بلد باشد.

این‌‌ بازیگر می‌گوید: «نکته جالبی که درباره این شخصیت‌ها مطرح می‌شود، این است که وقتی زبان جدیدی را یاد می‌گیریم، آیا دو نفر می‌شویم، یا نصف می‌شویم، چون بعضی از افکار و احساسات خود را می‌توانیم در زبان جدید بیان کنیم و برخی دیگر را نمی‌توانیم.»

پویا محسنی در ادامه می‌افزاید که بسیاری از ایرانیان در مقطعی با چنین احساسی مواجه شده‌اند که قسمتی از خود، خانواده، یا فرهنگ‌شان متأسفانه در زبان جدید گم می‌شود.

این بازیگر می‌گوید که محور اصلی نمایشنامه همین زبان جدید و تأثیر آن روی شخصیت و هویت افراد است و به زیبایی آن را بیان می‌کند.

به گفته پویا محسنی، دریافت جایزه پولیتزر برای انگلیسی موفقیت بزرگی است و هیئت داوران آن را نمایشنامه‌ای قوی و جذاب توصیف کردند که بسیار متین و ملایم پیام خود را به تماشاگران منتقل می‌کند.

این بازیگر می‌گوید: «که پس از اجراهای تأتر آتلانتیک در نیویورک، انگلیسی با شرکت بازیگران، گروه‌ها، و کارگردان‌های ‌دیگر در شهرهایی مانند واشنگتن، بوستون، و برکلی به روی صحنه رفت و اجراهای آن در مناطق دیگر همچنان ادامه خواهد داشت.»

به گفته پویا محسنی این نمایش بصورت کامل به زبان انکلیسی است ولی هنگامی که این شخصیت‌ها مثلا به زبان مادری خود فارسی سخن می‌گویند بسیار راحت و روان انگلیسی صحبت می‌کنند، و هنگامی که می‌خواهند انگلیسی صحبت کنند، لهجه دارند و حتی در بیان کلمات ساده هم دچار مشکل می‌شوند چون این زبان را به خوبی نمی‌دانند و برای آنها بسیار دشوار است.

او در ادامه می‌افزاید که به این ترتیب حس آزادی و راحتی که شخصیت‌ها در زبان مادری خود دارند به تماشاگران منتقل می‌شود و آنها را بهتر درک می‌کنند.

این بازیگر می‌گوید: «موفقیت این نمایش بسیار مهم است زیرا تاکنون آثار زیادی نبوده است که ایرانی‌ها بتوانند داستان‌ها و هویت خود را روی صحنه ببینند، و از طرفی جامعه بزرگتر بتواند با سختی‌های زندگی یک مهاجر ایرانی آشنا شود که برای تشکیل یک زندگی بهتر و آرام برای خود و خانواده‌اش چه فداکاری‌هایی می‌کند.»

پویا محسنی ضمن تبریک به ساناز محسنی، به دوستی و همکاری با او افتخار می‌کند و مطمئن است که این نویسنده ایرانی آمریکایی در آینده داستان‌های بیشتری درباره ایران و ایرانیان را روی صحنه خواهد برد.

ساناز طوسی، دانش‌آموخته دانشگاه کالیفرنیا، سانتاباربارا است. خانواده او پس از انقلاب ۵۷ از ایران خارج شد ‌و به ایالت کالیفرنیا مهاجرت کرد.