سرنوشت‌های دردناک ۴ خارجی استقلالی؛ بلا به دور!

عرفان حاج بابایی؛ استقلال در طول تاریخ خود، خارجی های زیادی را به خود دیده است. بازیکنانی که بعضا کیفیت بالایی از خود نشان داده اند و در یاد و خاطره هواداران مانده اند و گاها هم این بازیکنان ضعیف از آب درآمده اند و دیگر پس از جدا شدن از جمع آبی پوشان، کسی از آن ها یاد نکرده است. در بین بازیکنان ماندگار و باکیفیتی که از سرزمین های دیگر پیراهن استقلال را پوشیده اند و تا ابد در ذهن هواداران ماندگارند، چهار بازیکن به سرنوشت های عجیب و غریبی دچار شدند. سرنوشت هایی که هیچکس فکرش را نمی کرد برای این ستاره ها رخ بدهد.

در ادامه مروری خواهیم داشت بر اتفاقات تلخی که برای چهار ستاره خارجی استقلال رخ داد.

فابیو جانواریو

استقلالی ها در اواخر دهه ۸۰ و در کنار هافبک های درجه یکی همچون مجتبی جباری و حسین کاظمی، یک نام دیگر را هم به یاد می آورند؛ فابیو جانواریو. پسر مو طلایی و برزیلی استقلال با شماره ۳۷ معروف خود که زننده گل قهرمانی آبی پوشان در فصل ۸۷-۸۸ مقابل پیام مشهد بود، در دومین دوره حضورش در جمع آبی پوشان به سرنوشت تلخی دچار شد.

"در بین بازیکنان ماندگار و باکیفیتی که از سرزمین های دیگر پیراهن استقلال را پوشیده اند و تا ابد در ذهن هواداران ماندگارند، چهار بازیکن به سرنوشت های عجیب و غریبی دچار شدند"او که در ابتدای فصل ۹۱-۹۲ از سپاهان به استقلال برگشت، عصای دست امیر قلعه نویی در نیم فصل اول آن دوره از لیگ بود اما مصدومیتی بد موقع، پرونده این ستاره برزیلی استقلال را در اوج آمادگی برای همیشه بست. او در یکی از تعطیلی های میانه فصل به مدت چند روز عازم برزیل شد و پس از بازگشت به تهران، مشخص شد که رباط داخلی اش آسیب دیده. ابتدا گفته شد که او چند هفته دور از میادین خواهد بود اما این چند هفته، به این زودی ها تمام نشد و تا پایان فصل ادامه یافت و پس از آن هم جانواریو دیگر نتوانست به فوتبال برگردد و همان ۱۰ بازی ای که در نیم فصل اول ۹۱-۹۲ برای استقلال انجام داد، به آخرین بازی های یکی از محبوب ترین خارجی های تاریخ این باشگاه بدل شد.

جی لوید ساموئل

خاص بود و متفاوت. صحبت از جی لوید ساموئل است. کسی که با سابقه بازی در تیم هایی همچون استون ویلا و بولتون و تجربه لیگ برتر انگلیس، عازم ایران شده بود تا ماجراجویی جدیدی را تجربه کند.

ساموئل آنقدر با کیفیت بود که چه در زمان مربیگری پرویز مظلومی و چه بعد از آن در دوران حضور امیر قلعه نویی روی نیمکت استقلال در اوایل دهه ۹۰، همیشه جزو مردان فیکس ترکیب استقلال بود. آن قدر هم حرفه ای بود که در هر پست و سیستمی که انتخاب می شد، بهترین بازی را از خود ارائه می داد. دفاع راست، دفاع میانی، دفاع چپ، هافبک دفاعی و هافبک میانی پست هایی بود که ساموئل برای استقلال در آن بازی کرد. او علی رغم این که مهاجم نبود، ۱۰ گل برای استقلال به ثمر رساند و بعد از او فقط سه نفر توانستند از او پیشی بگیرند؛ شیخ دیاباته، کوین یامگا و مامه تیام. او که ۹۱ بار پیراهن استقلال را بر تن کرد، در ابتدای فصل ۹۳-۹۴ عازم پیکان شد و بعد از یک فصل به انگلیس برگشت و آن جا به فعالیت ادامه داد تا این که در تاریخ ۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۷ خبری شوکه کننده همه را در بهت و حیرت فرو برد.

"پسر مو طلایی و برزیلی استقلال با شماره ۳۷ معروف خود که زننده گل قهرمانی آبی پوشان در فصل ۸۷-۸۸ مقابل پیام مشهد بود، در دومین دوره حضورش در جمع آبی پوشان به سرنوشت تلخی دچار شد"جی لوید ساموئل بازیکن محبوب استقلالی ها، بر اثر یک تصادف رانندگی جان خود را از دست داد. آیا می توان پایانی تراژیک تر از این را برای چهره ای دوست داشتنی و سرشناس تصور کرد؟