فقدان رهبری بشریت در کارزار جهانی علیه ویروس کرونا، مقاله یووال نوح هراری در نشریه تایم - Gooya News

برگردان این مقاله از آقای رحیم باجغلی است. (ویژه خبرنامه گویا)

یووال نوح هراری فیلسوف و مورخ معاصر این مقاله‌ را در تاریخ ۱۵ مارس

در نشریه تایم

منتشر کرده است.
او نویسنده کتاب‌های چندی از جمله "انسان خردمند" و "انسان خداگونه" است که به زبان فارسی ترجمه شده‌اند.

***
بسیاری شیوع سریع اپیدمی ویروس کرونا را معلول جهانی شدن ارتباطات و اقتصاد کشورها میدانند و تنها راه پیشگیری از تکرار چنین همه گیری هایی را در انزوای کشورهای خود تعریف میکنند. این رویکرد معمولا به دنبال انزواطلبی و راهکارهایی همچون برپاکردن حصارها، کاهش سفرها و یا حتی تقلیل تجارت‌های فرامرزی است و این موارد را در مقابل گشایش‌های دیدگاه جهانی سازی پیشنهاد میدهند. اما بایستی دانست هرچند قرنطینه‌های کوتاه مدت میتوانند سرعت شیوع بیماری‌ها راکند کنند و از همین رو امری اجتناب ناپذیرمی باشند، ولی انزوا‌های طولانی مدت نتیجه‌ای جز سقوط اقتصاد کشورها ندارند، بدون آنکه مانعی حقیقی در برابر ورود عوامل بیماری زا برای جوامع خود به ارمغان آورند. لذا پادزهر واقعی اینگونه اپیدمی‌ها، نه تنها در گسست ارتباطات بین المللی نیست، بلکه برعکس، در همبستگی بیشتر ملل است.

سده‌ها قبل از عصر جهانی ما، بیماری‌های فراگیر توانسته بودند میلیون‌ها انسان را به کام مرگ بفرستند.

"این رویکرد معمولا به دنبال انزواطلبی و راهکارهایی همچون برپاکردن حصارها، کاهش سفرها و یا حتی تقلیل تجارت‌های فرامرزی است و این موارد را در مقابل گشایش‌های دیدگاه جهانی سازی پیشنهاد میدهند"در قرن چهارده میلادی که هنوز هواپیما و کشتی‌های تفریحی بزرگ امروزی ساخته نشده بودند، طاعون یا همان «مرگ سیاه» توانست در طی مدت زمان کوتاه یک دهه خود را از شرق آسیا به اروپای غربی برساند و در کشورهای میزبان خود بین هفتادوپنج تا دویست میلیون نفر را از پای درآورد. جمعیتی معادل یک چهارم ساکنین آن زمان دو قاره آسیا و اروپا به کام مرگ فرستاده شدند. در جزیره انگلیس از هر ده نفر، چهار نفر و در شهر فلورانس ایتالیا حتی نیمی از جمعیت صد هزار نفری آن تلف شدند.

در مارس سال ۱۵۲۰ فرانسیسکو دی اگوژا سفری به مکزیک کرد. در ابتدای قرن شانزدهم، آمریکای مرکزی هنوز صاحب هیچ قطار، اتوبوس یا حتی الاغ باربری نبود. با این وجود ویروس آبله در بدن این بیمار مسافر توانست تنها در طی نه ماه - یعنی تا دسامبر همان سال - به ابزاری مهلک در سرتاسر آمریکای مرکزی مبدل و براساس برخی تخمین‌ها تا یک سوم جمعیت آن منطقه را از میان ببرد.

.