دو نسل دیگر طول می‌کشد تا شانس مدال پیدا کنیم / فصیحی:فقط دو کف با بهترین‌ها فاصله دارم

به گزارش ورزش سه ، او که با سهمیه یونیورسالیتی در دوی ۱۰۰متر بازی‌های المپیک توکیو دوید، ۲سال پیش در دوی ۶۰متر به رکورد ۷ثانیه و ۲۹صدم ثانیه رسید و سهمیه جهانی گرفت. فصیحی در رنکینگ، نفر دوم آسیا و نفر شصتم جهان است. فاصله زیاد او با نفرات اول جهان انتظارات از او را به حداقل می‌رساند. بر همین اساس فصیحی توقع چندانی از خودش ندارد و می‌گوید می‌خواهد از دویدن کنار بزرگان جهان لذت ببرد. او اما نگران آینده است؛ نگران اینکه فاصله دونده‌های ایران با بهترین‌های جهان هر روز بیشتر شود.این مصاحبه را به نقل از همشهری بخوانید:

 چند روز بیشتر به شروع مسابقات قهرمانی جهان نمانده است، آماده‌ای؟
بعد از یک دوره طولانی آسیب‌دیدگی و پشت سر گذاشتن دوره درمان از خودم راضی‌ام.

"به گزارش ورزش سه ، او که با سهمیه یونیورسالیتی در دوی ۱۰۰متر بازی‌های المپیک توکیو دوید، ۲سال پیش در دوی ۶۰متر به رکورد ۷ثانیه و ۲۹صدم ثانیه رسید و سهمیه جهانی گرفت"قبل از المپیک همسترینگ من آسیب دیده بود ولی فرصت نمی‌کردم درمان کنم. درد داشتم اما سر کردم تا المپیک بگذرد. بعد از المپیک هم مصدومیتم شدت گرفت و حتی لیگ را هم از دست دادم. خدا را شکر کار به جراحی نکشید و با PRP توانستم درمان کنم. از وقتی به صربستان آمده‌ام و در باشگاه OAK تمرین می‌کنم، وضعیت خیلی خوب است.

هم وضعیت بدنی‌ام خوب است و هم از نظر روحی به آرامش رسیده‌ام. مربی‌ام بالای سرم است و تمرین می‌کنم.

 چرا آرامش نداشتی؟
درد داشتم و نگران بودم که دیگر هیچ‌وقت نتوانم تمرین کنم یا تند بدوم. همیشه بعد از آسیب‌دیدگی ترس هست اما این بار ترس من بیشتر بود. ولی بعد از یک مدت همه‌‌چیز خوب شد.

 در مسابقه ترکیه هم دویدی. با توجه به مصدومیت از خودت راضی هستی؟
در مسابقات داخل سالن ترکیه برای یک تیم ایرانی دویدم؛ تیم چادرملو.

"بر همین اساس فصیحی توقع چندانی از خودش ندارد و می‌گوید می‌خواهد از دویدن کنار بزرگان جهان لذت ببرد"در مسابقه اول رکوردم ۷.۶۰ثانیه بود ولی در ترکیه به رکورد ۷.۳۰ثانیه رسیدم. مسابقه خیلی خوبی بود و نشان داد که مسیر تمریناتم درست است. مسابقات قهرمانی جهان داخل سالن در بلگراد برگزار می‌شود و برای من خیلی خوب است. فعلا اجازه نداریم در پیست اصلی مسابقات تمرین کنیم ولی قرار است نزدیک به مسابقه در پیست اصلی بدویم.

 مربی هم از وضعیتت راضی است؟
خیلی امیدوار است و منتظر است که در مسابقات جهانی رکورد خودم را بزنم. مسابقات قهرمانی جهان هم در حد المپیک است.

همه قهرمانان بزرگ در این مسابقات شرکت می‌کنند.

 

 

 خودت چه توقعی داری؟
من توقع چندانی ندارم. بقیه هستند که از من خیلی توقع دارند. بعضی‌ها که منتظر بودند در بازی‌های المپیک مدال بگیرم، الان هم می‌‌پرسند در جهانی می‌توانی مدال بگیری؟

 واقعا کسی انتظار مدال دارد؟
باور کنید بعد از المپیک می‌گفتند چرا مدال نگرفتی؟ نمی‌دانستم چه جوابی بدهم. من که هیچ، شاید دونده‌های ۲نسل دیگر ایران هم نتوانند به مدال المپیک برسند. با این شرایطی که الان داریم، بعید است اتفاقی بیفتد.

"مربی‌ام بالای سرم است و تمرین می‌کنم. چرا آرامش نداشتی؟درد داشتم و نگران بودم که دیگر هیچ‌وقت نتوانم تمرین کنم یا تند بدوم"اگر شرایط خوب شود و به سطح جهانی برسیم، می‌توانیم از چند نسل آینده انتظار مدال المپیک داشته باشیم. برای من همین که کنار بزرگان دوی جهان می‌دوم، اتفاق خیلی مهمی است. من می‌خواهم از دویدنم لذت ببرم و به یک عدد خوب برسم.

 عدد خوب چند است؟
امسال در المپیک رکوردهای عجیب و غریبی ثبت شد. رکوردهای ۷و۵صدم ثانیه و ۷و۶صدم ثانیه داشتیم. ولی با این حال باید روز مسابقه شرایط را دید.

نمی‌شود از الان روی رکوردها حرف زد. فقط چند نفر هستند که با این رکوردها می‌دوند. من اگر با بهترین رکورد خودم هم بدوم، ۲۰صدم ثانیه با نفرات اول فاصله دارم.

 فکر کردن به این موضوع که چقدر باید برای این ۲۰صدم ثانیه تلاش کنی تا فاصله‌ات را با نفرات اول کم کنی، بهت استرس نمی‌دهد؟
این فاصله در ظاهر خیلی زیاد نیست. کمتر از ۲کف پا با آنها فاصله دارم؛ ۲کف پا نه حتی ۲گام. اما این خودش خیلی زیاد است، خیلی.

"با توجه به مصدومیت از خودت راضی هستی؟در مسابقات داخل سالن ترکیه برای یک تیم ایرانی دویدم؛ تیم چادرملو"ولی من نمی‌خواهم به این فکر کنم که من در چه زمانی می‌دوم و بقیه در چه زمانی. فکر کردن به این چیزها اجازه نمی‌دهد کار اصلی‌ام را انجام بدهم.

 در مسابقات جهانی برای نخستین‌بار است که مربی‌ات موقع مسابقه کنارت است. همیشه ورزشکاران گلایه دارند که چون مربی‌شان سر مسابقه نبود، نتیجه نگرفتند. بودن مربی اختصاصی چقدر تأثیرگذار است؟
قبل از این در هیچ مسابقه‌ای مربی‌ام کنارم نبود و حتی در المپیک هم من بدون مربی دویدم. نه من که بیشتر ورزشکاران ما در مسابقات مربی ندارند.

در هر مسابقه برای تیم یک سرپرست و یک مربی می‌گذارند که شاید ورزشکار قبل از این آنها را ندیده باشد. مربی خود ورزشکار نکته‌هایی را به او می‌گوید که حتی خود ورزشکار هم آنها را نمی‌داند. مهم‌تر از همه این است که بودن مربی به آدم قوت قلب می‌دهد.