موسیقی بندری، حاصل مراوده جذاب با فرهنگ‌های عربی،هندی و آفریقایی است

نرگس کیانی: «رفیق»، «میز دوتایی»، «لیلی»، «هَوار»، «چیش عسلی»، «دِلُم تو می خوا»، «شعر یادُم ر...»، «جَهاز جِنی»، «غُراب»، «حجله» و «معشوق دولاچنگ» نام ۱۱ قطعه‌ای است که آلبوم «میز دوتایی» گروه بوشهری سیریا به تهیه‌کنندگی ماکان صغیری را می‌سازد.

آلبومی حاصل کار محمد لاریان (خواننده)، بهروز شریفیان‌مطلق (پرکاشن/ همخوان)، مهدی ناصری (گیتار)، امیرحسین ماهینی (گیتارباس/ عود)، معین پاکباز (درامز)، مهدی حیدری‌منفرد (نی‌انبان/ نی‌جفتی و عود)، فرشاد برنجی (پیانو) و امید سعیدی، مریم ابوالحسنی، علی‌اکبر مهدی و محمدعلی میلانی‌نیا (همخوانان) که فروردین ۹۹ در میان بهت و تلاش برای تطبیق با شرایط پیش از این تجربه نشده‌ای که کرونا پدید آورده بود، منتشر شد.

با فروشِ نسخه‌های انتشارِ اولِ «میزدوتایی» علی‌رغم اوج‌گیری کرونا، این اثر در تیر ۹۹ به نوبت دوم انتشار رسید و اکنون که به اسفند رسیده‌ایم، همچنان پُرفروش است و در صدر.

آن‌چه در ادامه می‌خوانید، حاصل گفت‌وگویی است با محمد لاریان، خواننده گروه سیریا.

می‌پذیرید که «میز دوتایی» از میانه راه تغییر مسیر می‌دهد و سرخوشی‌ای که در ۵ قطعه نخست می‌بینیم، در ۵ قطعه بعدی که سویه‌ای اجتماعی نیز دارند، قابل مشاهده نیست؟ نکته‌ای که می‌توان در پیوند با آن‌چه ماکان صغیری در رادیو «گفت‌وگو» مطرح کرد دانستش. آن‌جا که گفت: «به دنبال ارائه موسیقی بوشهری به شکلی هستیم که فقط بخش شادی‌آور آن در ذهن مخاطب ننشیند و ابعاد دیگری از این موسیقی را نیز به او بشناساند.»

ما، پیش از ارائه اثر، به پتانسیل منطقه‌مان نگاه کرده و می‌کنیم. این که در گذشته چه داشته‌ایم و اکنون چه داریم و هر کدام به چه طریقی مورد استفاده قرار گرفته‌اند.

تصوری که وجود دارد این است که موسیقی جنوب ایران، موسیقی‌ای یا شادِ شاد یا غمگینِ غمگین است. موسیقی‌ای که یا می‌توان با آن رقصید یا گریست. تصوری نشات‌گرفته از نگاهی توریستی و بی‌حدِ وسط که باید در مقابلش پرسید تکلیف آن‌چه در این میانه می‌گذرد چیست؟

به عقیده گروه سیریا، این حدِ وسط در زمانه ما رنگ‌ باخته است و در حالی که در گذشته، در قالب موسیقی کار روی دریا، اشعار اجتماعی، عاشقانه و...

"این که در گذشته چه داشته‌ایم و اکنون چه داریم و هر کدام به چه طریقی مورد استفاده قرار گرفته‌اند.تصوری که وجود دارد این است که موسیقی جنوب ایران، موسیقی‌ای یا شادِ شاد یا غمگینِ غمگین است"نمود پیدا می‌کرد، گویی امروز ترجیح می‌دهند پیوندی با اجتماع خود نداشته باشد. در تولید «میز دوتایی» این پیوند در کنار قصه‌محوری، برای ما بیش از هر چیز دیگری اهمیت داشت.