بازیکنان تیم فوتبال انگلستان حتما زانو بزنند!

روز ۱۷ نوامبر یعنی چهار روز پیش، نشریه «آتلتیک» خبری منتشر کرد که در آن ادعا شده بود بازیکنان تیم فوتبال انگلیس در حال بررسی این موضوع هستند که آیا در ابتدای بازی با ایران به نشانه اعتراض نسبت به آن‌چه در ایران می‌گذرد، زانو بزنند یا خیر! تا بدین ترتیب هم ژست حمایت از حقوق بشر به خود بگیرند و هم به طریقی تمرکز تیم ملی را به هم بزنند.

البته که تیم انگلیس پیش از این و در ۳۵ مسابقه گذشته هم زانو زده و دلیل آن هم رفتار نژادپرستانه پلیس آمریکا با «جورج فلوید» سیاه‌پوست آمریکایی اعلام شده است. اما به هر ترتیب و با توجه به روحیه مرموز انگلیسی‌ها، به نظر می‌رسد که آن‌ها در صورتی که این کار را انجام دهند به دنبال حاشیه‌سازی و کشاندن اصل فوتبال به حاشیه هستند. 

در اثنای تدارکات پیش از آغاز مسابقات جام جهانی، انگلیس و سایر همپیمانان ازخودراضی اروپایی این کشور، قطر و میزبانی این کشور را سیبل انتقادات خود قرار دادند و مثلا گفتند که خیلی تاسف‌آور است که همچون کشورهایشان دسترسی سریع و آسان به مشروبات الکلی ندارند و یا اینکه قطر حقوق اولیه کارگران شاغل در این کشور را نادیده می‌گیرد. جیانی اینفانتینو رئیس فیفا که خود فرزند یک مهاجر به کشور سوئیس است، می‌گوید: «اروپایی‌ها پیش از آنکه به دیگران درس اخلاقی بدهند باید بابت کارهایی که در ۳ هزار سال گذشته انجام داده‌اند در ۳ هزار سال آینده عذرخواهی کنند». رئیس فیفا در ادامه گفت که این اظهارات اروپایی‌ها فقط تظاهر و ریاکاری است.  

اما تنها کافی است به بخشی از جنایات انگلیس آن هم فقط در طول دویست سال اخیر رجوع کنیم و بررسی کارنامه ۳ هزار سال گذشته را حواله به آینده بدهیم تا ببینیم آنهایی که امروز ژست حمایت از حقوق بشر می‌گیرند در گذشته‌ی نه چندان دور چه کارنامه‌ای از خود به یادگار گذاشته‌اند.

"جنگ بوئر و اردوگاه‌های کار اجباریدر طول جنگ بوئر‌ دربازه زمانی (۱۸۹۹-۱۹۰۲) در آفریقای جنوبی، انگلیسی‌ها به ساکنان هلندی آفریقای جنوبی حمله کردند"در ادامه به ۶ اقدام سیاه انگلیس در طول تاریخ پرداخته شده است. 

۱. جنگ بوئر و اردوگاه‌های کار اجباری

در طول جنگ بوئر‌ دربازه زمانی (۱۸۹۹-۱۹۰۲) در آفریقای جنوبی، انگلیسی‌ها به ساکنان هلندی آفریقای جنوبی حمله کردند. در طول کشمکش تقابل دو گروه خارجی در جنوب آفریقا، هم منابع غنی آفریقایی مورد چپاول قرار گرفت و هم وحشی‌گری تمام‌عیار علیه ساکنان هلندی موسوم به بوئرها به نمایش گذاشته شد. در طول این جنگ، انگلستان حدود یک ششم از جمعیت بوئر‌ها ( عمدتاً زنان و کودکان) را جمع آوری کرد و آن‌ها را در اردوگاه‌هایی بیش از حد شلوغ و مستعد شیوع بیماری آن هم با جیره غذایی اندک بازداشت کرد. در نهایت هم از ۱۰۷ هزار نفری که در کمپ‌ها مستقر بودند، ۲۷ هزار و ۹۲۷ بوئر به همراه تعداد نامعلومی سیاه پوست آفریقایی جان باختند.

مستندات فراوانی از قتل عام هلندی‌ها و حمله به زمین‌های کشاورزی و منازل آن‌ها به ثبت رسیده است. 

۲. قتل عام آمریتسار هندوستان از سوی سربازان انگلیسی

در ۱۳ آوریل ۱۹۱۹ هنگامی که معترضان به صورت مسالمت‌آمیز از دستور دولت تحت حمایت انگلیس سرپیچی کردند و علیه حکومت استعماری انگلستان در امریتسار واقع در شمال هند تظاهرات کردند، در داخل باغ‌های «جالیانوالا» محصور شدند و توسط سربازان انگلیسی مورد تیراندازی قرار گرفتند.

سربازان به دستور سرتیپ رجینالد دایر به تیراندازی ادامه دادند تا زمانی که مهمات آن‌ها تمام می‌شود، در عرض ۱۰ دقیقه بین ۳۷۹ تا ۱۰۰۰ معترض کشته و ۱۱۰۰ نفر هندی مجروح می‌شوند. سرتیپ دایر بعداً توسط مردم انگلیس تحسین شد و ۲۶ هزار پوند برای تشکر از او جمع آوری شد.

۳. تجزیه هندوستان و ایجاد اختلاف از سوی انگلیس

در سال ۱۹۴۷، سیریل رادکلیف موظف شد مرز بین هند و پاکستان را ترسیم کند. پس از اینکه سیریل رادکلیف شبه قاره را بر اساس خطوط مذهبی تقسیم و بیش از ۱۰ میلیون نفر را مجبور به ترک شهر و سرزمین خود کرد.

"در طول کشمکش تقابل دو گروه خارجی در جنوب آفریقا، هم منابع غنی آفریقایی مورد چپاول قرار گرفت و هم وحشی‌گری تمام‌عیار علیه ساکنان هلندی موسوم به بوئرها به نمایش گذاشته شد"هندو‌ها در پاکستان و مسلمانان در هند مجبور به فرار از خانه‌های خود شدند، زیرا اوضاع به سرعت به خشونت کشیده شد. برخی تخمین‌ها حاکی از آن است که تا یک میلیون نفر در قتل‌های فرقه‌ای که علت آن سیاست‌های انگلیس بود، جان خود را از دست دادند.

۴. قیام مائو مائو در کنیا و کشتار

هزاران نفر از کنیایی‌های مسن، که ادعا می‌کنند نیرو‌های استعماری بریتانیا در جریان قیام مائو مائو (۱۹۵۱-۱۹۶۰) با آن‌ها بدرفتاری و شکنجه کرده‌اند، ادعای غرامت ۲۰۰ میلیون پوندی را علیه دولت انگلیس مطرح کرده‌اند. اعضای قبیله کیکویو در اردوگاه‌هایی بازداشت می‌شدند که از آن به عنوان «گولاگ‌های بریتانیا» یا اردوگاه‌های کار اجباری یاد می‌شد، جایی که آن‌ها ادعا می‌کردند که به طور سیستماتیک شکنجه شده‌اند و موردتعرض قرار گرفته‌اند.

البته برآوردهای مرگ و میر در این اردوگاه بسیار متفاوت است: برخی از تاریخ نگاران مانند «کارولین الکینز» باور دارند که تا ۱۰۰ هزار کنیایی هم جان خودشان را از دست داده‌اند. 

۵. قحطی در هند و دست‌درازی انگلیس به منابع گندم 

بین ۱۲ تا ۲۹ میلیون هندی در حالی که تحت کنترل امپراتوری انگلستان بودند از گرسنگی جان باختند؛ زیرا میلیون‌ها تن گندم به انگلیس صادر شد و قحطی در هند بیداد کرد.

در سال ۱۹۴۳، زمانی که وینستون چرچیل غذا را به سربازان بریتانیایی و کشور‌هایی مانند یونان منتقل کرد، در حالی که قحطی مرگبار هند را فرا گرفت، تا چهار میلیون بنگالی از گرسنگی جان باختند.

چرچیل در مورد قحطی بنگال در سال ۱۹۴۳ گفت: «من از هندی‌ها متنفرم و قحطی هم تقصیر خودشان بود که مثل خرگوش‌ها تولید مثل کردند».

۶.

قحطی بزرگ ایران و رد پای انگلیس

و اما سیاهه جنایت‌های انگلستان به کشورما نیز رسیده است آن هم به شدید ترین وجه ممکن، طبق نوشته اسناد تاریخی از جمله کتاب «قحطی بزرگ»  ۸ تا ۱۰ میلیون ایرانی،یعنی ۴۰ تا ۵۰ درصد کل جمعیت ایران، در اثر گرسنگی و قحطی ناشی از قحطی بزرگ ۱۹۱۹ - ۱۹۱۷ در ایران فوت کرده‌اند. این قحطی خلال جنگ جهانی رخ داد و در حالی بود که ایران اعلام بی‌طرفی کرده بود. با این حال انگلستان نتوانست از منابع عظیم کشورمان چشم پوشی کند. در حالی که مردم ایران با گرسنگی دست‌وپنجه نرم می‌کردند، سربازان انگلیسی با خرید و جمع‌آوری مواد غذایی از سطح کشور زمینه احتکار و گرانی مواد غذایی را فراهم کردند. 

و این مقاله‌ای بود که از قلم نویسندگان انگلیسی نوشته شده است نویسندگانی که حالا خود معترف جنایاتی هستند که کشورشان در جهان رقم زده است با این حال بسیاری در کشورهای دیگر منکر این جنایات می‌شوند. بنابراین محکوم کردن جنایت از هر نوع و در هر زمانی که رخ داده امری پسندیده است اما بنظر می‌رسد که  انگلیس لازم است بر اعمال خود متمرکز شود، دست از شیطنت بردارد و برای کارنامه سیاه خود زانو بزند!