غواصی فرماندهٔ ناو در جست‌وجوی حلقهٔ ازدواج گروهبان

" چند روزی از بازگشت قهرمانانهٔ ناو گروه ۸۶ نیروی دریایی ارتش به آغوش میهن و خانواده گذشته است"او عاشق ایران شد و مردانه پای این عشق ایستاد. دریادار دوم بازنشسته از نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران، امیر «علی‌اکبر اخگر» البته معتقد است ایران از این عاشق‌ها کم ندارد. عاشقانی که وقتی ترکش دستشان را قطع می‌کند، دست بریده را در جیبشان می‌گذارند تا کسی خبردار نشود و روحیه‌ای در هم نشکند؛ و با دست دیگر بیسیم را برمی‌دارند و کار فرمانده را راه می‌اندازند.

بنابراین برای طی دوره‌های آموزشی نظامی به انگلستان رفت. سه سال بعد در حالی که بیشتر از زمان رفتن، عشق به میهن را در دل داشت و قدر خانه و خانواده را بیشتر می‌دانست، به ایران بازگشت. از او می‌پرسم «اصلاً فکر نکردید بعد از تحصیل، همان جا بمانید؟». چشمانش برقی می‌زند و می‌گوید: «نه. به خانواده و کشور خیلی وابسته بودم.

"تصاویرش را که دیده‌اید؟ چه عشق و صمیمیتی در این تصاویر و بین اعضای این خانواده‌ها موج می‌زد"در و دیوار این کشور برای من معنی دیگری دارد. برای همین هشت سال برایش جنگیدیم.» در تمام سال‌های نظامی‌گری، کارش روی ناوها و ناوچه‌ها بوده است؛ فرماندهی ناوها و شناورهای جنگی و عملیات‌ها.

ولی تا به ساحل می‌رسی، همه چیز را فراموش می‌کنی. دنیا و بلاهایش هم همین طور است.

"شاید با دیدن این تصاویر اشک‌هایتان هم سرازیر شده باشد! عاشق‌شدن را باید آموخت؛ که اگر آموختی پای عشقت می‌ایستی"طوری که وقتی فرد را از دریا دور می‌کنی، گویی ماهی را از آب بیرون آورده‌ای. دریا آرام و صبورت می‌کند. چون سرعت حرکت کم است. این، شتابزدگی انسان را از بین می‌برد.». این‌ها مختصری از توصیفات این دلاورمردِ دریا از دریاست.

این را بزرگان علوم ژئوپلیتیک می‌گویند. ما ۸هزار و ۶۴۰ کیلومتر مرز داریم که حدود ۳ هزار کیلومتر آن مرز آبی است. بیش از ۹۰درصد از صادرات کشور در همین ۳۰درصد مرز انجام می‌شود. بنابراین دریا برای ما بسیار مهم است؛ نه صرفاً از نظر مباحث ژئوپلیتیک، که از نظر قدرت، عزت، اقتدار، اقتصاد، تجارت، حمل‌ونقل، منابع غذایی و دیگر منابع. ما با ۱۵ کشور همسایه‌ایم که با ۱۲تایشان ارتباط دریایی داریم.

"نسل امروز اگرچه بهرهٔ بیشتری از آسایش و آرامش و نعمت‌های دنیا دارد، اما عاشقی را کمتر آموخته است"باید بتوانیم در مرزها منافع ملی و منابع‌مان را حفظ کنیم.

تازه! در همان ۶۷ روز اول جنگ، صادرات و واردات عراق را قطع کردیم. عراق هر روز از خلیج فارس ۲/۷ میلیون بشکه نفت صادر می‌کرد. تکاوران نیروی دریایی طوری پایانه‌های نفتی عراق را منهدم کردند که تا پایان جنگ یک لیتر نفت از آنجا صادر نشد!»

"دریادار دوم بازنشسته از نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران، امیر «علی‌اکبر اخگر» البته معتقد است ایران از این عاشق‌ها کم ندارد"دو فروند از هلی‌کوپترهای ما که در حال مانور بودند، سه سرنشین آن را نجات دادند و برای مداوا به بندرعباس بردند.»

باید به زنان این خانواده‌ها مدال شجاعت و افتخار داد. آنها رزمندگان امور داخلی خانه‌اند. اگر این جبهه قوی نباشد، مرد نمی‌تواند به نظامی‌گری‌اش برسد و به مرور روحیه، انگیزه و اعتماد به نفسش را از دست می‌دهد. نیروهای نظامی وقتی برای کارشان می‌روند، باید خیالشان از خانه و خانواده راحت باشد. وقتی بچه‌های نیروی دریایی به مدت چند ماه به دریا می‌روند،‌ به آنها می‌گویم همسر شما بیشتر از خود شما ایثار کرده است».

"عاشقانی که وقتی ترکش دستشان را قطع می‌کند، دست بریده را در جیبشان می‌گذارند تا کسی خبردار نشود و روحیه‌ای در هم نشکند؛ و با دست دیگر بیسیم را برمی‌دارند و کار فرمانده را راه می‌اندازند"آن زمان همسرش در میراث فرهنگی کار می‌کرد. آن هم چه همسری. او هر سه فرزندشان را در بوشهر رشد داد و بزرگ کرد. خودش هم کارهای مهمی در این دوران انجام داد. مثلاً با علاقه‌ای که به میراث فرهنگی داشت، بازسازی خانهٔ رئیسعلی دلواری را دنبال کرد.

از بوشهر با ماشین خودش به دلوار می‌رفت. مصالح می‌برد. با همین کارها خانهٔ قهرمان ملی ایران سر و سامان گرفت و به عنوان نمادی از تاریخ کشورمان حفظ شد.

" قرار است عاشقی را از نگاه این امیر بزرگوار که کتاب «خواهرم جوشن» از خاطرات ایشان به چاپ رسیده، نظاره‌گر باشیم"بسیار پیش آمده که در بیماری، زایمان و... در نبود مردان خانه، همسران نیروهای دریایی همراه و در کنار هم بوده‌اند».

ولی بچه‌های نیروی دریایی ایران، به اصول اخلاقی و مسائل معنوی پایبندند. زیرساخت خانواده هم رعایت همین اصول اخلاقی است».

"سه سال بعد در حالی که بیشتر از زمان رفتن، عشق به میهن را در دل داشت و قدر خانه و خانواده را بیشتر می‌دانست، به ایران بازگشت"امروز موقع کار، حلقه‌ام از دستم درآمد و بین ناو و اسکله به آب افتاد».

انگشتش را گذاشت زیرش و آن را آورد بالا. انگشتر بود!

"برای همین هشت سال برایش جنگیدیم.» در تمام سال‌های نظامی‌گری، کارش روی ناوها و ناوچه‌ها بوده است؛ فرماندهی ناوها و شناورهای جنگی و عملیات‌ها"وسیله و واسطه‌اش را هم خودش درست می‌کند. حتی یک فرماندهٔ ناو را برای پیدا کردن انگشتر یک گروهبان به عمق دریا می‌فرستد».

رژیم بعث عراق با موشک دوربرد از ساحل به آن شلیک می‌کند. کشتی می‌شود یکپارچه آتش. یدک‌کش‌ها خطر نزدیک شدن به این گلولهٔ آتشین را نمی‌پذیرند. جریان آب، کشتی شعله‌ور را به سمت بندر امام هدایت می‌کند. اگر کشتی به گل بنشیند، کانال و بندر امام تا آخر جنگ بسته می‌شود.

" امیر اخگر در حال توضیح یکی از عملیات‌های تحت فرماندهی‌اش از روی تصاویر دریا برای اقتصاد و زندگی ایران، قلب دنیاست"خطر جدی است. از آن سمت ممکن است عراق هلی‌کوپتر را هدف قرار دهد و از این سمت شعله‌های نفتکش زبانه می‌کشد. به خلبان می‌گوید «من را پیاده کن و برو!». اما راضی‌کردن خلبان به پذیرش خطر نزدیک‌شدن به این جهنم و بعد از آن گذاشتن امیر و رفتن، کار ساده‌ای نیست. سرانجام با این شرط که بعد از پیاده کردن امیر، مدتی کنار نفتکش در حالت پرواز منتظر بماند، راضی به پیاده کردن او می‌شود.

امیر، افراد داخل کشتی را با قایق‌های نجات راهی می‌کند تا از مهلکه دور شوند.

"بنابراین دریا برای ما بسیار مهم است؛ نه صرفاً از نظر مباحث ژئوپلیتیک، که از نظر قدرت، عزت، اقتدار، اقتصاد، تجارت، حمل‌ونقل، منابع غذایی و دیگر منابع"با هم تبادل دانش می‌کنند و از هم می‌آموزند. امیر اخگر می‌گوید: «چنین ارتباطی صرفاً کاری نیست. البته صمیمیت خللی در انجام وظایف ایجاد نمی‌کند. ما هنوز با کسی که ۵۰ سال پیش مأمور تدارکات ناومان بود، در ارتباطیم».

با دو قایق توپ‌دار به شکارش رفتیم. نیامد. با وجود سختی زندگی در قایق، چند روز منتظرش ماندیم. احتمال می‌دادیم در لنگرگاه کویت مانده باشد. بعد از هفت هشت روز داشتیم می‌رفتیم که همان‌جا بزنیمش.

" امیر اخگر بعد از اشاره به این آمار و ارقام می‌گوید: «ناوگروه‌های نیروی دریایی ۱۲۰۰ کیلومتر دورتر، با دزدان دریایی مقابله می‌کنند"در مسیر خبر دادند کشتی حرکت کرده. دیدیمش. شروع کردیم به زدن. با دو سه گلوله باید آتش می‌گرفت. از ۱۱ گلوله‌ای که داشتیم، ۱۰ گلوله شلیک کردیم.

با اینکه کشتی سوراخ می‌شد و نفت بیرون می‌ریخت، ولی آتش نمی‌گرفت. آخرین گلوله را هم با توکل بر خدا زدیم و بالاخره آتش گرفت. تا وقتی که به خارک رسیدیم، هنوز شعله‌هایش زبانه می‌کشید.».

چشمشان کور! ما، بعد از این، با جمیع بیگانگان، به زبانی که می‌دانیم حرف می‌زنیم، بدون واسطه! و هیچ زبانی هم به جز فارسی نمی‌دانیم».

روایت سفر دور دنیای «جوان‌ترین» عضو ناوگروه ۸۶ / از ایران هراسی در برزیل تا آموزش زبان فارسی در اندونزی + آلبوم عکس