عبدالکریم سروش و خدای «همه جایی» و «روان پریش» او در ایام کورونایی! ف. م. سخن - Gooya News

ایام کورونایی فرصتی شد برای ما آدم ها عادی، تا یادی بکنیم از «خدای عالمیان» و «الله مسلمانان» و از او سوال کنیم:

حاجی! این چه بساطی ست روی کره ی زمین پهن کردی با این چسمثقال ویروس! کسانی را بیمار کردی، کسانی را کشتی، دستگاه پیچیده ی جوامع بشری را «شات دان» کردی، و خلاصه دنیا را به هم ریختی؟

البته برای این سوال ساده، آخوندها جوابی در آستین دارند و آن این است که می گویند خداوند دارد آدمیان را امتحان می کند و در این «شرّ»، الطافی نهان است که ما الان نمی فهمیم و فرداییان آن را خواهند فهمید.

این ها را می گویند و خودشان می چپند توی یک سوراخ موش اشرافی تا از این «شرّ» که پر از ملاحت و حُسن است در امان بمانند!

یکی هم نیست خِر این عمامه به سران را بگیرد بگوید تو که در این شر، حُسن و ملاحت می بینی، دیگر چرا خودت را قایم می کنی؟

این هم شده است حکایت بهشت تو در دوران بعد از مرگ! اگر بهشت اینی هست که تو می گویی، و تو هم جزو کسانی هستی که قطعا و یقینا به بهشت خواهی رفت، چرا این قدر از مردن می ترسی و دو سه تا بیمارستان مدرن برای امثال تو ساخته اند که با دستگاه های میلیون دلاری، چند روزی به عمر تو بیفزایند. تو دیگر در سن ۸۰ سالگی چه غلطی می خواهی بکنی که این جوری چهار چنگولی چسبیدی به زندگی؟

اما ایام کورونایی، باعث شد تا «نو اندیشان دینی» هم که مدت ها گیر کرده بودند سر گردنه ی اُحُد و این که وحی، خواب است یا رویا ست یا هر کوفت و زهر مار دیگر و حضرت علی، ترمودینامیک و هیدرولیک دستان اش چه جوری بوده که درِ خیبر با آن عظمت را از بیخ در آورده، بروند سرِ اصل مطلب، یعنی خودِ خودِ خداوند و سعی کنند یک جوری گند کورونایی را از چهره ی رحمان و رحیم او بزدایند.

جناب عبدالکریم سروش، که قطعا مدت ها در خفا به ماهیت حضرت خداوند فکر می کرده و در آن اندیشه می ورزیده، ناگهان از این در در آمد که خدایی که مَدِّ نظر مسلمانان است آن خدایی نیست که آن ها همیشه در تصور داشته اند بلکه یک خدای دیگر است، و اکنون وقت آن است که مسلمانان عزیز، کانال تصورات خود را عوض کنند و خدای جدیدی را که او می گوید بپذیرند و پرستش نمایند!

ایشان می گوید ما باید خدایی را بپذیریم و پرستش کنیم که «همه جایی» ست و در نزد او «شمر ابن ذی الجوشن» و «حضرت علی» یکسان هستند!