داستان غافلگیری خدمه ماموریت «آپولو ۸» با شام کریسمس

تدارک یک شام خوشمزه برای کریسمس سال ۱۹۶۸، خدمه ماموریت «آپولو ۸» را غافلگیر کرد. در این گزارش به بررسی جزئیات شام غافلگیرکننده کریسمس می‌پردازیم.

به گزارش ایسنا و به نقل از ناسا، در کریسمس سال ۱۹۶۸، خدمه ماموریت «آپولو ۸»(Apollo ۸) متشکل از «فرانک بورمن»(Frank Borman)، «جیم لاول»(Jim Lovell) و «بیل آندرس»(Bill Anders)، یک شگفتی را در قفسه غذای خود پیدا کردند. این شگفتی، یک شام کریسمس مخصوص بسته‌بندی‌شده در فویل و تزئین‌شده با روبان‌های قرمز و سبز بود. این غذاهای خانگی ساده که ناسا می‌توانست برای یک پرواز فضایی در آن زمان فراهم کند، روحیه و اشتهای خدمه را تا اندازه زیادی بهبود بخشید.

"به گزارش ایسنا و به نقل از ناسا، در کریسمس سال ۱۹۶۸، خدمه ماموریت «آپولو ۸»(Apollo ۸) متشکل از «فرانک بورمن»(Frank Borman)، «جیم لاول»(Jim Lovell) و «بیل آندرس»(Bill Anders)، یک شگفتی را در قفسه غذای خود پیدا کردند"مهم‌تر از آن، این وعده غذایی یک نقطه عطف در تاریخ غذای فضایی بود.

در راه رسیدن به ماه، خدمه آپولو ۸ خیلی گرسنه نبودند. «مالکوم اسمیت»(Malcolm Smith) دانشمند مواد غذایی، میزان کم خوردن خدمه را مستند کرد. بورمن کمترین مقدار از این سه مورد را خورد و تنها ۸۸۱ کالری را در روز دوم مصرف کرد که موجب نگرانی «چاک بری»(Chuck Berry) جراح پرواز شد. بورمن بعدها توضیح داد که بیشتر غذاها اشتهاآور نبودند.

خدمه تعداد کمی از اقلام فشرده را خوردند و زمانی که غذاها را آبرسانی کردند، به جای طعم غذای واقعی، طعم بسته‌بندی را به خود گرفتند. بورمن به بینندگانی که در حال تماشای خدمه آپولو ۸ در فضا بودند، گفت: اگر این هیجان‌انگیز به نظر نمی‌رسد، به خاطر این است که واقعا چنین نیست.

همان طور که آندرس به تماشاگران تلویزیون نشان داد که فضانوردان چگونه در فضا غذا درست می‌کنند و می‌خورند، بورمن آرزوی خود را اعلام کرد و گفت امیدوار است مردمی که روی زمین هستند، شام کریسمس بهتری از شامی که خدمه پرواز در آن روز می‌خورند، داشته باشند.

در طول دهه ۱۹۶۰، شکایت‌های زیادی در مورد غذا از سوی فضانوردان و سایر افراد شاغل در «مرکز فضاپیمای سرنشین‌دار»(مرکز فضایی جانسون کنونی ناسا) مطرح شد.

«جیم مک‌دیویت»(Jim McDivitt) فضانورد ماموریت «آپولو ۹» پس از ارزیابی غذایی که قرار بود خدمه آپولو ۸ در پرواز آینده خود مصرف کنند، یادداشتی را در مورد اولویت‌های خود در زمان پرواز به آزمایشگاه غذا نوشت. او به آنها گفت که تعداد اقلام فشرده‌شده را به حداقل کاهش دهند و گوشت و سیب‌زمینی بیشتری را در نظر بگیرند. او در ادامه نوشت: من به شدت گرسنه می‌شوم و می‌ترسم با وجود این فهرست غذا از گرسنگی بمیرم.

در سال ۱۹۶۹، «ریتا رپ»(Rita Rapp) فیزیولوژیستی که گروه سیستم غذایی آپولو را مدیریت می‌کرد، از «دونالد عربین»(Donald Arabian) رئیس اتاق ارزیابی ماموریت خواست تا یک منبع غذایی مورد استفاده در ماموریت‌های آپولو را ارزیابی کند. عربین خود را فردی معرفی کرد که تقریبا هر چیزی را می‌خورد و گفت: ممکن است بگویید من تا حدودی مانند یک سطل زباله انسانی هستم.

با وجود این، حتی عربین هم متوجه شد که غذا فاقد طعم، عطر، ظاهر، بافت و طعمی است که او به آن عادت کرده بود. او در پایان ارزیابی چهار روزه خود به این نتیجه رسید که لذت غذا خوردن به حدی از بین می‌رود که علاقه به خوردن اساسا محدود می‌شود.

غذای مورد استفاده در پرواز جمینای ۴ که بسته‌هایی از مکعب‌های ساندویچ گوشت گاو، توت‌فرنگی، هلوهای کم آب و آب گوشت خشک‌شده را شامل می‌شود.

یک آب‌پاش مشابه تفنگ برای آب‌رسانی به مواد غذایی و یک قیچی برای باز کردن بسته‌بندی در نظر گرفته شده بودند