رقابت تنگاتنگ مخالفان و موافقان استقلال اسکاتلند

در آستانه همه پرسی اسکاتلند، طرفداران استقلال کشور برای تشویق رای دهندگان خانه به خانه می روند تا آنها را به دادن رای «آری» متقاعد کنند. در یک مجتمع مسکونی در مرکز شهر گلاسکو گروهی از این داوطلبان از یک مینی‌بوس پیاده می‌شوند تا اهالی یک مجتمع مسکونی را که از اقشار کم درآمد هستند، به استقلال اسکاتلند جلب کنند.در آستانه همه پرسی اسکاتلند، طرفداران استقلال کشور برای تشویق رای دهندگان خانه به خانه می روند تا آنها را به دادن رای «آری» متقاعد کنند. در یک مجتمع مسکونی در مرکز شهر گلاسکو گروهی از این داوطلبان از یک مینی‌بوس پیاده می‌شوند تا اهالی یک مجتمع مسکونی را که از اقشار کم درآمد هستند، به استقلال اسکاتلند جلب کنند. چیزی به این همه‌پرسی تاریخی استقلال اسکاتلند باقی مانده است. روز ۱۸ سپتامبر، ۲۷ شهریورماه مردم اسکاتلند تصمیم می‌گیرند پس از سه قرن به اتحاد سیاسی پایان داده و از بریتانیا جدا شوند و یا بخشی از پادشاهی متحد بریتانیا باقی بمانند.  به گزارش رادیو اروپای آزاد/ رادیو آزادی، «دیوید پوترر» یکی از این داوطلبان که ۶۷ ساله و کارمند بازنشسته دولت است در ورودی خانه زنی ایستاده و به او می‌گوید: «من تنها با دو دلیل می‌توانم تو را به رای آری به استقلال قانع کنم: اسکاتلند مستقل از بازنشسته‌ها و بیمه خدمات درمانی عمومی بهتر حمایت می‌کند.» بر اساس نظر سنجی‌های هفته های اخیر طرفداران استقلال پیشرفت قابل توجه ای داشته‌اند و به نظر می‌رسد مخالفان و موافقان همه پرسی ۱۸ سپتامبر تا به حال شانه به شانه هم پیش می‌روند.

"در آستانه همه پرسی اسکاتلند، طرفداران استقلال کشور برای تشویق رای دهندگان خانه به خانه می روند تا آنها را به دادن رای «آری» متقاعد کنند"آنها در آخرین ساعات رقابت‌های انتخاباتی از هیچ تلاشی برای کسب پیروزی دریغ نمی کنند.  «الکس ساموند»، وزیر اول اسکاتلند و رهبر طرفداران استقلال گفته است همه پرسی «فرصتی منحصر به فرد برای یک نسل» است. در حالی‌که دیوید کامرون نخست وزیر بریتایا در روز ۱۵ سپتامبر در یک سخنرانی احساساتی از رای دهندگان خواست «این خانواده را هم جدا نکنند». این همه پرسی محصول فرآیند سیاسی است که ابتدا با تشکیل پارلمان مستقل اسکاتلند و تفویض اختیارات از لندن به ادینبورو در سال ۱۹۹۹ به ثمر نشست. پس از پیروزی حزب ملی اسکاتلند در انتخابات سراسری این کشور در سال ۲۰۱۱، دولت‌های اسکاتلند و بریتانیا  توافق کردند همه‌پرسی استقلال اسکاتلند از بریتانیا را برگزار کنند.  طرفداران استقلال معتقدند تصمیم در باره آینده کشور باید توسط مردمی که در اسکاتلند زندگی می کنند گرفته شود. آن‌ها می گویند در اسکاتلند مستقل مردم به هر حزبی که رای بدهند در حکومت قرار می‌گیرد.

در حالی‌که در اکثر انتخابات سراسری بریتانیا مردم اسکاتلند بیشتر به چپ متمایل بودند نتیجه انتخابات سراسری کشور پیروزی حزب محافظه کار راست‌گرا بود. استدلال دیگر موافقان اتکا به ذخیره عظیم نفت اسکاتلند برای رفاه اجتماعی و خدمات عمومی مردم کشور است موضوعی که دولت‌های بریتانیا در سال‌های اخیر به آن بی‌اعتنا بوده‌اند.  یکی از محرکه های اجتماعی جنبش استقلال، خشم عمومی مردم اسکاتلند نسبت به سخت‌گیری در اعطای مزایای مریوط به افرادی با محدودیت‌های حرکتی و جسمی و بیمه از کارافتادگی است. دولت راست میانه بریتانیا گفته است این سخت گیری برای تشویق مردم به کار کردن ضرورت دارد. با این حال این اقدام دولت محافظه کار در اسکاتلند توهین به آسیب پذیرترین افراد جامعه تلقی شد.  «استیو فوردیس» یکی از این داوطلبان ۳۰ ساله می گوید: «مسئله استقلال ما است، خودمان تصمیم بگیریم و کشور را بر اساس میل و ارزش های خودمان اداره کنیم.» یکی از شهروندان ۵۳ ساله که دچار محدودیت حرکتی است می گوید: «فقیران هر روز فقیرتر و ثروتمندان ثروتمندتر شده‌اند. مسخره است، به وضعیت جنگ جهانی اول برگشته‌ایم.

"در یک مجتمع مسکونی در مرکز شهر گلاسکو گروهی از این داوطلبان از یک مینی‌بوس پیاده می‌شوند تا اهالی یک مجتمع مسکونی را که از اقشار کم درآمد هستند، به استقلال اسکاتلند جلب کنند"طبقه کم درآمد بیشتر و بیشتر کار می‌کنند و زندگی‌شان بدتر می‌شود و به اعانه محتاج شده‌اند. تنها دلیل آن این است که دولت در دست دست راستی‌هاست.»  اما مخالفان استقلال می گویند: «چرا از اتحادی که جان میجر نخست وزیر پیشین بریتانیا موفق‌ترین اتحاد سیاسی تاریخ نامیده است جدا شویم؟ آنها استدلال می کنند که در صورت استقلال راهی برای تغییر و بازگشت به عقب وجود ندارد. نسل‌های آینده باید بهای گزافی برای این جدایی بپردازند. چرا ثبات و امنیت این اتحاد اقتصادی را برهم بزنیم و ناگهان در یک وضعیت ناشناخته قرار بگیریم؟ بسیاری از بانک‌ها و شرکت‌های بزرگ با این جدایی مخالفت هستند و می گویند باعث بی ثباتی و برهم خوردن امنیت می‌شود.»   با این‌که نتیجه این همه پرسی روشن نیست، دو طرف در یک نکته توافق دارند: این مسئله فضای سیاسی کشور را پرانرژی کرده است، سطح بالای بسیج و مشارکت سیاسی مردم در این دمکراسی کهن بی‌سابقه است. بر اساس آمار بیش از ۹۷ درصد واجدان شرایط برای رای دادن ثبت نام کرده‌اند که چشم انداز حضور در صندوق های رای گیری را بالا برده است.  «لوئیس مک دونالد» از اعضای حزب کارگر و نماینده پارلمان بریتانیا ازمخالفان استقلال است.

او در یکی از مناطق مرفه نشین شهر ابردین برای متقاعد کردن مردم به «نه» تبلیغ می کند. برای او و جبهه مخالفان استقلال نیز این آخرین تلاش‌ها برای پیروزی است. لوئیس مک دونالد می‌گوید: « نتیجه یکی از نظر سنجی‌های ماه سپتامبر برای اولین بار نشان داد رای «آری» بیشتر از «نه» است. این یک بیدارباش بود. در صورتی  که به نتیجه رای‌گیری مطمئن باشی، در حوزه نظری می توان به خوبی بحث کرد، اما وقتی نتیجه همه پرسی زیر سوال باشد، فکر را مشغول می کند.» در حالی‌که نظرسنجی‌های اخیر نشان دهنده برتری بسیار اندک رای «نه» است، لوئیس مک دونالد می‌گوید: «من شخصا برای هر یک از آراء تلاش می کنم.

باید در همه پرسی پیروز شویم.»