در ستایش عشق و بازی با چشمان کاملا بسته

نرگس کیانی: نمی‌توان به آن‌چه در سال گذشته، در هر حوزه‌ای، رخ داد فکر کرد و اتفاقات ۲۵ شهریور ۱۴۰۱ به این سو را نادیده گرفت. اتفاقاتی که ناگزیر به دیدن تاثیرش در حوزه تئاتر نیز هستیم. تئاتر ایران تازه از دوران شیوع کرونا جان به در برده بود که با رخدادی تازه روبه‌رو شد. رخدادی که موجودیتش را زیر سوال می‌برد و می‌پرسید: اگر نتوانیم از آن‌چه در خیابان‌ها می‌گذرد بگوییم، چرا روی صحنه‌ایم؟ این‌طور شد که تئاتر در شش ماهه دوم سال ۱۴۰۱ دوگانه «اجرا رفتن یا اجرا نرفتن» را پیش روی خود دید. مدتی تعطیل بود و بعد هم کج‌دارومریز به بودن ادامه داد.

"نرگس کیانی: نمی‌توان به آن‌چه در سال گذشته، در هر حوزه‌ای، رخ داد فکر کرد و اتفاقات ۲۵ شهریور ۱۴۰۱ به این سو را نادیده گرفت"با احتساب آن‌چه در شش ماهه دوم سال ۱۴۰۱ رخ داد می‌توان نمایشی را که با حضور ۱۱ بازیگر نابینا و کم‌بینا به کارگردانی غلامرضا عربی روی صحنه سالن سایه مجموعه تئاتر شهر رفت متفاوت‌ترین نمایش سال دانست.

غلامرضا عربی، کارگردانی است که از سال ۱۳۹۳ تاکنون با همراهی نابینایان و کم‌بینایان، تحت عنوان گروه تئاتر «باران»، سه نمایش «فصل بهارنارنج»، «شاباش‌خوان» و «کبوتری‌ناگهان» را اجرا کرده است. او در روزهای پایانی سال ۱۴۰۱ نمایش «همه‌چیز می‌گذرد، تو نمی‌گذری» به قلم محمد چرمشیر را با حضور ۱۱ بازیگر نابینا و کم‌بینا روی صحنه برد تا نشان دهد به‌رغم همه دشواری‌ها، بی‌مهری‌ها و کم‌لطفی‌های آن‌ها که باید بیش از این به تئاتر و تئاترِ نابینایان و کم‌بینایان بیاندیشند، هم‌چنان امیدوار است، همچنان مبتلایان به عارضه چشمی را به‌گونه‌ای دیگر می‌بیند و همچنان به توانایی‌های آن‌ها مومن است.