علی(ع)؛ بزرگ مددکار انسان

با توجه به جایگاه و اهمیت علم در مدیریت هر جامعه ایی، که امروز یکی از مشکلات اساسی مدیریت می باشد و شایسته سالاری، اگر نگویم طنز است ولی اعتراف می کنم آنگونه که باید جدی گرفته نمی شود.

یادداشت امسال خودم را به مناسبت ولادت بزرگ مددکار انسان و عالم اسلام حضرت علی(ع) به  این موضوع اختصاص دادم. در ابتدا وظیفه خودم می دانم  این مناسبت فرخنده و روز های مرد و  پدر و مددکار اجتماعی را تبریک بگویم.

مطالب این یادداشت را از جلد سوم کتاب: علی(ع) صدای عدالت انسانی با عنوان علی و  اعلامیه جهانی حقوق بشر تالیف «جرج سجعان جرداق» نویسنده شهیر مسیحی استخراج کردم.
در بخشی از این کتاب آمده است: در نزد امام علی(ع) فرقی نمی کند که زمامدار باشی یا از افراد توده مردم، مسوولیت های سبک یا سنگینی به عهده داشته باشی و ...در هر صورت انسانی و طلب علم و معرفت از امتیازات انسان است و از همین جاست که می بینی شما را به عنوان یک انسان خطاب قرار می دهد و می فرماید: خیر و نیکی آن نیست که ثروت و فرزندان  تو زیاد باشد، بلکه آن است که علم و دانش تو زیاد باشد و هیچ افتخاری چون علم نیست و هیچ تنگدستی و فقری همچون جهل و نادانی نیست.اگر از شما کسانی باشند که در بین مردم حکم می کند یا بر آنها حکومت دارند و یا در میان مردم قضاوت می کنند علی ابن ابیطالب(ع) این گفتار جاودان را در گوش های شما می خواند و گویا آنرا در گوش های همه حکام قرون و اعصار، و از جمله اکثریت طبقه حاکم ملت های امروزی می خوان : کسی که بدون علم و دانش در بین مردم نظریه ایی ابراز می کند، زمین و آسمان بر او لعنت  فرستند و وی را نفرین کنند.

اگر از کسانی باسید که به دانش کم قانعند می گوید: بر  هر ظرفی چیزی را بگذارند شکسته می شود مگر ظرف علم و دانش که گشایش می باید.او می خواهد که انسان در هر صورتی به دنبال علم و دانش باشد و می فرماید: هیچ جنبشی و حرکتی نیست مگر آن که تو در آن نیازمند فرهنگ و معرفت هستی. همچنین می فرماید: اگر از کسی چیزی پرسیدند که نمی داند، هرگز نباید خجالت بکشد از این که بگوید: نمی دانم و هیچ کس از آموزش آنچه که نمی داند، نباید شرمنده باشد چرا که اندیشه موجب روشنایی و غفلت عامل تاریکی است.اگر دانشمند باشید باید علم خود را در اختیار  دیگران قرار دهید و این نهایت سپاسگزاری توست چرا که: سپاسگزاری دانشمند نسبت به علم و دانش در آن است که آن را در اختیار نیازمندانش بگذارد.البته هدف نهایی و یگانه، از هر علم و معرفتی آن است که انسان به دانش و علم خود عمل کند و در این زمینه می فرماید:پست ترین مراتب علم آن است که در زبان باشد و عالی ترین علم آن است که در جوارح و ارکان وجودی انسان باشد.. با این امید که توفیق کسب و علم و دانش را داشته باشیم و از هیچ کوششی در این راه دریغ نکنیم.
*مددکار اجتماعی

* منتشر شده در وبلاگ نویسنده با عنوان «دغدغه‌های یک مددکار اجتماعی» . ۱۷ اسفند ۱۳۹۸