جنگ افغانستان؛ آیا آمریکایی‌ها از تصمیم بایدن برای خروج نظامی حمایت می‌کنند

جنگ افغانستان؛ آیا آمریکایی‌ها از تصمیم بایدن برای خروج نظامی حمایت می‌کنند۵ ساعت پیشتوضیح تصویر،

میشل، آیزیا و اسکات

آمریکایی‌ها نسبت به تصمیم جو بایدن برای خارج کردن نیروهای آمریکایی از افغانستان طی چند ماه آینده واکنش‌های متفاوتی نشان داده‌اند.

این عقب‌نشینی تقریباً ۲۰ سال پس از حمله آمریکا به افغانستان در واکنش به حمله تروریستی ۱۱ سپتامبر در نیویورک صورت می‌گیرد.

کسانی که با تصمیم جو بایدن موافقند معتقدند که این تصمیم به یک جنگ طولانی و دایمی است پایان می‌دهد.

مخالفان او بیم آن دارند که خروج آمریکا باعث بروز خلاء قدرت خطرناکی در منطقه شود.

نظرسنجی‌های عمومی نشان می‌دهد که آمریکایی‌ها در مورد جنگ افغانستان نظرات مختلفی دارند. براساس نظرسنجی موسسه گالوپ، ۴۰ درصد از شهروندان آمریکا حضور نظامی را اشتباه می‌دانند و بقیه از ادامه حضور نظامی نیرومند آمریکا در افغانستان حمایت می‌کنند.

ما از اعضای گروه "از آمریکا بپرس" در بی‌بی‌سی خواستیم تا نظرات آمریکایی‌ها در مورد تصمیم جو بایدن را بررسی کند.

برای این منظور، از دو نظامی که در جنگ افغانستان زخمی شده‌اند و پسر یک نظامی سابق جنگ افغانستان نظرخواهی شد.

"کسانی که با تصمیم جو بایدن موافقند معتقدند که این تصمیم به یک جنگ طولانی و دایمی است پایان می‌دهد.مخالفان او بیم آن دارند که خروج آمریکا باعث بروز خلاء قدرت خطرناکی در منطقه شود"دو نفر اول یکی به جو بایدن رای داده و دیگری نداده است.

• ناتو: همراه آمریکا از افغانستان می‌رویم؛ ارگ: در روند خروج همکاری می‌کنیم
• خروج نیروهای آلمانی از افغانستان حدود دوماه دیگر آغاز می‌شود

نفر اول، میشل دانکلی، ۵۷ ساله و ساکن ایالت نیوجرسی است که بیست سال پیش به واحد ذخیره نیروی هوایی آمریکا پیوست و در سال ۲۰۱۶ به عنوان سرپرستار به افغانستان اعزام شد. او که به جو بایدن رای داده نگران است که با عقب‌نشینی آمریکایی‌ها از افغانستان، آن کشور به سراشیب آشوب بیفتد و به محل مناسبی برای پرورش و اعزام تروریست در جهان تبدیل شود.

آیا با تصمیم به انصراف موافقید؟

من از نظر دونالد ترامپ، رئیس جمهوری سابق برای خروج از افغانستان حمایت نکردم.

افغانستان کشوری آشوب‌زده است. در دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰ ، جامعه افغانستان با معیارهای آن زمان دست‌کم در شهرهای بزرگ یک جامعه نوین بود.

حالا مردم آن کشور بیمناک هستند. من با تعداد زیادی از افغان‌ها در آمریکا ملاقات کرده‌ام. آنها می‌ترسند که بعد از خروج آمریکایی‌ها کشور به مسیر اشتباه برود.

ما تقریباً ۲۰ سال را در آن کشور گذراندیم و نتیجه‌ای نداریم که نشان دهیم. روی حمله به افغانستان خوب فکر نشده بود.

"نظرسنجی‌های عمومی نشان می‌دهد که آمریکایی‌ها در مورد جنگ افغانستان نظرات مختلفی دارند"هیچ طرح موثری برای شکست واقعی طالبان، یک گروه اسلامگرا، پیش‌بینی نشده بود. واضح است که تروریست‌ها برای مدتی مخفی می‌شوند، منتظر می‌مانند و برای جنگ دوباره بیرون می‌آیند.

ایالات متحده در این جنگ ۲۰ ساله چه چیزی را از دست داده یا به دست آورده است؟

ایالات متحده چند هزار تن از نفرات نظامی خود را از دست داده است. کشورهای ناتو هم که در حمایت از این عملیات به افغانستان رفتند متحمل خسارت و تلفات زیادی شدند. من دستاورد چندانی نمی‌بینم

به عنوان مثال ایالات متحده یک بیمارستان بیست تختخوابی کوچک در کنار پایگاه هوایی بگرام ساخت و به عنوان هدیه در اختیار افغانستان قرار داد. اما این بیمارستان از زمان احداث خالی مانده چون برق و آب ندارد و افغان‌ها هم پول و دانش لازم برای ارائه خدمات در آن را ندارند.

این مثال چه چیزی را در مورد وضعیت این کشور نشان می‌دهد؟ ما فقط به آنها یاد داده ایم که چطور با یکدیگر بجنگند.

در حال حاضر، نفعی که افغانستان برده آزادی بیشتری برای زنان است اما من می‌ترسم که با خروج آمریکا، طالبان آنها را دوباره از مدرسه‌/مکتب‌ها بیرون بیندازند و اندک حقوقی را هم که در این کشور دارند از آنها بگیرند.

آیا ایالات متحده باید حضور نظامی خود در خارج از کشور را حفظ کند یا در عوض روی مسائل داخلی تمرکز کند؟

ماموریت ارتش آمریکا رویارویی با مسائل داخلی نیست و گارد ملی که زیر نظر فرمانداران ایالتی است نیروی نظامی داخلی ما هستند برای این نوع ماموریت در نظر گرفته شده‌اند.

در مورد اینکه آیا ارتش آمریکا باید یا نباید به خارج از کشور فرستاده شود یا نیروهای کمتر یا بیشتری در خارج داشته باشد، باید بگویم که خوشبختانه یا متاسفانه ایالات متحده تنها ابرقدرت باقیمانده در جهان است. گزینه دیگر برای این موقعیت - یعنی چین - برنامه بسیار خوبی برای گسترش نفوذ خود دارد. آنها جاده و سایر زیرساخت‌ها را در کشورهای دیگر می‌سازند.

آیزیا ریوز، بیست و پنج‌ساله و ساکن ایالت تنسی،تقریبا هشت ساله بود که پدرش که عضو ارتش آمریکاب بود به افغانستان اعزام شد. وی از تصمیم جو بایدن حمایت می‌کند و معتقد است که خروج آمریکا از افغانستان باید زودتر انجام می‌شد.

"برای این منظور، از دو نظامی که در جنگ افغانستان زخمی شده‌اند و پسر یک نظامی سابق جنگ افغانستان نظرخواهی شد"

آیا با تصمیم به خروج از افغانستان موافقید؟

بله. ما مدت طولانی آنجا بودیم و در ۲۰ سال گذشته به بی‌ثباتی و کشته شدن غیرنظامیان کمک کردیم. نمی‌توانم این نظر را قبول کنم که ما با حضور در آنجا جهان را بهتر می‌کنیم.

با اینکه ما [اسامه] بن لادن را کشتیم اما طالبان توانسته بخش بزرگی از آن کشور را کم و بیش در دست بگیرد. بنابراین ، من پیشرفت قابل توجهی نمی‌بینم که به دست آمده باشد.

دونالد ترامپ گفت که قصد دارد نیروهای آمریکایی را خارج کند، قبل از او باراک اوباما هم گفت که این کار را انجام می‌دهد، اما واقعاً این کار را نکردند که فکر می‌کنم فقط اتلاف جان و مال بود.

ایالات متحده چه چیزی را از دست داده یا به دست آورده است؟

از نظر مادی، دلار هزینه شده برای این جنگ چقدر است؟ حالا عراق به جای خود.

هر پنی می‌توانست در داخل ایالات متحده یا از طریق کمک خارجی بهتر هزینه شود. و این فقط هزینه مادی است. هزینه جان افراد آمریکایی، ده ها هزار نفر - بالقوه صدها هزار نفر - تلفات غیرنظامیان، و آوارگی بیش از دو میلیون نفر در منطقه به جای خود. هیچ یک از اینها چیز خوبی نیست.

پدر من در پایگاه نیروی هوایی بگرام مستقر بود و در واقع تنها چشم پزشک متخصص [دارای مجوز تروما] در آن کشور بود. بیشتر پزشکان غیرنظامی افغانستان کشورشان را ترک کرده بودند.

"در دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰ ، جامعه افغانستان با معیارهای آن زمان دست‌کم در شهرهای بزرگ یک جامعه نوین بود"وی نه تنها سربازان آمریکایی، بلکه غیرنظامیان، سربازان افغان و شورشیان را هم معالجه می‌کرد. او داستان‌ها زیادی را برای من تعریف کرده و من تصور خوبی از خسارت مستقیم به غیرنظامیان در جریان عملیات نیروهای آمریکایی و نیروهای شورشی دارم.

آیا ایالات متحده باید حضور نظامی خود در خارج از کشور را حفظ کند؟

ارتش ایالات متحده چکش است و همه چیز به نظرش میخ به نظر می‌رسد. من نمی‌گویم که ایالات متحده نباید در خارج از کشور حضور داشته باشد اما من فکر نمی‌کنم ارتش ایالات متحده وسیله مناسبی برای این کار باشد. طی ۴۰ سال گذشته، ما درگیر جنگ‌هایی در خاورمیانه بوده‌ایم: عراق، افغانستان، لیبی، یمن.

کل هدف از تأسیس ناتو و سازمان ملل متحد داشتن رویکرد چندجانبه‌تر نسبت به این موضوعات بود و آنها واقعاً چنین کاری نمی‌کنند. اولین پاسخ به هر موضوعی نباید راه حل نظامی باشد، بلکه باید بیشتر دیپلماتیک باشد.

اسکات نولان، ۵۷ ساله و ساکن ایالت ویرجینیا که در یک خانواده نظامی متولد شده به عنوان عضو نیروی دریایی ایالات متحده از دهه ۱۹۸۰ در چندین کشور خدمت کرد. با اینکه او در انتخابات به دونالد ترامپ رای داد، اما از نظر او در مورد خروج از افغانستان حمایت نمی‌کرد و با تصمیم جوبایدن مخالف است.

آیا شما با تصمیم عقب نشینی همه نیروهای آمریکایی از افغانستان موافقید؟

این یک تصمیم نادرست است. در ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ به ایالات متحده حمله شد.

"کشورهای ناتو هم که در حمایت از این عملیات به افغانستان رفتند متحمل خسارت و تلفات زیادی شدند"بیش از ۲۰۰۰ نفر کشته شدند. این بدترین حمله به خاک ایالات متحده از زمان حمله ژاپن به بندر پرل هاربر [در جنگ دوم جهانی] بود. ما هنوز در ژاپن و آلمان نیرو داریم. با خارج کردن نیروها از افغانستان، همه چیزهایی را که برای آن جنگیده ایم از دست خواهیم داد.

به نظر می رسد این رئیس جمهور تصور می‌کند که یا کار تمام شده یا اینکه از اول هم نیازی به این کار نبود. نظریه حفظ نیرو در آلمان و ژاپن انتقام گرفتن یا سرکوب مردم عادی نبود.

در واقع، آلمان و ژاپن از حضور ایالات متحده در آنجا بسیار بهره‌مند شدند و هنوز هم سود می‌برند. هدف از داشتن نیرو در افغانستان ایجاد ثبات و دادن امکان به افراد نیک اندیش در آن کشور است که بتوانند به تلاش و زندگی عادی خود بپردازند.

اما انتخاب روز ۱۱ سپتامبر برای خروج نیروها به عنوان یک اقدام نمادین بی‌ربط‌ترین کاری است که در طول سال‌های متمادی از یک رئیس جمهوری آمریکا سر زده است. این یک سیلی دردناک به صورت همه کسانی است که یک دوست، یک عضو خانواده یا فرد دیگری را در آن روز از دست دادند. من در آن حمله هم برادران نظامی، هم هموطنانم را از دست دادم.

"من دستاورد چندانی نمی‌بینمبه عنوان مثال ایالات متحده یک بیمارستان بیست تختخوابی کوچک در کنار پایگاه هوایی بگرام ساخت و به عنوان هدیه در اختیار افغانستان قرار داد"

ایالات متحده از این جنگ ۲۰ ساله چه چیزی را از دست داده یا به دست آورده است؟

مشارکت ایالات متحده در جهان، نه به عنوان پلیس بلکه به عنوان تنها قدرت با توانایی ایجاد ثبات در مناطق آشوب‌زده، باعث ایجاد امنیت در داخل کشورمان می‌شود و امیدوارم به ایجاد جهانی هم کمک کند که از شر افراطگرایان خلاص شده است.

هر فرد نظامی که برای ماموریت به آنجا می‌رود خوب می‌داند که جانش را به خطر می‌اندازد و این را برای اشغال یک کشور خارجی یا استفاده از منابع طبیعی یا دلایل دیگری از این قبیل انجام نمی‌دهد. آنها به عنوان داوطلبانی در آنجا هستند که هدفشان ایجاد امنیت در ایالات متحده و ایجاد ثبات برای ملت‌هایی است که به شدت به آن نیاز دارند.

البته در طول سال‌ها، این اقدام هزینه جانی هم برای ما داشته است اما این هزینه شکلی پایدار ندارد و در مقیاسی عظیم نیست. در مقابل باید پرسید این اقدام باعث حفاظت از جان چه تعداد از انسان‌ها شده است؟ البته ما هرگز این را نخواهیم دانست اما فکر می‌کنم با تصمیم رئیس جمهور به خروج از افغانستان خیلی زود این را هم کشف خواهیم کرد.

آیا ایالات متحده باید حضور نظامی خود در خارج از کشور را حفظ کند؟

در داخل کشور کارهای زیادی باید انجام شود که نیاز به تلاش دارد و من طرفدار حضور نظامی گسترده‌تر یا جنگ بیشتر در خارج نیستم. اما ما در اینجا در ایالات متحده برای سه ربع قرن گذشته در صلح و ثبات زندگی کرده ایم بیشتر به این دلیل که زنان و مردان جوان ما در خارج هستند و در مناطقی که ممکن است ما را به جنگ‌های خارجی وسیع بکشاند، حافظ صلح هستند.

اگر امروز چند میلیارد دلار برای حفظ نیروهایمان در جاهایی هزینه کنیم که بدون حضور ما ممکن است شعله‌ور شوند، ممکن است به معنی صرفه‌جویی ده‌ها میلیارد یا حتی تریلیاردها دلار در آینده باشد، حالا حفظ جان هزاران هزار نفر به جای خود. خروج ما از افغانستان، فقط جان ما را به خطر نمی‌اندازد بلکه زندگی افغان‌ها را در معرض خطر قرار می‌دهد.

اگر من یک افغان بودم و امکان ترک آن کشور را داشتم، همین حالا این کار را می‌کردم چون وقتی طالبان بر افغانستان مسلط شوند، یک کشتار به راه می‌اندازند و به حساب همه کسانی می‌رسند که از ایالات متحده طرفداری می‌کردند.

آمریکا یک سنت گرانقدر در حمایت از مردم برای دستیابی و برخورداری از آزادی و زندگی عادی دارد، اما ما همچنین یک عادت نامطلوب هم داریم و آن از دست دادن تمرکز، خسته شدن، برگشتن به کشور و رها کردن کسانی است که به آنها قول کمک داده‌ایم تا عواقب این تصمیم را تحمل کنند، خواه این مردم اعضای قبیله همونگ ویتنام باشند یا کردهای ساکن شمال عراق.