راه مربیگری «فریاد» و «قلدری» نیست/ مربیان جوانِ بدآموز!

به گزارش خبرنگار مهر، رقابت‌های لیگ برتر بیستم در حالی آغاز شد که شیوع جهانی بیماری کرونا تا پایان هفته پنجم این رقابت‌ها مانع از حضور تماشاگران در ورزشگاه‌های کشور شده است.

مسابقاتی که تنها دلخوشی علاقمندان به فوتبال محسوب می‌شود تا از قاب‌های تلویزیون به تماشای عملکرد تیم‌های محبوب خود بنشینند و لذت ببرند.

عملکرد تیم‌های لیگ برتری در هفته‌های نخست مسابقات فصل جاری نشان می‌دهد که اکثر آنها هنوز مسیر مشخصی را از لحاظ تاکتیک‌های فنی پیدا نکرده‌اند. تغییرات متوالی در ترکیب اصلی و عدم موفقیت اکثر تیم‌ها در گلزنی نشان می‌دهد که کیفیت فنی باشگاه‌های لیگ برتری هنوز به سطح مطلوب نرسیده است.

رقابت‌هایی که بر خلاف فصول گذشته با قانون منع استفاده از مربیان داخلی و خارجی فرصت مناسبی را برای عرض اندام ایرانی‌ها قرار داده است. با این حال مربیان جوان ایرانی که با حضورشان چرخه استفاده از مربیان قدیمی و همیشگی را بر هم زدند نشان دادند بهتر از قدیمی‌های خود می‌توانند شعار دهند و عمل نکنند.

علیرضا منصوریان، وحید بیاتلو، جواد نکونام، آرش برهانی، حنیف عمران زاده، محمود فکری، یحیی گل محمدی، حمید مطهری، داود فنایی، مهدی هاشمی نسب، رسول خطیبی، محمد ربیعی، مجتبی حسینی و … جزو مربیان زیر ۵۰ سال هستند که در کادر فنی تیم‌های خود حضور دارند. مربیانی که فارغ از نتایجی که گرفته‌اند زیر ذره بین اخلاق نتوانسته‌اند نمرات قابل قبولی بگیرند.

فریادهای عجیب در محوطه فنی نیمکت‌های لیگ برتری و درگیری‌های فیزیکی بین آنها تلخ‌ترین صحنه‌ها را از قشری که مدعی ورود حرفه‌ای گری به جرگه مربیان ایرانی است رقم زده است.

قیل و قال‌هایی که با خودآگاهی شکل گرفته است تا تبدیل به پرسش اصحاب رسانه در نشست‌های خبری شود. مربیانی که استرس ناشی از نتیجه گیری را دلیل اصلی فریادهای خود در کنار زمین مسابقه عنوان کرده‌اند.

"مربیانی که استرس ناشی از نتیجه گیری را دلیل اصلی فریادهای خود در کنار زمین مسابقه عنوان کرده‌اند"بهانه‌ای که قطعاً مورد قبول اهالی فوتبال نمی‌تواند باشد.

مربیانی که با علم فشار ناشی از مربیگری در بالاترین سطح فوتبالی کشور، هدایت تیم‌ها را پذیرفته‌اند اما وقتی کار به جنجال می‌کشد خود را صاحب حق در فریاد زدن و توهین می‌دانند.

مربیانی که با محرومیت‌های کمیته انضباطی در هفته‌های نخست لیگ برتر نیز مواجه شده‌اند اما باز هم دست از رفتارهای هنجارشکنانه خود بر نمی‌دارند.

مربیانی که باید الگوی بازیکنان خود شوند اما کار به جایی کشیده است که بازی‌های لیگ برتر بارها و بارها متوقف شده تا بازیکنان فرصت جدا کردن مربیان خود را در کنار زمین مسابقه پیدا کنند. مربیانی که از ترس اخراج، ایستاده فریاد می

کشند و اخلاق مداری را می

کُشند.