مسیح علی نژاد و لقمه بزرگتر از دهان تحریم ورزش ایران؛ ف. م. سخن - Gooya News

البته نوش جان کردن لقمه های کوچک برای رشد و بزرگ شدن، بسیار خوب و لازم است ولی وقتی لقمه ای بیش از اندازه بزرگ باشد، به جای بزرگ شدن آدم باعث خفگی آدم می شود.

مثلا می توان کارزارهایی مثل «چهارشنبه های سفید» یا چه می دانم «دوربین من سلاح من» به راه انداخت و عده ای را هم با خود همراه کرد و بر این گمان بود که این ها روش های خوب و مناسبی برای بزرگ شدن خود، و نابود کردن حکومت اسلامی ست.

ولی وقتی بساطی با عنوان «تحریم ورزش ایران» پهن می شود، این دیگر لقمه ای گنده تر از دهان است که نه تنها خورنده ی آن باید لقمه را از دهان اش بیرون بیفکند بلکه میل کردن چنین لقمه ای باعث زحمت دیگران نیز خواهد شد.

ورزش ایران که جمهوری اسلامی خواسته و می خواهد آن را تمام و کمال تحت اختیار خود داشته باشد، تاریخ مصیبت باری را طی چهل سال گذشته پشت سر گذاشته است.

از مصیبت پوشیدن دو بند ه ی به نظرِ حکومتِ شهوت، «سکسی»ِ کشتی گیران، تا ممنوع کردن تمام و کمال ورزش بوکس، تا اندازه ی شورت ورزشی فوتبالیست ها، تا تراژدی دواندن دختران ایرانی با پوشش اسلامی در دورانی که ورزشکاران زن دیگر نقاط جهان برای جلو بردن رکوردشان به اندازه ی چند صدم ثانیه، از کم مقاومت ترین پوشش ها در مقابل هوا و آب استفاده می کنند و مصائب دیگری از این قبیل.

ورزشکاران و برخی مسوولان دلسوز و از جان گذشته ی ورزشی، با هزاران ساعت چک و چانه و بحث و جدل و توضیح و توجیه توانسته اند به اندازه ای که می توانسته اند مسوولان ورزشی حکومت را به عقب برانند هر چند رسیدن برای رسیدن به استاندارد های جهانی باید کل حکومت اسلامی سرنگون شود که امری ست بلند مدت و جدای از موضوعِ ورزش و ورزشکاران.