بعید شمردن و انکار؛ مانع فهم درست عاشورا

وقتی آنان که خاندان طهارت و عصمت هستند چیزی می‌گویند، انسان مؤمن باید بپذیرد نه اینکه تعجب کند و خیال کند بعید است. بدتر از آن، خدای ناکرده انکار است اهل معرفت می‌فرمایند استبعاد و انکار از بزرگترین سدهای راه کمال و مانع رشد انسان هستند و انسان را برای عمل به آنچه وعده داده شده سست و بی‌انگیزه می‌کنند که از جمله آنها پاداش‌های فراوانی است که برای یاد حسین(ع) وعده داده شده است.
 
نباید استبعاد کرد چه برسد به انکار؛ چراکه اولاً آنقدر روایات مربوط به آن زیاد، مکرر و اصطلاحاً متواتر است که جایی برای استبعاد و انکار باقی نمی‌ماند ثانیاً اگر به آثار و نتایج یاد حسین(ع) در زندگی فردی و اجتماعی خودمان نگاه کنیم چنین پاداش‌هایی زیاد و عجیب به نظر نمی‌رسد ثالثا کاری که حسین(ع) و یاران او در راه خدا کردند و فداکاری که از خود نشان دادند، بیش از این برای آنها جایگاه و مقام در نزد خداوند ایجاد کرده است. از همه اینها مهم‌تر امام خمینی(ره) می‌فرماید ما نباید با ترازوی خودمان اعمالی را که مربوط به خدای متعال است وزن کنیم بلکه میزان سنجش در دستگاه الهی، متفاوت با دستگاه‌های فکری ماست.
 
وقتی قرآن می‌گوید اگر یک دانه گندم انفاق کنید چند برابر داده می‌شود آیا جای تعجب دارد؟ حسین(ع) هم اینچنین است؛ لذا اگر یک دانه گندم هفتصد برابر پاداش دارد، یک قطره اشک تعجبی ندارد که اینهمه پاداش برای انسان به بار بیاورد.

هدف اصلی از شرکت در عزای حسین(ع) چیست؟
هرچه می‌توانیم باید در مجالس عزای حسین(ع) و یاران باوفای او شرکت کنیم اما فراموش نکنیم که هدف اصلی از شرکت در این مجالس کسب بینش و معرفت بالاتر است. عزاداری امام حسین(ع) هم باید مبتنی بر معرفت و هم به نوبه خود مولد معرفت باشد یعنی بدون شناخت در این جلسات شرکت نمی‌کنیم و نباید شرکت کرد و وقتی شرکت می‌کنیم باید شناخت بالاتر و والاتری هم پیدا کنیم.
 هدف اصلی ما از شرکت در این جلسات باید این باشد که یک گام به قله‌های دانش و معرفت نزدیک‌تر شویم. واعظ، ذاکر و حاضر در این مجالس باید جست‌وجوگر دانش باشند.

"وقتی آنان که خاندان طهارت و عصمت هستند چیزی می‌گویند، انسان مؤمن باید بپذیرد نه اینکه تعجب کند و خیال کند بعید است"باید شور ما در این مجالس، آمیخته با شعور باشد و مجالس حسینی را همیشه محفلی برای معرفت افزایی تلقی کنیم.

برای همین است که در زیارت عاشورا پس از ضجه و ناله در برابر مصیبت بزرگی که بر این خاندان نازل شد از خدا چنین درخواست می‌کنیم و عرض می‌کنیم: «فاسئل الله الذی اکرمنی بمعرفتکم و معرفة اولیائکم و ارزقنی البرائة من اعدائکم أن یجعلنی معکم فی الدنیا و الاخرة » یعنی خدا ما را بزرگ کرده است که معرفت داده تا در جلسات شما شرکت کنیم. از آن خدایی که این نعمت را به ما داده و این لطف را در حق ما کرده است درخواست می‌کنیم که ما را در دنیا و آخرت حسینی قرار دهد. در واقع حسینی شدن هدف اصلی شرکت در جلسات حسین(ع) است.