مجلس مردانه...!

«انتخابات مجلس ۲۰۲۰» که هجدهمین دوره انتخابات پارلمانی در این کشور بود شنبه گذشته، برای تصاحب ۵۰ کرسی مجلس، میان ۳۲۶ کاندیدای زن و مرد برگزار شد که در نوع خود دارای نکات مهم و قابل توجهی است که مایلم تنها به یک مورد آن اشاره‌ای داشته باشم و آن هم عدم راهیابی هیچ‌یک از ۲۹ کاندیدای زن به پارلمان در این دوره است.

زنان کویتی که پس از سال‌ها مبارزه توانستند در سال ۲۰۰۵ با تلاش و حمایت آشکار «شیخ صباح الاحمد الجابر الصباح»، امیر فقید کویت به حق انتخاب شدن و انتخاب کردن دست یابند و برای نخستین بار در سال ۲۰۰۹ چهار نماینده خانم را به مجلس بفرستند، هیچگاه از مقبولیت عمومی برخوردار نشده و در دوره‌های بعد هم تنها توانستند بین یک تا حداکثر ۲ صندلی پارلمان را از آن خود کنند. شکست ۲۹ کاندیدای زن و عدم راهیابی هیچکدام از آنان و واگذاری کامل و مطلق مجلس به مردان باوجود اینکه ۵۲ درصد رأی‌دهندگان کویتی از مجموع ۵۶۷ هزار رأی‌دهنده را زنان تشکیل می‌دهند، شگفت‌آور است و پرسش‌های زیادی را مطرح می‌سازد که نیاز به پاسخ جدی دارد:

۱- به چه علتی هیچیک از جریان‌های سیاسی و مذهبی اعم از لیبرال، سلفی و اخوانی(حدس) نام هیچ زنی را در لیست انتخاباتی خود قرار نداده‌اند. علت، عدم اعتقاد است یا فقدان حضور زنان کارآمد در جامعه کویت؟

۲- آیا هیمنه و سلطه مردان بر زنان و به عبارتی مردسالاری قبیله‌ای و عشیره‌ای به عنوان سنتی که در این جوامع ریشه دوانده، آنچنان استمرار داشته که زنان را حتی در بهره‌گیری از فرصت‌های مشارکت اجتماعی و احقاق حقوق اولیه خود محروم می‌سازد و آنان را به پیروی از شوهرانشان مجبور می‌کند؟ به عبارت دیگر، آیا مردان کویتی دارای دو رأی‌، یعنی رأی خود و رأی همسر خود هستند؟

۳- به چه علتی زنان نامزد انتخابات، طی ۱۵ سال گذشته و بویژه در انتخابات اخیر نتوانستند اعتماد سایر زنان جامعه را جلب و آنان را نسبت به برنامه‌هایشان قانع کنند؟ علت در افراط شدید در غرب‌گرایی و بی‌توجهی زیاد به اعتقادات مذهبی مردم است؟ یا پای ناکارآمدی و ناتوانی زنان مذهبی در ورود به عرصه کارزار رقابتی در میان است؟ و یا اعتماد بیش از حد زنان به مردان در حل و فصل امورشان باعث چنین مسئله‌ای شده است؟

۴- آیا محدودیت‌های قانونی قانون انتخابات مصوب سال ۲۰۱۲ معروف به «هر شهروند، یک رأی، یک نماینده» که شانس انتخاب کاندیداهای وابسته به عشایر و قبایل را دوچندان می‌کند، مانع اصلی بوده است؟ و یا درنهایت عدم حمایت صادقانه مردان از جامعه زنان در فراهم‌سازی شرایط مشارکت سیاسی و اجتماعی آنان در عرصه زمامداری کشور باعث عدم موفقیت زنان در عرصه ورود به مجلس شده است؟

نتیجه آنکه عدم ورود زنان به مجلس و واگذاری مطلق آن به مردان به هر علتی که باشد، اساسا خبری ناخوشایند برایمان و برای ملت همسایه‌مان و امری است زیانبار که پیامدهای ناگوار اجتماعی و فرهنگی به دنبال خواهد داشت. حرکت رو به عقب و بازگشت به گذشته -حتی  داوطلبانه و دموکراتیک- شایسته شرایط امروز جامعه زنان در دنیای کنونی نیست و نیاز به کالبدشکافی و چاره‌اندیشی فوری دارد.

*رایزن فرهنگی ایران در لبنان

۳۱۰ ۳۱۰