کتاب «پردازش نظری ارتباطات: خوانش‌هایی در میان سنت‌» ترجمه می‌شود

به گزارش خبرگزاری مهر، کتاب «پردازش نظری ارتباطات: خوانش‌هایی در میان سنت‌ها» با عنوان اصلی Theorizing Communication: Readings Across Traditions اثر ربرت

تی. کریگ، هایدی مولر است که در زمینه فلسفه و نظریه ارتباطات در سال ۲۰۰۷ میلادی به نگارش درآمده است.

هدف این نوشتار، فراهم آوردن پایه‌ای عمیق‌تر برای فهم و استفاده از رویکرد ترکیبی به نظریه ارتباطات است. از این‌رو در ابتدا مجموعه‌ای مرجع از خوانش‌های منابع اولیه به همراه توضیحات و نیز پیشنهادهایی برای تحقیق بیشتر کنار هم قرار گرفته است که این خوانش‌ها هم متون کلاسیک از سنت‌های نظریه ارتباطات و هم گزینش‌هایی جدیدتر که روندهای اخیر را نشان می‌دهند، شامل می‌شود. به باور نویسنده، این کتاب یک ساختار پیشرفته‌تر برای فهم اندیشه‌های متنوع و دائماً در حال ظهور رشته ارتباطات و نیز بنیانی برای فعالیت‌های جاری در حوزه نظریه ارتباطات، فراهم می‌کند. همچنین امکان، عملیاتی‌بودن و مفید بودن طرح نظریه‌پردازی ارتباطات برای همه، از دانش‌ورزان سطح بالا تا خوانندگان عمومی کنجکاو، در این کتاب مورد تأکید قرار گرفته است.

کتاب مجموعاً از ۹ بخش تشکیل شده که هر بخش با یک مقدمه در ابتدا و بخشی برای طرح‌های نظریه‌پردازی همراه است.

بخش اول این کتاب تاریخچه اندیشه ارتباطی را دنبال کرده و بر تاریخ‌مند و فرهنگ‌مند بودن آن تأکید دارد.

"به گزارش خبرگزاری مهر، کتاب «پردازش نظری ارتباطات: خوانش‌هایی در میان سنت‌ها» با عنوان اصلی Theorizing Communication: Readings Across Traditions اثر ربرتتی"این بخش در واقع با پرداختن به خواستگاه‌های تاریخی اندیشه ارتباطی، بافتاری برای کل کتاب فراهم می‌کند.

بخش دوم، چشم‌انداز فرانظری کتاب را معرفی کرده و درباره مفروضات آن بحث می‌کند. این بخش شامل اثر کریگ (۱۹۹۹) می‌باشد که در آن، ایده نظریه ارتباطات به عنوان یک حوزه معرفی گردیده و هفت سنت ارتباطی مطرح می‌گردد.

بخش‌های سه تا ۹ بر هفت سنت متمرکز است. هسته اصلی هر کدام از هفت سنت ارتباطی، ترکیبی از چهار تا پنج خوانش است. خوانش‌ها، متون اصلی به صورت کامل یا منتخب می‌باشند و هر کدام جایگاه مهمی در سنت مورد بحث دارند.

بخش نتیجه‌گیری، وضعیت حوزه نظریه ارتباطات را مورد تأمل قرار داده و برخی از مشکلاتی که مانع نظریه‌پردازی ثمربخش هستند، به ویژه در سطح فرانظری، را از نظر می‌گذراند. همچنین چارچوب هفت سنت را ارزیابی مجدد کرده و به برخی انتقادها از آن می‌پردازد.

این نوشتار با تأملاتی درباره آینده حوزه نظریه ارتباطات به پایان می‌رسد.