«سلنیوم» در کُند شدن روند پیری موثر است

به گزارش خبرنگار مهر به نقل از مدیکال نیوز، اکثر سلنیوم دریافتی ما از رژیم غذایی در بافت عضلانی ذخیره می‌شود، هرچند تیروئید عضو دارای بالاترین میزان از این ماده معدنی است.

سلنیوم جز مهمی از آنزیم‌ها و پروتئین‌ها است که به عنوان سلنوپروتئین شناخته می‌شوند و نقش کلیدی در تولیدمثل، متابولیسم هورمون تیروئید و سنتز DNA دارد.

سلنوپروتئین

ها نیز به عنوان آنتی اکسیدان های قدرتمند عمل می‌کنند که به محافظت در برابر ذرات آسیب دیده در بدن به نام رادیکال‌های آزاد کمک می‌کند.

رادیکال‌های آزاد اتم‌های ناپایداری هستند که به طور طبیعی در بدن تولید می‌شوند. آنها باعث آسیب به غشاهای سلولی و DNA می‌شوند. در طول زمان، این روند می‌تواند منجر به التهاب، پیری زودرس پوست و ابتلاء به بیماری‌های مرتبط با سن شود.

پیری بیولوژیکی یک فرآیند پیچیده است که شامل آسیب مولکولی، عدم تعادل متابولیک، تغییرات سیستم ایمنی و افزایش حساسیت به عوامل استرس زا و بیماری‌های زیست محیطی است.

بر اساس یک بررسی در سال ۲۰۱۸، سلنیوم می‌تواند با پیری مبارزه کند و از مسائل مربوط به سلامت مرتبط با سن، مانند تومور، بیماری قلبی عروقی و اختلالات روانپزشکی پیشگیری کند. بعضی از محققان همچنین معتقدند که سلنیوم می‌تواند التهاب مزمن را کاهش دهد، که ارتباط نزدیکی با پیری دارد.

کارشناسان همچنین معتقدند که سلنیوم پوست را در برابر استرس اکسایشی ماورا بنفش (UV) محافظت می‌کند که ممکن است به طور بالقوه با پیری پوست به دلیل قرار گرفتن در معرض UV مقابله نماید.

علاوه بر این، یک مطالعه جدیدتر در سال ۲۰۲۰ نشان داد که افزایش مصرف سلنیوم در رژیم غذایی با تلومرهای طولانی‌تر همراه است. این مطالعه نشان داد که به ازای هر ۲۰ میکروگرم افزایش در سلنیوم رژیم غذایی، طول تلومر در شرکت کنندگان در سن ۴۵ سالگی ۰.۴۲ درصد بیشتر بود.

تلومرها، کلاهک‌های محافظ واقع در انتهای کروموزوم‌ها هستند.

"بعضی از کارشناسان طول تلومر را به عنوان یک نشانگر زیستی پیری می‌دانند.محققان همچنین معتقدند که میزان بالاتر سلنیوم با طول عمر همراه است"بعضی از کارشناسان طول تلومر را به عنوان یک نشانگر زیستی پیری می‌دانند.

محققان همچنین معتقدند که میزان بالاتر سلنیوم با طول عمر همراه است. مرگ و میر بزرگسالان مسن با میزان پایین سلنیوم به طور قابل توجهی بیشتر از سالمندان با میزان بالایی از سلنیوم است.

با این حال، توجه داشته باشید که نتایج هنوز هم متضاد و تحقیقات بیشتری در مورد موضوع مورد نیاز است.

گروه‌های خاصی در معرض خطر کمبود سلنیوم هستند، از جمله:

• افراد مبتلا به اچ

آی وی.

• افراد مبتلا به نارسایی کلیه که نیاز به همودیالیز دارند.

• افرادی که در مناطق کم سلنیوم زندگی می‌کنند، از جمله برخی از کشورهای اروپایی، روسیه و چین.

خطر بیشتر برای افرادی است که از رژیم گیاهخواری پیروی می‌کنند.

کمبود سلنیوم می‌تواند توانایی سلول‌ها را برای رشد و تقسیم سلول‌ها تضعیف کند، که در نتیجه روند پیری را تسریع می‌کند. همچنین می‌تواند منجر به تأخیر در بهبود زخم، ابتلاء به آب مروارید و رنگ پریدگی شود.

بهترین منابع حاوی سلنیوم عبارتند از برنج قهوه‌ای، جو دوسر، موز، اسفناج، قارج، مارچوبه، کلم پیچ، کلم بروکلی، سیر، عدس، لوبیا، بادام هندی، تخم آفتابگردان، کنجد، گوشت گوساله، مرغ و بوقلمون، ماهی، تخم مرغ، شیر و ماست.