محمدرضا مصباح: در سینمای ایران، یا از این‌وَرِ بام می‌افتیم یا از آن طرف

مهسا بهادری: «بی‌مادر»، فیلمی تلخ ولی امید بخش است که در آن تاریکی و روشنی، در هم آمیخته شده‌اند.

«بی‌مادر» با کارگردانی سیدمرتضی فاطمی، تهیه‌کنندگی محمدرضا مصباح و بازی پژمان جمشیدی، پردیس پورعابدینی، امیر آقایی و میترا حجار، در بخش سودای سیمرغ چهلمین جشنواره فیلم فجر حضور دارد.

به همین بهانه، به گفت‌وگو با محمدرضا مصباح پرداخته‌ایم که در ادامه می‌خوانید:

فضای حاکم بر «بی مادر»، چرا این قدر تلخ است؟

فیلم یک سری چالش‌ها برای شخصیت‌هایش دارد که در پایان به امید ختم می‌شود. قهرمانی دارد که ما داستان او را دنبال می‌کنیم و مخاطب با آن ارتباط برقرار می‌کند. اصرار بنده این بود که اگر فیلمی قرار است ساخته شود که روایتی تلخ دارد، دست‌کم امیدی هم برای مخاطب داشته باشد، چون تماشاگر هنگام بیرون رفتن از سینما، حس خوبی با خود ببرد.

به نظرتان، تعداد زیادِ فیلم‌های اجتماعی در جشنواره، مخاطبان را خسته و دل‌زده نمی‌کند؟

متاسفانه ذائقه فیلمسازی ما، تنها به سمت فیلم‌های اجتماعی حرکت کرده است. ما از دو طرف بوم می‌افتیم؛ یا فیلم طنز می‌سازیم یا فیلم اجتماعی تلخ، درصورتی که در این میانه، فرهنگ اصیل و غنی را که در جای جای کشور وجود دارد، فراموش می‌کنیم. این میراث فرهنگی، می‌تواند روایت‌هایی شیرین را به مخاطب القا کند.

تهیه‌کنندگان، ریسک نمی‌کنند تا به سمت موضوعات تازه بروند و برای همین در دو یا سه ژانر معمول و مرسوم سینمایی افتاده‌ایم

تهیه‌کنندگان ریسک نمی‌کنند تا به سمت موضوعات تازه بروند و برای همین در دو یا سه ژانر معمول و مرسوم سینمایی افتاده‌ایم.

"ما از دو طرف بوم می‌افتیم؛ یا فیلم طنز می‌سازیم یا فیلم اجتماعی تلخ، درصورتی که در این میانه، فرهنگ اصیل و غنی را که در جای جای کشور وجود دارد، فراموش می‌کنیم"استنباطم این است که حداقل امسال در جشنواره، تم‌های فیلم‌های اجتماعی کمی متفاوت با سال‌های پیشین است و نوع نگرش و نگاه کارگردان‌ها، تنوعی را به این فیلم‌ها داده است.

چالش‌های تهیه‌کنندگی مشترک با علی اوجی که امسال سه فیلم در جشنواره دارد، چه بود؟

خوشبختانه تعامل منفی نداشتیم. علی اوجی دوست من است و ما مشتاق بودیم کاری را با همکاری یکدیگر تولید کنیم. پس از آن‌که بنده پروانه ساخت را گرفتم و تولید آغاز شد، از آقای اوجی درخواست کردم که با ما همکاری کند و با تقسیم کاری که صورت گرفت، ایشان در برخی بخش‌ها به ما یاری رساند و خوشبختانه مدل خوبی از همکاری را ایجاد کردیم. در گزینش همکاران و اجرا، این همکاری موثر واقع شد و تجربه خوبی بود.

گروه بازیگران «بی‌مادر»، اسم و رسم‌دار است، این موضوع تا چه اندازه به بهتر دیده شدن فیلم کمک می‌کند؟

همان‌طور که اصرار داشتیم در فیلم «پوست» چهره سرشناس نداشته باشیم و در عین حال بازیگران حرفه‌ای و توانمند باشند، در «بی‌مادر» احساس کردیم که باید چهره‌هایی داشته باشیم و در نهایت هم همکاری بسیار خوبی در این فیلم رقم خورد.