ماجرای پرونده سرقت آثار هنری هنرمندان مطرح ایرانی در نیم قرن اخیر

ماجرای «کلاهبرداری آثار هنری هنرمندان معاصر و سقاخانه»، با پیگیری‌های جدید خانواده‌های این هنرمندان برای بازپس گرفتن این آثار، وارد مرحله تازه‌ای شد.

بنا بر گزارش ایسنا، با به جریان افتادن پیگیری‌های خانواده هنرمندان درگیرِ در پرونده سرقت آثار هنری هنرمندان معاصر و سقاخانه، امیدها برای بازپس گیری آثار این هنرمندان از بازماندگان وی، قوت گرفت.

به گفته خانواده این هنرمندان فرد مذکور در سال‌های پیش از انقلاب، با معرفی خود به نام یکی از گالری‌داران مطرح آمریکا، از تعداد زیادی از هنرمندان شناخته شده ایران آثاری را دریافت کرد و آنها را با خود به آمریکا بُرد و هیچگاه بازنگرداند.

بنا بر اتهام مطرح شده توسط خانواده هنرمندان، او از هنرمندانی چون سهراب سپهری، صادق تبریزی، ناصر اویسی، فرامرز پیلارام، مسعود عربشاهی، پرویز تناولی و ... حدود ۳۰۰ اثر هنری اعم از نقاشی و مجسمه را به امانت گرفت و هیچگاه بازنگرداند.

فرد متهم در این پرونده، متولد مسکو، از پدری آذربایجانی و مادری گرجی بود. او سال ۱۹۵۹ در حالی برای دیدار با پدرش به ایران سفر کرد که مرگ پدر، سبب شد در ایران ماندگار شود؛ اقامتی که تا ۱۹۶۴ به طول انجامید. او چند سال پیش در آمریکا درگذشت و از آن زمان، فرزندان او، طرف حساب هنرمندان ایرانی در پیگیری این پرونده بوده‌اند.

اول بار در سال ۱۳۹۱ زنده یاد صادق تبریزی درباره این کلاه‌برداری دست به افشاگری زد.

"ماجرای «کلاهبرداری آثار هنری هنرمندان معاصر و سقاخانه»، با پیگیری‌های جدید خانواده‌های این هنرمندان برای بازپس گرفتن این آثار، وارد مرحله تازه‌ای شد"آن زمان زنده یاد صادق تبریزی و پرویز تناولی، با شکایت از متهم، مانع نمایش و فروش این آثار در حراج کریستیز شدند و شکایت این دو هنرمند، باعث خروج این آثار از آن حراج شد.

تبریزی در زمان حیات خود در این زمینه گفته بود: «اریک آذری یک ایرانی آمریکایی تبار بود که در خیابان فردوسی وسایل و لوازم بهداشتی می فروخت. آذری مدعی بود مدیر و صاحب گالری ایشتار در لس آنجلس است. او با چرب زبانی و وعده‌های تو خالی و اغواکننده موفق شد از هر یک از افراد این گروه تعدادی اثر به امانت بگیرد و آنها را یک جا بالا بکشد. تنها متاعی که در عوض این آثار نصیب گروه نقاشان سقاخانه شد قراردادی بی حاصل است که در سفارت آمریکا و به زبان انگلیسی منعقد شده که مزین به لاک و مهر برجسته و طلایی است که برق آن چشم را خیره می‌کند به طوری که هر گاه به آن نگاه می‌کنیم یاد مصیبتی است که بر ما گذشته است. تنها دلیل توفیق آذری آن بود که این نقاشان وجهی بابت فروش اثرشان به دست نیاورده بودند.»