جنگ‌‎افروزی و مداخله‌‎گری ناتو در جهان

خبرگزاری میزان - نشست سران ناتو ۱۱ تا ۱۲ جولای در «ویلنیوس» لیتوانی برگزار می‌شود؛ دقیقا ۲۶ سال پیش - در ۸ و ۹ جولای ۱۹۹۷ - ناتو در اجلاس سران خود در مادرید «قانون پایه گذاری روابط متقابل، همکاری و امنیت بین ناتو و فدراسیون روسیه» را تصویب کرد.

به گزارش «چاینا دیلی»، واقعیت این است که برای آمریکا، روسیه هرگز قرار نبود به یک شریک برابر تبدیل شود، زیرا صرف نظر از نگرانی‌های روسیه، آمریکا و ناتو همیشه در نظر داشتند تا منافع خود را در رابطه‌ای بسیار نامتقارن پیش ببرند.

ناتو هیچ درسی از گذشته نگرفته است

آنچه تاکنون درباره اجلاس آتی ویلنیوس می‌دانیم، نشان نمی‌دهد که ناتو درس‌هایی آموخته است یا در سیاست خود با توجه به نگرانی‌های تشدید شده در بیش از ربع قرن گذشته، بدون در نظر گرفتن درگیری روسیه و اوکراین، تجدید نظر خواهد کرد.

در مورد سازمان پیمان آتلانتیک شمالی برای تمام اهداف عملی، نسخه‌ای از منشور ملل است که ماده ۵ در مورد دفاع متقابل بین اعضای اروپایی آن اضافه شده است.

ماهیت آن کاملا دفاعی است، اما ائتلاف تهاجمی و تحریک آمیز، نه «دفاعی»، از سال ۱۹۹۹ که اولین نقض را با انجام عملیات خارج از منطقه در یوگسلاوی آن زمان مرتکب شد، همان معاهده‌ای را که مبتنی بر آن است، نقض می‌کند.

این اقدامات اتفاقا مبتنی بر دروغ‌هایی بود که نشان می‌داد نسل‌کشی در کوزوو در حال وقوع است.

نظامی‎گری افسار گسیخته

آنچه ما شاهد آن هستیم، نظامی‌گری افسارگسیخته‌ای است که به طرف مقابل یا پیامد‌های سیاست‌های تحریک‌آمیز خود که خالی از همدلی، تدبیر و دولتمردی است، اهمیتی نمی‌دهد.

دلایل کافی برای دیدن نظامی‌گری به عنوان موضوعی که کشور‌های ناتو و اتحادیه اروپا را به هم پیوند می‌دهد وجود دارد، اگرچه ممکن است مدت زیادی دوام نیاورد.

نقش رسانه‌ها و سازمان‌های پژوهشی

بسیار نگران‌کننده است که با افزایش نظامی‌گرایی ناتو مخالفت نمی‌شود، بلکه عمدتا به طور ضمنی به‌عنوان «عادی و جدید» از سوی رسانه‌ها و در تحقیقات پذیرفته می‌شود که این امر اساسا از سوی دولت‌های ناتو تأمین می‌شود.

جدا از گروه کوچکی از محققان منتقد ناتو، گفتمان بسیار مهم در مورد جنگ و صلح مسکوت مانده، مطالعات صلح لغو شده و جریان اصلی به مطالعات «امنیتی» تبدیل شده است.

ناتو؛ بی‌ثبات کننده امنیت

با طولانی شدن بحران روسیه و اوکراین، ناتو به عامل اصلی بی‌ثبات کننده امنیت منطقه تبدیل شده است.

ناتو از یک سو ادعا می‌کند که خواستار کاهش تنش است، اما از سوی دیگر، حضور نظامی را افزایش می‌دهد؛ از جنگ‌های گذشته‌اش، واضح است که آمریکا در تظاهر به انصاف در توقف جنگ و در عین حال کمک به یک طرف و خرید زمان برای طرف دیگر خوب عمل می‌کند.

ینس استولتنبرگ، دبیر کل ناتو، با استفاده از موقعیت خود به آغاز خصومت‌ها در اوکراین کمک کرد و تنها چشم انداز او اکنون برای درگیری مداوم است؛ دنیایی دور از اهداف اصلی ناتو.

در حالی که این اتحاد در سال ۱۹۴۹ بر اساس آرمان‌های عالی «امنیت جمعی در منطقه آتلانتیک شمالی» تأسیس شد، به ابزار سیاست خارجی آمریکا تبدیل شد. اکنون حتی به اصرار واشنگتن به دنبال گسترش عملیات خود در خاور دور است.

جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا، در آخرین دیدار خود در ۱۳ ژوئن، برنامه‌های این کشور را برای نشست آتی ناتو در ویلنیوس، را برای او تشریح کرد و او به درستی در مسیر سیاست‌های بایدن قرار گرفت.

انتهای پیام/