این تابلوها از روی دیوار با شما حرف می‌زنند!

شب ۱۸ فروردین ماه، گالری «ثالث» که در کنار گذر کریمخان جا خوش کرده، با نمایشگاه «ده بر ده» خداحافظی کرد. این نمایشگاه از دید اغلب هنرمندانش، به هدف خویش، یعنی خوانش اثر توسط مخاطب در یک بازه زمانی ده ساله بسیار نزدیک شده بود.

گذار از ۱۳ پله بتنی که در طبقه دوم نشر ثالث واقع شده کافی است تا به فضای تیره اما زنده و پرتکاپوی گالری ثالث وارد شوید. فضایی نسبتا کوچک اما صمیمی که با تمدید زمان بازدید، تا روز ۱۸ فروردین‌ماه دستچینی از یک دهه هنر ده هنرمند را به نمایش گذاشت. این نمایشگاه که طی یک ماه اخیر بارها مخاطبانش را به فضای گالری بازگردانده بود، اختتامیه‌ای را رقم زد که از ساعات آغازینش با استقبال قابل قبولی روبه‌رو شد.

نمایشگاه گروهی «ده بر ده» طی یک ماه گذشته آثاری از سعید امکانی، سعید نودهی، علیرضا پویا، عیسی جباری، رامین حفیظی، امیر سقراطی، هیرو شیخ الاسلامی، نجوا عرفانی، علیرضا آدم بکان و حسین تمجید را بر دیواره‌های سیاه رنگ گالری برده بود.

"شب ۱۸ فروردین ماه، گالری «ثالث» که در کنار گذر کریمخان جا خوش کرده، با نمایشگاه «ده بر ده» خداحافظی کرد"آثاری از میان یک دهه فعالیت این ۱۰ نفر که از آتلیه شخصی آن‌ها بیرون آمده و در پی انجام یک گفت‌وگوی تصویری با مخاطب بود. این گفت‌وگو حتی برای مخاطبان به طول انجامیده و آن‌ها را برای چندمین بار نیز در روز پایانی به «ده بر ده» کشانده بود. به همین دلیل گالری «ثالث» در آخرین روز از برگزاری این نمایشگاه هم، میزبان مخاطبان قابل توجهی بود که آمده بودند تا نقوش زیسته این ۱۰ هنرمند را تماشا کنند.

طرح و نقش ۱۰ هنرمند حاضر در این نمایشگاه را می‌توان به مثابه اثری از روزهای زیسته و گاهی هم نزیسته آنان دانست؛ تجمیعی از تجربیات، احساسات، آرزوها، دیده‌ها و شنیده‌هایشان که طی ۱۰ سال به تصویر کشیده شده و در این نمایشگاه با قرار گرفتن بر یک دیوار قصد داشت به نهایت خویش یعنی "خوانش اثر توسط مخاطب" برسد.

به گزارش ایسنا، هر دیوار از گالری «ثالث» قرار بود حدود ۱۰ اثر از هر یک از ۱۰ هنرمند حاضر در این نمایشگاه را بر خود جای دهد؛ اگرچه که گاه هنرمندی علاوه بر آثار نقاشی‌، بخشی از فضای شخصی خود مثل میز کار، پارچه‌ای که طی ۱۰ سال بر روی آن نقش زده، تمرین‌های طراحی‌ و ...

را نیز با مخاطب به اشتراک گذاشته بود و به تعبیری عریان و بی هیچ پوشیدگی در برابر مخاطب خویش ایستاده بود تا بتواند او را بی پرده ببیند؛ با تمامی نقاط قوت و ضعفش، زیبایی و زشتی‌اش.

این آثار طی یک دهه بر بوم و گاه هم به صورت تمرینی کاغذ کشیده شده بود. در برخی موارد هم هنرمند با دست بردن به سمت آنچه که از خلاقیتش بروز کرده بود از ابزار دیگری مانند صفحه سنگ فرز یا میخ های آهنی استفاده کرده و بُعدی دیگر را بر بوم افزوده بود. در این گالری گاه هنرمند با رنگ‌های زنده و پویا و در برخی موارد با نقش یک قلم سیاه که به تخریب و شاید بازتعریف خود دست زده بود ظاهر می‌شد. گاه نقش کشیده شده از سوی این هنرمندان آنچنان رئال بود که مکانی از شهر را تداعی می کرد و گاه آنقدر سورئال که مخاطب را به یک دنیای خیالی وارد می‌کرد.

"این نمایشگاه از دید اغلب هنرمندانش، به هدف خویش، یعنی خوانش اثر توسط مخاطب در یک بازه زمانی ده ساله بسیار نزدیک شده بود"با این وجود، تمامی این ۱۰ هنرمند با هدفی یکسان و انگیزه‌ای تقریبا مشابه جمع شده بودند تا مسیر ده ساله خود را با مخاطبانشان شریک شوند.

ده به یک بازۀ ده ساله (یک دهه ) اشاره دارد. ده تنها یک عدد نیست، تمثیلی است از گذر، عبور از دوره ای به دوره دیگر، محدودۀ طی شدۀ یک مسیر برای تکامل، برای تجربه کردن، برای اندیشیدن و مطمئناً برای تکرارکردن آموزه ها وسنجش های مثبت و تاثیر این گذر زمان بر سیر تحولِ تفکر و جریان سیال اندیشۀ یک هنرمند، ویژگی هایی را می سازد که در بررسی چند دورۀ مختلف کاری او مشهود است.

این نمایشگاه ارائه‌ای از روند شکل‌گیری اندیشه های هنرمند، کشف وشهود در ناخودآگاه و نهایتاً پیمودن راه و رسیدن به نقطۀ امن تصویر است. این همان نقطۀ کلیدی نمایشگاه است، دراینجا ما شاهد نمونه هایی از چند دوره کاری هنرمندان هستیم که به وضوح مسیر مطالعۀ هر هنرمند را نشان می دهند.

در این نمایشگاه ۱۰ هنرمند محدودۀ ده ساله‌ای از تجربیات خود را از فضای خصوصی آتلیه بیرون آورده اند و در فضای عمومی گالری، در یک کادر به معرض نمایش گذاشته‌اند.

این شکلی از یک «پژوهش تصویری» از سمت هنرمند، برای خوانش اثر توسط مخاطب است.

پوستر نمایشگاه