رازگشایی از داستان مومیایی کردن مردگان

در حالی که موزه‌ها مدت‌ها بر این باور بوده‌اند که هدف از مومیایی‌سازی مصری حفظ جسد پس از مرگ بوده، یک تحقیق جدید نشان می‌دهد که این مسئله این سادگی‌ها نیست و یا حداقل کل ماجرا این نبوده است.

موزه منچستر، وابسته به دانشگاه منچستر در انگلستان، به این سوء‌تفاهم بسیار رایج در نمایشگاه آتی خود یعنی «مومیایی طلایی مصر» می‌پردازد. به گزارش لایو ساینس، این نمایشگاه در اوایل سال ۲۰۲۳ افتتاح خواهد شد.

یافته‌هایی که در این نمایشگاه در معرض دید عموم قرار می‌گیرد، شامل این واقعیت است که مصری‌ها می‌خواستند به راهنمایی عزیزان متوفی خود «به سوی الوهیت» کمک کنند، نه آن‌طور که عموما گفته می‌شود، بدن خود را برای زندگی پس از مرگ دست نخورده نگه دارند.

کمپل پرایس، متصدی موزه منچستر در مصر و سودان گفت که این یک چرخش ۱۸۰ درجه نسبت به باور پیشین است. طبق گزارش‌ها، این باور که مصریان برای حفظ اجساد و سالم نگه داشتنشان آن‌ها را مومیایی می‌کردند، در دوره ویکتوریا آغاز شد. در آن دوره محققانی که اغلب شاهد نگهداری ماهی‌ها با استفاده از نمک بودند، درباره مومیایی‌های کشف‌شده در حفاری‌ها هم همین تصور را داشتند.

پرایس گفت: ایده نمک‌سود کردن این بود که ماهی را برای خوردن در آینده نگهداری کنید. بنابراین، آنها فرض کردند که آنچه با بدن انسان انجام می‌شود، مانند کاری است که با ماهی‌ می‌کنند.

اما، مصریان به جای استفاده از نمکِ تنها، از ناترون، یک ماده طبیعی ساخته شده از کربنات سدیم، بی‌کربنات سدیم، کلرید سدیم و سولفات سدیم که در نزدیکی آب‌هایی مانند رود نیل یافت می‌شود، در مراسم مومیایی خود استفاده می‌کردند.

به گفته پرایس، از ناترون در «آیین‌های معبد» و در «مجسمه‌های خدایان» و همچنین برای «پاکسازی» استفاده می‌شد.

"طبق گزارش‌ها، این باور که مصریان برای حفظ اجساد و سالم نگه داشتنشان آن‌ها را مومیایی می‌کردند، در دوره ویکتوریا آغاز شد"بخور دادن کندر و مر که در داستان ولادت حضرت عیسی (ع) شنیده‌ایم نیز در مصر باستان هدیه‌ای برای خدایان بود.

پرایس گفت: حتی کلمه بُخور در مصر باستان «senetjer» بود که در لغت به معنای «الهی ساختن» است. وقتی در معبدی بخور می‌دهید، کار به جایی است، چرا که آنجا خانه خداست و فضا را الهی می‌کند. اما وقتی از رزین‌های بخور روی بدن مرده استفاده می‌کنید، کارتان لزوما برای حفظ جسد نیست.

سوء‌تفاهم در مورد مصریان بیشتر با این ایده گره خورد که مردگان برای یک زندگی خوب بعد از مرگ، به بدن خود نیاز دارند.

پرایس این را «وسواس زیست‌پزشکی» می‌نامد، ایده‌ای که حاصل این واقعیت است که مصری‌ها اندام‌های داخلی بدن مرده را از بین می‌بردند. بر اساس گزارش موزه تاریخ کانادا، «در آغاز سلسله سوم، اندام‌های داخلی (ریه‌ها، معده، کبد و روده‌ها) برداشته، با شیره خرما و ادویه‌ها شسته و در چهار کوزه مجزا از سنگ آهک، کلسیت یا خاک رس نگهداری می‌شد.» پیش از این، اندام داخلی برداشته، در هم پیچیده و در کف مقبره دفن می‌شد. با این حال، قلب در بدن به جا می‌ماند، زیرا آن را مرکز فهم و آگاهی می‌دانستند.

با این حال، پرایس درباره بسته‌بندی محتویات داخلی بدن، هدف معنوی‌تری را برای زندگی بعد از مرگ ارائه می‌دهد.

او معتقد است که این کار معنای عمیق‌تری دارد و اساسا درباره تبدیل جسد به مجسمه‌ای الهی است، چرا که فرد مرده تغییر شکل داده است.

از آنجایی که مومیایی‌ها اغلب در کنار یک تابوت سنگی یا تابوت سنگی آراسته که تا حدودی شبیه خود مردگان است کشف می‌شوند، نظریه الوهیت پرایس اهمیت بیشتری می‌یابد.

به گفته پرایس در زبان انگلیسی، ماسک چیزی است که هویت شما را مبهم و پرتره هویت را آشکار می‌کند. آن اشیاء، نقاشی‌های حاشیه‌ای و ماسک‌ها تصویری ایده‌آل به شکل الهی جسد می‌دهند.

در این نمایشگاه نقاب‌های تدفین، تابوت‌ها و پرتره‌های تابلویی نمایش داده می‌شود که این ایده جدید را تایید می‌کند. نمایشگاه مومیایی‌های طلایی مصر از ۱۸ فوریه ۲۰۲۳ آغاز و از کتابی با همین نام در حاشیه این نمایشگاه رونمایی می‌شود.

۵۸۵۸