صدای ناقوس خطر برای جایگاه ورزش ایران در آسیا/ سرمایه‌گذاری سرسام‌آور رقبا!

در حالی به اذعان مقامات ارشد ورزش ایران، انحراف نگاه کوتاه مدت به جای برنامه ریزی بلندمدت در حوزه مدیریتی ورزش کشور به چشم می خورد که رقبای منطقه‌ای سرمایه‌گذاری‌های سرسام‌آوری را برای ارتقاء جایگاه ورزش خود در آسیا انجام داده‌اند!

به گزارش ایسنا، به تازگی رییس کمیته ملی المپیک اظهاراتی را مطرح کرد که برای آینده ورزش ایران بسیار قابل تامل است، از رقم عجیب و غریب سرمایه گذاری قطری‌ها در حوزه ورزش تا تلاش ایران برای رقابت با قزاقستانی که در حوزه ورزش سرمایه‌گذاری سنگینی را مدنظر قرار داده‌است. نکته بسیار مهم اینکه ورزش ایران از سوی سرمایه گذاری کلان کشورهای منطقه ای و آسیایی احاطه شده و زنگ خطری با صدای رساتر برای آن به صدا درآمده است؛ اینکه در صورت غفلت نسبت به توسعه ورزش و زیرساخت های آن در بلند مدت شاهد پیشی گرفتن رقبای خود خواهد بود و نسل های آینده ورزش کشور شرایط نابرابری را با ورزشکاران سایر کشورها چه از نظر فنی و در بعد امکانات و تجهیزات تجربه می کنند.

به گفته  صالحی امیری رییس کمیته ملی المپیک از سه کشور چین، ژاپن و کره جنوبی به عنوان سه قدرت اول آسیا در ۵۰ سال گذشته می توان نام برد که در حوزه ورزش گام های بلندی برداشته اند و باید خاطرنشان کرد که قطر به عنوان کشوری که بعد از چین، هاب منطقه ای ورزش در آسیا است، در حوزه ورزش سرمایه‌گذاری سنگینی انجام داده که معادل ۶۰ میلیارد دلار برای زیرساخت‌های ورزشی است و دو رویداد بزرگ ۲۰۲۲ جام جهانی فوتبال و ۲۰۳۰ بازی‌های آسیایی را نیز میزبانی خواهد کرد. صالحی امیری با بیان این که بودجه رسمی سال ۱۴۰۰ تمامی نهادهای ورزش ایران تقریبا معادل یک میلیارد دلار برای جامعه ۸۵ میلیون نفری است، عنوان کرد، این درحالی است که کشور ما ۶.۵ میلیون ورزشکار در حوزه قهرمانی دارد!

اما اظهارات این مقام ارشد ورزش کشور یک پیام هشدار آمیز دیگر نیز داشت، اینکه قزاقستانی‌ها در حوزه ورزش سرمایه‌گذاری سنگینی را مدنظر قرار داده‌اند و رقیب اصلی ما در آسیا هم اکنون قزاق‌ها هستند که در رتبه چهام و پنجم با آن‌ها رقابت خواهیم کرد!

اینکه چین، ژاپن و کره جنوبی در حوزه ورزش نسبت به ایران دارای مزیت و برتری هستند، مسئله ای است که به صراحت از سوی این مقام مسوول ورزش کشور به آن اشاره شده است، اما اینکه با سرمایه گذاری قزاقستانی ها رتبه چهارم ایران در آسیا به خطر خواهد افتاد مسئله مهم دیگری است که باید به آن توجه داشت و در صورت غفلت، سهل انگاری و عدم برنامه ریزی مناسب طی چند سال آینده باید شاهد پیشی گرفتن این کشور از خود باشیم.

اما موضوع قابل تامل، مهم‌ترین چالش در مدیریت ورزش ایران این است که نگاه کوتاه مدت به جای نگاه بلندمدت عنوان شده است و برش‌های کوتاه مدت و نگاه نزدیک‌بین به مساله در ورزش ایران وجود دارد و مهم‌ترین انحراف مدیران ما توجه به نگاه کوتاه مدت به جای نگاه بلندمدت است و در این راستا باید نگاه ابزاری را به نگاه استراتژیک تغییر دهیم.

باید در نگاه استراتژیک خود به این نقطه برسیم که در ۱۰ سال آینده جزو سه قدرت اول و در ۲۰ سال آینده قدرت اول آسیا باشیم، در غیر این صورت همچنان توجه ورزش ایران به این سمت است که ورزشکار به سکو و سکه برسد و از تبلیغات آن برای شیرین کردن کام ملت بهره برد!

متاسفانه یکی از چالش های ورزش ایران وجود حاشیه بسیار زیاد است و  این حاشیه با جذابیت هایی همراه است و برخی مدیران ورزشی درگیر این حواشی شده اند، حاشیه هایی که صرفا زمان‌بر است، انرژی می‌گیرد و هیچ سودی در درازمدت نیز ندارد.

- سوال مهم و اساسی این است که انحراف نگاه مدیران ورزش کشور که به جای برنامه ریزی بلندمدت درگیر نگاه کوتاه مدت به مسائل ورزشی هستند به چه علت به وجود آمده و چگونه باید برطرف شود؟

- برنامه ریزی ورزش ایران برای رقابت با قزاقستانی ها برای جایگاه چهارم ورزش آسیا چیست؟

- چه برنامه ریزی برای کاهش فاصله با ورزش چین، ژاپن و کره جنوبی از سوی مدیران ورزش کشور مدنظر قرار گرفته است تا فاصله موجود بیش از پیش افزایش پیدا نکند و در راستای کم کردن این فاصله گام برداشت؟

- نگاه کلان دولت به حوزه ورزش در بلندمدت چیست؟ آیا بنای تغییر ساختار ورزش ایران از دولتی به خصوصی وجود دارد و اساسا چه الگویی در این رابطه تعریف شده است؟

- چه برنامه ریزی برای ایجاد ساختار صحیح اقتصادی در ورزش ایران وجود دارد و آیا همچنان قرار است این حوزه به عنوان یک پدیده هزینه ای فعالیت های خود را پیش ببرد یا در راستای درآمدزایی در این حوزه برنامه ای از سوی مسوولان ارشد ورزش ایران تعریف شده است؟

آنچه اما برای ورزش ایران مهم و حیاتی است اینکه زنگ خطر از سوی رقبای منطقه ای به صدا در آمده است و هرگونه غفلت، سهل انگاری و عدم برنامه ریزی می تواند در سال های آینده جایگاه ورزش کشور را در سطح آسیا بیش از پیش با افت مواجه کند! مسئله ای که نیازمند برنامه ریزی مدون بلندمدت و تغییر ساختار اقتصادی ورزش است و در غیر این صورت نتیجه ای جز درجا زدن و جا ماندن به دست نخواهد آمد.

انتهای پیام