پاسخ جمهوری اسلامی به خدمات دکتر مسیح فرهنگی؛ اعدام - Gooya News

ایران وایر - با روی کار آمدن حکومت اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ و شدت گرفتن اذیت و آزار بهائیان، صدها متخصص بهایی، تنها به دلیل باورشان دستگیر، شکنجه، اعدام و یا از محل کارشان اخراج و خانه‌نشین شدند. دکتر «مسیح فرهنگی»، پزشک متخصص قلب و عروق، یکی از ده ها پزشک بهایی است که توسط جمهوری اسلامی در سال های اول انقلاب و تنها به دلیل پیروی ازدیانت بهایی اعدام شد.

مسیح فرهنگی در سال ۱۳۱۶، با رتبه ممتاز از دانشکده پزشکی دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد. دکتر فرهنگی پس از پایان دوران سربازی، بورسیه دولتی اعزام به بریتانیا را نپذیرفت و به جای رفتن به خارج، در تهران ماند و با همسرش قمرالملوک سیف، مطبی مشترک باز کرد. دکتر فرهنگی به همراه همسر و کودک تازه به ‌دنیا آمده‌ شان از سال ۱۳۲۳ به مدت ده سال در رشت ساکن شدند. مسیح فرهنگی به دلیل تشخیص دقیق بیماری در همان مراجعه اول، در رشت به «پزشک ‌تک‌نسخه‌ای» معروف شده بود.

"دکتر فرهنگی پس از پایان دوران سربازی، بورسیه دولتی اعزام به بریتانیا را نپذیرفت و به جای رفتن به خارج، در تهران ماند و با همسرش قمرالملوک سیف، مطبی مشترک باز کرد"او از افراد تهی‌دست پول نمی‌گرفت و حتی داروهای‌ آنان را نیز تهیه می‌کرد.

در یادداشت‌های همسر دکتر فرهنگی آمده است که او بارها سفارش آخوندهای بی‌بضاعت را به رییس اداره اوقاف و امور خیریه کرده بود. دکتر مسیح فرهنگی تنها فرد مورد اعتماد امام جمعه رشت بود که برای عیادت بیمار، اجازه ورود به اندرونی خانه‌اش را داشت. با این حال، بارها از طرف متعصبان مذهبی و اعضای گروه ضد بهایی «حجتیه»‌ مورد آزار و اذیت قرار ‌گرفته بود. در سال ۱۳۴۷، مسیح فرهنگی و همسرش با درخواست شورای مدیریتی جامعه بهایی، به تهران نقل مکان کردند. او از آن سال به بعد بیشتر وقتش را در سفر گذراند.

به شهرهای مختلف ایران مسافرت می‌کرد و به بهاییان ایران در سراسر کشور مشاوره می‌داد.

👈مطالب بیشتر در سایت ایران وایر

پس از انقلاب اسلامی جان بسیاری از بهاییان سرشناس به خطر افتاد. دختر دکتر فرهنگی که در بریتانیا زندگی می‌کرد، از پدرش خواست تا برای معالجه قلب به آن‌جا سفر کند. دکتر درخواست دخترش را نپذیرفت و در جواب گفت: «اگر من از ایران بروم، وضعیت آن بهایی که در روستا یا شهر دور افتاده‌ای زندگی می‌کند و امکان خارج شدن از کشور را ندارد، چه می‌شود؟ نمی‌توانم آن‌ها را تنها بگذارم.»