آلمان پرداخت ۱/۱ میلیارد یورو غرامت نسل‌کشی در نامیبیا را تسریع می‌کند

تبلیغ بازرگانی

در توافقنامه دو دولت قید شد که این غرامت ظرف سی سال زیر پوشش کمک‌های عمرانی پرداخت شود، اما برلین هنوز پرداخت غرامت را آغاز نکرده است.

برپایه اطلاعات هفته‌نامه اشپیگل در جریان مذاکرات محرمانه جدید، دولت آلمان پذیرفته است که به پرداخت غرامت نسل‌کشی در دوران استعماری سرعت ببخشد.

مستعمرات آلمان در آفریقا

کشور نامیبیا در جنوب غربی قاره آفریقا از سال ۱۸۸۰ تا پایان جنگ جهانی اول در کنار کامرون، توگو و مناطق وسیعی از شرق آفریقا جزو مستعمرات امپراطوری آلمان بود. نامیبیا در پایان جنگ‌ جهانی اول که به شکست آلمان انجامید به موجب پیمان ورسای آزاد شد.

آلمان، برخلاف بریتانیا، فرانسه، هلند و بلژیک، در حافظه جمعی جهانیان یک کشور استعمارگر شناخته نمی شود، در حالی که نه تنها در قاره آفریقا، بلکه در حوزه اقیانوس آرام و شرق دور نیز مستعمراتی داشته است. برخی از این مستعمرات در جریان جنگ جهانی اول از سال ۱۹۱۴  تا سال ۱۹۱۸ میلادی استقلال یافتند. برخی دیگر از مستعمرات تا پایان جنگ جهانی دوم همچنان تحت انقیاد آلمان باقی ماندند.

مستعمره یا حوزه استحفاظی؟

آلمانی‌ها در دوران رشد صنعتی راه یافتن به بازارهای تازه را هدف قرار داده بودند و هنوز هم همین هدف را دنبال می‌کنند. به این دلیل آنها از حوزه‌های نفوذ خود در آفریقا و اقیانوس آرام به عنوان مستعمره یاد نمی‌کردند، بلکه این مناطق را حوزه‌های «تحت حفاظت» یا استحفاظی می‌خواندند.

آلمانی‌ها در عین حال از کشور خود به عنوان امپراطوری یاد می‌کردند.

"برخی از این مستعمرات در جریان جنگ جهانی اول از سال ۱۹۱۴  تا سال ۱۹۱۸ میلادی استقلال یافتند"در دوران هیتلر نیز، آلمان «رایش سوم» یا امپراطوری سوم خوانده می‌شد.

اتو فون بیسمارک صدراعظم قدرتمند امپراطوری آلمان در سال‌های‌ ۱۸۶۲ تا ۱۸۹۰ بیش از همه رهبران سیاسی آلمان بر تحت حفاظت خواندن مستعمرات اصرار می‌ورزید و تأکید می‌کرد که هدف استقرار نیروهای نظامی در خارج از حوزه جغرافیایی آلمان، تنها تأمین امنیت معاملات تجاری این کشور است.

نسل‌کشی دو قبیله در نامیبیا

اما داستان نسل‌کشی دو قبیله اصلی هررو و ناما در جنوب غربی آفریقا و نامیبیا امروز روایتی دردناک و خونبار است که نشان می‌دهد آلمانی‌ها نیز در به خاک و خون کشیدن استقلال‌طلبان دست کمی از  سایر استعمارگران نداشته‌اند.

در سال ۱۹۰۴ اعضای قبیله هررو در جنوب غربی آفریقا که امروز نامیبیا خوانده می‌شود، علیه نظامیان آلمانی مستقر در سرزمین خود به پا خاستند. رهبری شورشیان را فردی به نام «ساموئل ماهاررو» به عهده داشت.

کودکان نامیبیایی

Jorge Fernández/LightRocket via Getty Images

سربازان آلمانی در آغاز غافلگیر شدند و تلفاتی دادند. اما به سرعت با ورود یگان‌های مجهز و تازه نفس سرکوب خونین قبیله هررو را آغاز کردند. در این کشتار بی‌رحمانه ۶۰ هزار زن و مرد و کودک از قبیله هررو در محاصره ارتش آلمان یا به قتل رسیدند یا از گرسنگی و تشنگی مردند. ارتش استعماری از دسترسی محاصره‌شدگان به آب و مواد غذایی جلوگیری کرده بود.

پس از قتل عام هرروها، آلمانی‌ها به جان اعضای قبیله ناما افتادند و هزاران تن از آنها را نیز کشتند.

ماجرای خونبار نسل‌کشی هرروها و ناماها در یادداشت‌های روزانه فرمانده کل نیروهای آلمانی ژنرال «لوتر فون تروتا» تشریح شده است.

این ماجرا از دهه ۱۹۶۰ میلادی به این سو بارها مورد بررسی قرار گرفته و درباره آن چندین کتاب منتشر شده است.

دولت آلمان سرانجام در سال ۲۰۲۱ جنایات ارتش خود در نامیبیا را به عنوان نسل‌کشی به رسمیت شناخت و در مذاکراتی طولانی با هیئت منتخب نامیبیا پرداخت یک میلیارد و ۱۰۰ میلیون یورو را، نه به عنوان غرامت، بلکه به عنوان «کمک‌های عمرانی» متعهد شد.

بسیاری از نمایندگان و رهبران دو قبیله هررو و ناما به توافق آلمان با دولت نامیبیا اعتراض دارند. آنها معتقدند که آلمان با کمک‌های عمرانی خواندن غرامت نسل‌کشی خون ده‌ها هزار قربانی خود را پایمال کرده و رقم مورد توافق و پرداخت آن در اقساط سی ساله نیز توهین آمیز است.

فشار نمایندگان دو قبیله بزرگ آفریقایی در نهایت آلمان را وادار کرده است که پرداخت غرامت را شتاب ببخشد.

دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید

آبونه شوید

اخبار جهان را با بارگیری اَپ ار.اف.ای دنبال کنید