چمدان: چرا مصاحبه با ساحل‌رز در استودیو 'پناهگاه جنگی' ضبط شد

بنابراین، ساحل با همان کفش‌های پرورشگاه سوار خودرو شد اما وقتی به خانه رسیدند ساحل پابرهنه بود.

ساحل می‌گوید در میانه راه آن کفش‌ها را - که آخرین نشان و نقطه اتصال به پرورشگاه بود - از پنجره بیرون انداخته بود. شاید به این تصور که در حال بازگشت به خانه است و بالاخره مادرش او را یافته و دیگر هرگز به پرورشگاه باز نخواهد گشت.

فلورا: "وقتی به خانه رسیدیم، مادرم کتلت درست کرده بود و روی میز گذاشته بود. ساحل نه یکی و نه دو تا، همه کتلت‌ها را خورد و دیس را خالی کرد!".

از آن زمان که ساحل در "اتاق سفید" پرورشگاه فلورا را دید و بی‌اختیار او را "مامان" صدا کرد (اینجا ببینید) تا ۵ سال بعد که این دو در توکیو برای صرف یک شام خیلی ویژه با هم به رستوران رفتند، دیگر کسی درباره سرگذشت صفر تا ۶ سالگی ساحل حرف زیادی به میان نیاورد.

منبع تصویر،

@sa_chan_1021 / Instagram

توضیح تصویر،

ساحل می‌گوید شاید در آینده بخشی از فعالیت‌های انساندوستانه خود برای کودکان را بر یافتن راه بهتری برای محافظت از کودکان بی‌سرپرست و بدسرپرست در برابر ناملایمات روحی ناشی از کشف حقیقت درباره گذشته‌شان متمرکز کند

ساحل می‌گوید آن شب مادرش وعده داده بود که بالاخره برایش دسر سفارش دهد.

"دسر را روی میز گذاشتند.

"برای پیدا کردن استودیو در توکیو، ساحل و هیدنوری یاماگوچی (فیلم‌بردار) کمک کردند و لینک چند کمپانی که استودیو اجاره می‌دادند را برایم فرستادند"من تازه به سن بلوغ رسیده بودم و برای اولین بار پریود شده بودم. فکر می‌کردم بهانه این شام مفصل (همراه با دسر) هم همین است."

فلورا: "وقتی آنشب به ساحل گفتم من مادر او نیستم آنچنان آشفته شد که به دسر دست نزد. فقط گریه کرد. به او گفتم که آماده‌ام برای یافتن حقیقت و خانواده‌اش به او کمک کنم... اما او دیگر گوش نمی‌داد."

همان شب بود که 'حقیقت ' فهمید برای یافتن ساحل باید حوصله کند - دست کم ۲۰ سال دیگر.

ساحل در خلال ضبط دوم که فلورا حضور نداشت گفت بعد از آن شب برای مدت‌ها نمی‌توانسته فلورا را "مامان" صدا کند.

"نمی‌خواهم هرگز به مامانم فلورا و کسانی که در آن پرورشگاه از من نگه داری می‌کردند کوچکترین لطمه‌ای بخورد. من مهم نیستم. با خودم کنار آمده‌ام. از همان روز که تصمیم گرفتم به جای نگه‌داشتن دردها در درونم آنها را از طریق بازیگری و تئاتر بیرون بریزم (اینجا ببینید) دیگر این ضربه‌ها برایم قابل تحمل شده است...

"عکس و ویدیوهای کوتاه از حدود ۱۲۰ استودیو را با ساحل ورق زدیم تا بالاخره یکی که با دیوارهای بتونی و شبیه به پناهگاه‌های سال‌های پایانی جنگ ایران و عراق بود را پیدا کردیم"شاید هم باید بخشی از فعالیتم برای کودکان را در آینده بر این موضوع متمرکز کنم که چه طور روایت اولیه‌ای که به کودکان یتیم یا بی‌سرپرست گفته می‌شود، در آینده وقتی آنها به جستجوی حقیقت رفتند، موجب ناراحتی روحی و سرگشتگی هویتی آنها می‌شود. می‌دانم که هیچ‌کس قصد دروغ‌گویی و پنهان نگه‌داشتن حقیقت برای همیشه را ندارد اما باید راه بهتری پیدا کرد که کودک در آینده برای شنیدن روایت اصلی بهتر آماده شود".

بخش مهمی از ابتدای ضبط دوم به بررسی همین روایت‌ها و تطابق "روایت رسمی" و آنچه در کودکی به ساحل گفته شده بود یا او در ذهن خود مجسم کرده بود گذشت. بخش‌هایی همچنان ناپیدا و ناگفته ماند چون امکان دسترسی به منابع دست اول و صحت‌سنجی آنها فورا ممکن نبود یا ساحل احساس می‌کرد هنوز آمادگی رویارویی با آنها در عرصه عمومی را ندارد. با این حال، ساحل آن شب آمده بود تا درباره آنچه در "پوشه لاغر" بهزیستی دیده بود مقابل دوربین سخن بگوید و من فکر کردم انتخاب استودیویی شبیه یک "پناهگاه جنگی" شاید "ناخودآگاه" به او کمی احساس امنیت بدهد.

نسخه کامل این مستند و همه ۹ اپیزود فصل پنجم چمدان را می‌توانید در کانال یوتیوب ما و از طریق کلیک کردن روی لینک‌های زیر ببینید:

• قسمت نهم: ساحل رز - بازیگر سینما و تئاتر و فعال حقوق کودکان مقیم ژاپن - قسمت دوم
• قسمت هشتم: ساحل رز - بازیگر سینما و تئاتر و فعال حقوق کودکان - قسمت اول
• قسمت هفتم: سپیده احمدی از فنلاند و تاتیانا ملیحه چیرشان از لس‌آنجلس
• قسمت ششم: کورش والانژاد - هنرمند دیجیتال و گرافیست
• قسمت پنجم: بیانکا سیاوشی - هنرپیشه، مدل و مجری رادیویی
• قسمت چهارم: امیر سلطانی - نویسنده، مستندساز و فعال حقوق‌بشر
• قسمت سوم: آناهیتا اسکندری - مستندساز و مترجم زبان چینی، ساکن غنا
• قسمت دوم: تهران ون‌قصری - کمدین و فعال جنبش جان سیاهان مهم است
• قسمت اول: سحر خواجه‌نوری - تهیه‌کننده و فعال فرهنگی بومیان ناواهو

آرشیو رادیویی و نسخه‌های صوتی چمدان را در زیر بشنوید:

• فصل پنجم
• فصل چهارم
• فصل سوم
• فصل دوم
• فصل اول