کشف ۶ ستاره در یک مسابقه کهکشانی!

پژوهشگران «مرکز اخترفیزیک هاروارد اسمیتسونین»، از کشف ستاره‌های جدیدی خبر داده‌اند که با سرعت فوق‌العاده بالا در کهکشان راه شیری حرکت می‌کنند.

به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، شش ستاره جدید فوق‌العاده سریع کشف شده‌اند که در حال مسابقه دادن در کهکشان راه شیری هستند. دو ستاره‌ که ‌سرعت آنها بیشتر است و با نام‌های «J۰۹۲۷» و «J۱۲۳۵» شناخته می‌شوند، سریع‌تر از هر جرم دیگری از این نوع که تا به حال دیده شده است، حرکت می‌کنند.

پژوهش‌های جدید نشان می‌دهند که این ستاره‌های رکوردشکن به ترتیب با سرعت باورنکردنی ۲۲۸۵ کیلومتر در ثانیه و ۱۶۹۴ کیلومتر در ثانیه حرکت می‌کنند. ستاره J۰۹۲۷، بیشترین سرعت گردش به دور خورشید را دارد که تا به حال دیده شده است؛ به طوری که اگر یک جسم زمینی باشد، می‌تواند بین نیویورک و می‌سی‌سی‌پی در کمتر از یک ثانیه حرکت کند. یک جسم با این سرعت می‌تواند تنها در یک ساعت، ۶۹۴ بار دور زمین بچرخد.

چهار ستاره دیگر نیز در بخش سرعت تنبل نیستند و همگی با سرعت بیش از ۱۰۰۰ کیلومتر در ثانیه حرکت می‌کنند.

"پژوهشگران «مرکز اخترفیزیک هاروارد اسمیتسونین»، از کشف ستاره‌های جدیدی خبر داده‌اند که با سرعت فوق‌العاده بالا در کهکشان راه شیری حرکت می‌کنند"این ستاره‌ها با چنان سرعتی در کهکشان راه شیری حرکت می‌کنند که سرعت لازم را برای فرار از تأثیر گرانشی کهکشان ما دارند. این سرعت با نام «سرعت گریز»(Escape velocity) نیز شناخته می‌شود.

«کریم البدری»(Kareem El-Badry)، پژوهشگر «مرکز اخترفیزیک هاروارد اسمیتسونین»(CFA) و سرپرست این پروژه گفت: این ستاره‌ها خارق‌العاده هستند زیرا بسیار سریع‌تر از ستاره‌های عادی کهکشان راه شیری حرکت می‌کنند. از آنجا که سرعت آنها از سرعت گریز کهکشانی بیشتر است، به زودی به فضای بین کهکشانی پرتاب خواهند شد. ما به دنبال اجرامی از این دست بودیم و امید داشتیم که وجود داشته باشند اما ویژگی‌های آنها با آنچه ما انتظار داشتیم، متفاوت بود.

این گروه پژوهشی معتقدند که سرعت باورنکردنی این چهار ستاره می‌تواند نتیجه پرتاب آنها توسط یک پدیده کیهانی ویژه به نام «ابرنواختر نوع یکم ای»(Type Ia supernova) باشد. البدری گفت که دمای سطح فوق‌العاده بالای این ستاره‌ها، گروه را شگفت‌زده کرد.

وی افزود: آنها بسیار داغ‌تر از ستاره‌های معمولی هستند و این می‌تواند به خاطر تاریخ شکل‌گیری غیرمعمول آنها باشد که با انفجار یک ابرنواختر درست در کنار آنها همراه بوده است.

ابرنواخترهای نوع یکم ای، در منظومه‌های دوتایی شامل کوتوله‌های سفید پدید می‌آیند و هنگام مرگ ستاره‌هایی مانند خورشید و با تغذیه کردن از مواد یک ستاره همراه تشکیل می‌شوند.