تورم: قربانیان «نامرئی» افزایش افسارگسیخته قیمت‌ها؛ سالمندانی که مجبور به تحمل گرسنگی هستند
بی بی سی فارسی
تورم: قربانیان «نامرئی» افزایش افسارگسیخته قیمت‌ها؛ سالمندانی که مجبور به تحمل گرسنگی هستند
- ریکاردو سنرا
- بی‌بی‌سی
منبع تصویر،
Beka Atoma/BBC
توضیح تصویر،
مسرت آدیس در تلاش است تا خود را زنده و نوه‌هایش را سیر نگه دارد
مسرت آدیس آهسته حرف می‌زند و صدایش می‌لرزد. این زن ۸۳ ساله بیشتر روزها را در بستر می‌گذراند.
به او کانولای بینی وصل کرده‌اند تا سطح اکسیژن بدنش بیشتر شود. نفس عمیقی می‌کشد.
می‌گوید: «نمی‌خواهم رنج بکشم. نمی‌خواهم گرسنه باشم. نمی‌خواهم احساس سرما کنم.»
خانم آدیس در اتاقی کوچک با سه نوه‌اش در آدیس آبابا، پایتخت اتیوپی، زندگی می‌کند.
"این زن ۸۳ ساله بیشتر روزها را در بستر می‌گذراند.به او کانولای بینی وصل کرده‌اند تا سطح اکسیژن بدنش بیشتر شود"دخترش بر اثر دیابت فوت کرده و شوهرش را هم از دست داده است.
بچه‌ها صبحانه و ناهار را در مدرسه می‌خورند تا خانم آدیس غذای کمی را که می‌تواند تهیه کند، برای شام نگه دارد. او فقط یک وعده غذایی در روز دارد؛ آن هم نه هر روز.
مطالب پیشنهادی
- بانک مرکزی آمریکا «با احتیاط و نگرانی» نرخ بهره را بالا برد
- چه کسانی از بالارفتن قیمت کالاها و افزایش تورم سود می‌برند؟
- در اقدامی کم‌سابقه صندوق بین‌المللی پول از طرح دولت بریتانیا برای کاهش مالیات انتقاد کرد
- افزایش نرخ کرایه حمل و نقل عمومی تهران «از اردیبهشت ماه»
End of مطالب پیشنهادی
«ما فقط قولو (مخلوطی از غلات بوداده) می‌خوریم، آب می‌نوشیم و می خوابیم. وقتی حتی این هم نباشد، کاری نمی‌توانیم بکنیم.»
ماجرای او مورد استثنایی نیست.
«کسی آنها را نمی‌بیند»
بی‌بی‌سی با مردان و زنان سالمند در سراسر جهان صحبت کرده است تا تأثیر بحران تورم جهانی را گزارش کند.
اظهارات آنها آسیب‌پذیری شدید، وابستگی فزاینده به مؤسسات خیریه و چالش‌هایی را در تأمین نیازهای اساسی آنها نشان می‌دهد.
کلودیا مالر، کارشناس مستقل سازمان ملل متحد در امور حقوق بشر سالمندان، به بی‌بی‌سی می‌گوید: «به داده‌های مربوط به افراد مسن اصلا توجه نمی‌شود.»
منبع تصویر،
Beka Atoma/BBC
توضیح تصویر،
مسرت فقط یک وعده غذایی در روز دارد آنهم نه هر روز
برنامه‌ای که در آن مهمانان برنامه به پرسش‌های چالشی مربوط به جامعه امروز پاسخ می‌دهند
پادکست
پایان پادکست
می‌گوید: «وقتی پای سامانه‌های پشتیبانی در میان باشد، سالمندان به دلیل اینکه دیده نمی‌شوند، از دایره خارج می‌مانند.»
هلپ‌ایج، یک شبکه خیریه بین‌المللی، مطالعه جدیدی روی ۱۰ کشور انجام داده است که نشان می‌دهد افراد سالمند «اقدامات غیرعادی برای زنده ماندن» انجام می‌دهند، از گدایی برای اولین بار تا رها کردن درمان در بیمارستان.
مسرت آدیس، در حالی که پتو را در اتاق خواب سردش به روی خودش می‌کشد، می‌گوید: «می‌بینی که مریض هستم. در تخت‌خوابم. اگر کمکی نرسد، فقط می‌توانم انتظار مرگ داشته باشم.»
آلیس چوبانیان، ۶۷ ساله، در بستر دیگری بیش از ۴ هزار کیلومتر دورتر، در بیروت، پایتخت لبنان، از ناامیدی مشابهی صحبت می‌کند.
می‌گوید: «نمی‌خواهم از تعداد دفعاتی که سعی کردم خودم را بکشم حرف بزنم.»
کارشناسان می‌گویند تأثیر این بحران بر سلامت روان افراد سالمند شدید است.
کلودیا مالر، کارشناس سازمان ملل متحد، می‌گوید: «افسردگی‌ها دیده نمی‌شوند.
آنها فقط 'عارضه‌ای مربوط به سن' دیده می‌شوند، که 'خیلی جدی' نیست. اما این مسئله بزرگی است که کاملاً نادیده گرفته شده است.»
خانم چوبانیان در اتاق خواب کوچک خود در پایتخت لبنان با ۱۰ نفر زندگی می‌کند؛ دو دخترش که به‌تازگی طلاق گرفته‌اند و هشت فرزند آنها.
می‌گوید که وضعیت مالی خانواده‌اش از سال ۲۰۲۰ بدتر شده است و «هیچ‌وقت اوضاع به سختی حالا نبوده است».
مجموعه‌ای از بحران‌های هم‌زمان
برنامه جهانی غذای سازمان ملل می‌گوید شمار افرادی که با ناامنی تهیه مواد غذایی حاد مواجه هستند از ۱۳۵ میلیون نفر در سال ۲۰۱۹ به ۳۴۵ میلیون نفر در سال ۲۰۲۲ رسیده است.
علاوه بر کووید و تغییرات اقلیمی، تهاجم روسیه به اوکراین در فوریه ۲۰۲۲ به اختلال جهانی در زنجیره تأمین غذا، انرژی و دارو و همچنین تورم سرسام‌آور منجر شد.
منبع تصویر،
Zakaria Jaber/BBC
توضیح تصویر،
آلیس اتاق خواب خود را با ۱۰ عضو خانواده شریک شده
لبنان پیش از این جنگ هم در بحران بود و پارسال تورم قیمت مواد غذایی به ۳۷۲.۸ درصد رسید.
خانم چوبانیان می‌گوید: «نوه‌های من دوست دارند فقط برای بو کشیدن مرغ از کنار مرغ‌فروشی رد شوند.»
«دیروز گفتند گرسنه‌اند، من چیزی نداشتم و آنها گفتند 'بیایید بخوابیم و آرزو کنیم که خواب مرغ ببینیم'.»
درآمد خانم چوبانیان ماهانه ۲۰ دلار از کار دخترش به عنوان یک پرستار است.
او می‌گوید: «قبل از بحران، لباس‌های قلاب‌بافی می‌فروختم. با این بحران، هیچ‌کس چیزی نمی‌خرد. کاری که من انجام می‌دهم تجملات محسوب می‌شود و مردم دیگر نمی‌توانند چیزی برایش پرداخت کنند».
زنان سالمند ضربه بیشتری می‌خورند
به گفته کارشناسان، زنان سالخورده مانند آدیس و چوبانیان «بزرگترین لطمه از این بحران را متحمل می شوند.»
باب باباجانیان، رئیس امنیت درآمد خیریه هلپ‌ایج می‌گوید: «هنجارهای فرهنگی اجتماعی اغلب زنان را ناچار می‌کند که اولین کسانی باشند که در صورت محدود بودن غذا، از سهم خود بگذرند. همچنین به دلیل نابرابری‌های اجتماعی موجود، زنان توان کمتری برای کسب درآمد دارند.»
زنان اغلب مراقبان اصلی کودکان و خویشاوندان هستند.
"نمی‌خواهم احساس سرما کنم.»خانم آدیس در اتاقی کوچک با سه نوه‌اش در آدیس آبابا، پایتخت اتیوپی، زندگی می‌کند"و معمولا درآمدشان هنگام کار در خارج از خانه و همچنین انجام کارهای غیررسمی کمتر از مردان است.
منبع تصویر،
Kiran Fatima/BBC
توضیح تصویر،
ضیاءالدین روی یک تشک تاشو در پشت کارگاهش می خوابد
کلودیا مالر، کارشناس سازمان ملل، می‌گوید: «ما اغلب در مورد شکاف دستمزد مردان و زنان صحبت می‌کنیم، اما شکاف حقوق بازنشستگی هم وجود دارد.»
او می‌گوید: «اگر زنان یا دختران به تحصیلات خوب دسترسی نداشته باشند، هرگز مانند همتایان مرد خود از فرصت‌های شغلی برخوردار نخواهند شد. این امر همچنین به عدم پشتیبانی و کمک کافی از طریق حقوق بازنشستگی یا سایر کمک هزینه‌ها ختم می‌شود.»
اما مردان سالمند هم ممکن است با چالش‌های جدی روبرو شوند.
اواخر بعد از ظهر است و ضیاءالدین خیلجی در پلکان جلوی کارگاه اتومبیل خود در اسلام آباد پاکستان نشسته است. همسر او ماه گذشته پس از هفت سال دیالیز درگذشت.
منبع تصویر،
Beka Atoma/BBC
توضیح تصویر،
مسرت پول کافی برای تهیه غذا ندارد و نمی‌تواند داروهای مورد نیاز برای بیماری ریوی خود را بخرد
او در ۶۸ سالگی به دلیل نداشتن مستمری و حقوق بازنشستگی همچنان مجبور است کار کند. اما اکثر مشتریان او در طول سال گذشته ناپدید شده‌اند.
آقای خیلجی با اشاره به ماشین آلات پوشیده از گرد و غبار می‌گوید: «زمانی بود که تمام روز هیچ وقت خالی نداشتیم. حالا این اولین کاری است که از صبح زود گرفته‌ام.»
در فوریه ۲۰۲۳، شاخص قیمت مصرف‌کننده در پاکستان بیشترین جهش سالانه را در نزدیک به ۵۰ سال گذشته داشته است.
او اکنون روی یک تشک تاشو در پشت کارگاهش می‌خوابد.
اما حتی این را نیز ممکن است از دست بدهد زیرا اجاره این کارگاه در ماه گذشته بیش از دو برابر شده است.
و وام‌هایی که او برای پرداخت هزینه های درمانی همسرش گرفته بود، سنگین‌تر می‌شوند، زیرا نرخ بهره هم افزایش یافته است.
«من دیابتی هستم و استنت قلب دارم. کلیه‌هایم درد می‌کند. اما قرص‌هایم حالا خیلی گران شده‌اند. گاهی اوقات مصرف آنها را قطع می‌کنم. وقتی توان مالی دارم مصرف می‌کنم.
"دخترش بر اثر دیابت فوت کرده و شوهرش را هم از دست داده است.بچه‌ها صبحانه و ناهار را در مدرسه می‌خورند تا خانم آدیس غذای کمی را که می‌تواند تهیه کند، برای شام نگه دارد"جز این چه کار می‌توانم بکنم؟»
خانم آدیس در اتیوپی نیز خرید بسیاری از داروهای حیاتی را که برای ریه‌هایش نیاز دارد متوقف کرده است.
توضیح تصویر،
تابانی سیتول، پرستار سابق سازمان خدمات درمانی بریتانیا برای اولین بار در زندگی خود از بانک غذا استفاده می‌کند
هر دوی این موارد، تحقیقات هلپ‌ایج را تأیید می‌کنند که نشان می‌دهد افزایش قیمت‌ها مانع دسترسی سالمندان به دارو و درمان می‌شود.
استفاده از بانک مواد غذایی برای اولین بار
تأثیر بحران بر سالمندان، فراتر از کشورهای در حال توسعه مانند اتیوپی، لبنان و پاکستان می‌رود. این تأثیر در بریتانیا، کشوری ثروتمند، هم قابل مشاهده است.
تابانی سیتول، ۷۴ ساله، پرستار بازنشسته است و در جنوب لندن زندگی می‌کند. باید برای غذای مورد نیاز خود به یک سازمان باهمستانی محلی، که بانک غذا نامیده می‌شود تکیه کند.
«هرگز فکر نمی‌کردم که روزی از بانک مواد غذایی استفاده کنم، هرگز! چون که همه چیز خوب به نظر می‌رسید. با اندکی پس‌انداز که داشتم، به این فکر می‌کردم که 'چرا این افراد از بانک های مواد غذایی استفاده می‌کنند؟'»
او با اشاره به قوطی‌های روی میز آشپزخانه‌اش می‌گوید: «و حالا نوبت من است که بروم و توی صف بایستم.»
وقتی او در سال ۲۰۱۹ از سازمان خدمات ملی بهداشت انگلستان بازنشسته شد، فکر می‌کرد «زندگی تازه شروع شده است» اما افزایش بی‌مهار قیمت‌ها همه چیز را تغییر داد.
«بعضی اوقات شما هوس چیزی می‌کنید. اما اکنون مسئله این نیست که غذای بسیار خوبی بخوریم، بلکه باید غذای کافی بخورید.»
خانم سیتول وقتی دخترش دو ماهه بود همسرش را از دست داد.
او با تنها دخترش زندگی می‌کند که عکس‌هایش دیوارهای اتاق نشیمن را پوشانده است.
«حداقل او هست که مراقبم باشد. به این خاطر است که استطاعت این چیزها را دارم.»
توضیح تصویر،
تابانی با دخترش زندگی می‌کند
اگرچه تکیه بر اعضای خانواده رایج است، با افزایش سن جمعیت، رویکردی پایدار نیست.
وی یانگ، مدیر مؤسسه پیری‌شناسی در کینگز کالج لندن می‌گوید: «در بریتانیا، تعداد افراد بالای ۶۵ سال در چند دهه آینده دو یا سه برابر خواهد شد.»
دکتر یانگ می‌افزاید: «تقریباً غیرممکن است که مردم همیشه اعضای جوان‌تری در خانواده داشته باشند تا از آنها پشتیبانی کنند. دولت‌ها واقعاً باید به فکر راه‌های جدیدی برای تأمین مالی مراقبت طولانی‌مدت از سالمندان باشد.»
خانم سیتول می‌گوید همچنین به کمک خیریه‌ها وابسته است و می‌ترسد که وضع بدتر شود.
او می‌گوید: «هر دو ماه قیمت وام مسکن خانه بالا می‌رود. ما مجبوریم از این خانه برویم چون دیگر از عهده‌اش بر نمی‌آییم.»
«ما فقط باید آن را بفروشیم و به جایی ارزان‌تر نقل مکان کنیم که برای دخترم رفتن به محل کارش بسیار سخت خواهد بود.»
او از افراد مسن‌تر که مشکل دارند مصرانه می‌خواهند که صدای‌شان را به گوش بقیه برسانند.
او می‌گوید: «خجالت نکشید. احساس ترس نکنید.
"همچنین به دلیل نابرابری‌های اجتماعی موجود، زنان توان کمتری برای کسب درآمد دارند.»زنان اغلب مراقبان اصلی کودکان و خویشاوندان هستند"احساس شرم نکنید.»
«قبلاً می‌گفتند 'طفلک، پول نداری. تو که قبلاً پرستار بودی. چرا اینجا آمده‌ای و از این قبیل چیزها؟'»
«هیچ کس حالا این حرف‌ها را نمی‌زند زیرا حتی معلمان، پزشکان و پرستارانی داریم که هنوز مشغول به کار هستند و به بانک مواد غذایی می‌روند.»
- ریکاردو سنرا
- بی‌بی‌سی
منبع تصویر، Beka Atoma/BBC
مسرت آدیس در تلاش است تا خود را زنده و نوه‌هایش را سیر نگه دارد
مسرت آدیس آهسته حرف می‌زند و صدایش می‌لرزد. این زن ۸۳ ساله بیشتر روزها را در بستر می‌گذراند.
به او کانولای بینی وصل کرده‌اند تا سطح اکسیژن بدنش بیشتر شود. نفس عمیقی می‌کشد.
می‌گوید: «نمی‌خواهم رنج بکشم. نمی‌خواهم گرسنه باشم. نمی‌خواهم احساس سرما کنم.»
خانم آدیس در اتاقی کوچک با سه نوه‌اش در آدیس آبابا، پایتخت اتیوپی، زندگی می‌کند. دخترش بر اثر دیابت فوت کرده و شوهرش را هم از دست داده است.
بچه‌ها صبحانه و ناهار را در مدرسه می‌خورند تا خانم آدیس غذای کمی را که می‌تواند تهیه کند، برای شام نگه دارد. او فقط یک وعده غذایی در روز دارد؛ آن هم نه هر روز.
«ما فقط قولو (مخلوطی از غلات بوداده) می‌خوریم، آب می‌نوشیم و می خوابیم. وقتی حتی این هم نباشد، کاری نمی‌توانیم بکنیم.»
ماجرای او مورد استثنایی نیست.
«کسی آنها را نمی‌بیند»
بی‌بی‌سی با مردان و زنان سالمند در سراسر جهان صحبت کرده است تا تأثیر بحران تورم جهانی را گزارش کند.
اظهارات آنها آسیب‌پذیری شدید، وابستگی فزاینده به مؤسسات خیریه و چالش‌هایی را در تأمین نیازهای اساسی آنها نشان می‌دهد.
کلودیا مالر، کارشناس مستقل سازمان ملل متحد در امور حقوق بشر سالمندان، به بی‌بی‌سی می‌گوید: «به داده‌های مربوط به افراد مسن اصلا توجه نمی‌شود.»
منبع تصویر، Beka Atoma/BBC
مسرت فقط یک وعده غذایی در روز دارد آنهم نه هر روز
می‌گوید: «وقتی پای سامانه‌های پشتیبانی در میان باشد، سالمندان به دلیل اینکه دیده نمی‌شوند، از دایره خارج می‌مانند.»
هلپ‌ایج، یک شبکه خیریه بین‌المللی، مطالعه جدیدی روی ۱۰ کشور انجام داده است که نشان می‌دهد افراد سالمند «اقدامات غیرعادی برای زنده ماندن» انجام می‌دهند، از گدایی برای اولین بار تا رها کردن درمان در بیمارستان.
مسرت آدیس، در حالی که پتو را در اتاق خواب سردش به روی خودش می‌کشد، می‌گوید: «می‌بینی که مریض هستم. در تخت‌خوابم. اگر کمکی نرسد، فقط می‌توانم انتظار مرگ داشته باشم.»
آلیس چوبانیان، ۶۷ ساله، در بستر دیگری بیش از ۴ هزار کیلومتر دورتر، در بیروت، پایتخت لبنان، از ناامیدی مشابهی صحبت می‌کند.
می‌گوید: «نمی‌خواهم از تعداد دفعاتی که سعی کردم خودم را بکشم حرف بزنم.»
کارشناسان می‌گویند تأثیر این بحران بر سلامت روان افراد سالمند شدید است.
کلودیا مالر، کارشناس سازمان ملل متحد، می‌گوید: «افسردگی‌ها دیده نمی‌شوند. آنها فقط 'عارضه‌ای مربوط به سن' دیده می‌شوند، که 'خیلی جدی' نیست. اما این مسئله بزرگی است که کاملاً نادیده گرفته شده است.»
خانم چوبانیان در اتاق خواب کوچک خود در پایتخت لبنان با ۱۰ نفر زندگی می‌کند؛ دو دخترش که به‌تازگی طلاق گرفته‌اند و هشت فرزند آنها.
می‌گوید که وضعیت مالی خانواده‌اش از سال ۲۰۲۰ بدتر شده است و «هیچ‌وقت اوضاع به سختی حالا نبوده است».
مجموعه‌ای از بحران‌های هم‌زمان
برنامه جهانی غذای سازمان ملل می‌گوید شمار افرادی که با ناامنی تهیه مواد غذایی حاد مواجه هستند از ۱۳۵ میلیون نفر در سال ۲۰۱۹ به ۳۴۵ میلیون نفر در سال ۲۰۲۲ رسیده است.
علاوه بر کووید و تغییرات اقلیمی، تهاجم روسیه به اوکراین در فوریه ۲۰۲۲ به اختلال جهانی در زنجیره تأمین غذا، انرژی و دارو و همچنین تورم سرسام‌آور منجر شد.
منبع تصویر، Zakaria Jaber/BBC
آلیس اتاق خواب خود را با ۱۰ عضو خانواده شریک شده
لبنان پیش از این جنگ هم در بحران بود و پارسال تورم قیمت مواد غذایی به ۳۷۲.۸ درصد رسید.
خانم چوبانیان می‌گوید: «نوه‌های من دوست دارند فقط برای بو کشیدن مرغ از کنار مرغ‌فروشی رد شوند.»
«دیروز گفتند گرسنه‌اند، من چیزی نداشتم و آنها گفتند 'بیایید بخوابیم و آرزو کنیم که خواب مرغ ببینیم'.»
درآمد خانم چوبانیان ماهانه ۲۰ دلار از کار دخترش به عنوان یک پرستار است.
او می‌گوید: «قبل از بحران، لباس‌های قلاب‌بافی می‌فروختم. با این بحران، هیچ‌کس چیزی نمی‌خرد. کاری که من انجام می‌دهم تجملات محسوب می‌شود و مردم دیگر نمی‌توانند چیزی برایش پرداخت کنند».
زنان سالمند ضربه بیشتری می‌خورند
به گفته کارشناسان، زنان سالخورده مانند آدیس و چوبانیان «بزرگترین لطمه از این بحران را متحمل می شوند.»
باب باباجانیان، رئیس امنیت درآمد خیریه هلپ‌ایج می‌گوید: «هنجارهای فرهنگی اجتماعی اغلب زنان را ناچار می‌کند که اولین کسانی باشند که در صورت محدود بودن غذا، از سهم خود بگذرند. همچنین به دلیل نابرابری‌های اجتماعی موجود، زنان توان کمتری برای کسب درآمد دارند.»
زنان اغلب مراقبان اصلی کودکان و خویشاوندان هستند. و معمولا درآمدشان هنگام کار در خارج از خانه و همچنین انجام کارهای غیررسمی کمتر از مردان است.
منبع تصویر، Kiran Fatima/BBC
ضیاءالدین روی یک تشک تاشو در پشت کارگاهش می خوابد
کلودیا مالر، کارشناس سازمان ملل، می‌گوید: «ما اغلب در مورد شکاف دستمزد مردان و زنان صحبت می‌کنیم، اما شکاف حقوق بازنشستگی هم وجود دارد.»
او می‌گوید: «اگر زنان یا دختران به تحصیلات خوب دسترسی نداشته باشند، هرگز مانند همتایان مرد خود از فرصت‌های شغلی برخوردار نخواهند شد. این امر همچنین به عدم پشتیبانی و کمک کافی از طریق حقوق بازنشستگی یا سایر کمک هزینه‌ها ختم می‌شود.»
اما مردان سالمند هم ممکن است با چالش‌های جدی روبرو شوند.
اواخر بعد از ظهر است و ضیاءالدین خیلجی در پلکان جلوی کارگاه اتومبیل خود در اسلام آباد پاکستان نشسته است. همسر او ماه گذشته پس از هفت سال دیالیز درگذشت.
منبع تصویر، Beka Atoma/BBC
مسرت پول کافی برای تهیه غذا ندارد و نمی‌تواند داروهای مورد نیاز برای بیماری ریوی خود را بخرد
او در ۶۸ سالگی به دلیل نداشتن مستمری و حقوق بازنشستگی همچنان مجبور است کار کند. اما اکثر مشتریان او در طول سال گذشته ناپدید شده‌اند.
آقای خیلجی با اشاره به ماشین آلات پوشیده از گرد و غبار می‌گوید: «زمانی بود که تمام روز هیچ وقت خالی نداشتیم. حالا این اولین کاری است که از صبح زود گرفته‌ام.»
در فوریه ۲۰۲۳، شاخص قیمت مصرف‌کننده در پاکستان بیشترین جهش سالانه را در نزدیک به ۵۰ سال گذشته داشته است.
او اکنون روی یک تشک تاشو در پشت کارگاهش می‌خوابد. اما حتی این را نیز ممکن است از دست بدهد زیرا اجاره این کارگاه در ماه گذشته بیش از دو برابر شده است.
و وام‌هایی که او برای پرداخت هزینه های درمانی همسرش گرفته بود، سنگین‌تر می‌شوند، زیرا نرخ بهره هم افزایش یافته است.
«من دیابتی هستم و استنت قلب دارم. کلیه‌هایم درد می‌کند. اما قرص‌هایم حالا خیلی گران شده‌اند. گاهی اوقات مصرف آنها را قطع می‌کنم. وقتی توان مالی دارم مصرف می‌کنم. جز این چه کار می‌توانم بکنم؟»
خانم آدیس در اتیوپی نیز خرید بسیاری از داروهای حیاتی را که برای ریه‌هایش نیاز دارد متوقف کرده است.
تابانی سیتول، پرستار سابق سازمان خدمات درمانی بریتانیا برای اولین بار در زندگی خود از بانک غذا استفاده می‌کند
هر دوی این موارد، تحقیقات هلپ‌ایج را تأیید می‌کنند که نشان می‌دهد افزایش قیمت‌ها مانع دسترسی سالمندان به دارو و درمان می‌شود.
استفاده از بانک مواد غذایی برای اولین بار
تأثیر بحران بر سالمندان، فراتر از کشورهای در حال توسعه مانند اتیوپی، لبنان و پاکستان می‌رود. این تأثیر در بریتانیا، کشوری ثروتمند، هم قابل مشاهده است.
تابانی سیتول، ۷۴ ساله، پرستار بازنشسته است و در جنوب لندن زندگی می‌کند. باید برای غذای مورد نیاز خود به یک سازمان باهمستانی محلی، که بانک غذا نامیده می‌شود تکیه کند.
«هرگز فکر نمی‌کردم که روزی از بانک مواد غذایی استفاده کنم، هرگز! چون که همه چیز خوب به نظر می‌رسید. با اندکی پس‌انداز که داشتم، به این فکر می‌کردم که 'چرا این افراد از بانک های مواد غذایی استفاده می‌کنند؟'»
او با اشاره به قوطی‌های روی میز آشپزخانه‌اش می‌گوید: «و حالا نوبت من است که بروم و توی صف بایستم.»
وقتی او در سال ۲۰۱۹ از سازمان خدمات ملی بهداشت انگلستان بازنشسته شد، فکر می‌کرد «زندگی تازه شروع شده است» اما افزایش بی‌مهار قیمت‌ها همه چیز را تغییر داد.
«بعضی اوقات شما هوس چیزی می‌کنید. اما اکنون مسئله این نیست که غذای بسیار خوبی بخوریم، بلکه باید غذای کافی بخورید.»
خانم سیتول وقتی دخترش دو ماهه بود همسرش را از دست داد. او با تنها دخترش زندگی می‌کند که عکس‌هایش دیوارهای اتاق نشیمن را پوشانده است.
«حداقل او هست که مراقبم باشد. به این خاطر است که استطاعت این چیزها را دارم.»
تابانی با دخترش زندگی می‌کند
اگرچه تکیه بر اعضای خانواده رایج است، با افزایش سن جمعیت، رویکردی پایدار نیست.
وی یانگ، مدیر مؤسسه پیری‌شناسی در کینگز کالج لندن می‌گوید: «در بریتانیا، تعداد افراد بالای ۶۵ سال در چند دهه آینده دو یا سه برابر خواهد شد.»
دکتر یانگ می‌افزاید: «تقریباً غیرممکن است که مردم همیشه اعضای جوان‌تری در خانواده داشته باشند تا از آنها پشتیبانی کنند. دولت‌ها واقعاً باید به فکر راه‌های جدیدی برای تأمین مالی مراقبت طولانی‌مدت از سالمندان باشد.»
خانم سیتول می‌گوید همچنین به کمک خیریه‌ها وابسته است و می‌ترسد که وضع بدتر شود.
او می‌گوید: «هر دو ماه قیمت وام مسکن خانه بالا می‌رود. ما مجبوریم از این خانه برویم چون دیگر از عهده‌اش بر نمی‌آییم.»
«ما فقط باید آن را بفروشیم و به جایی ارزان‌تر نقل مکان کنیم که برای دخترم رفتن به محل کارش بسیار سخت خواهد بود.»
او از افراد مسن‌تر که مشکل دارند مصرانه می‌خواهند که صدای‌شان را به گوش بقیه برسانند.
او می‌گوید: «خجالت نکشید. احساس ترس نکنید. احساس شرم نکنید.»
«قبلاً می‌گفتند 'طفلک، پول نداری. تو که قبلاً پرستار بودی. چرا اینجا آمده‌ای و از این قبیل چیزها؟'»
«هیچ کس حالا این حرف‌ها را نمی‌زند زیرا حتی معلمان، پزشکان و پرستارانی داریم که هنوز مشغول به کار هستند و به بانک مواد غذایی می‌روند.»
- ریکاردو سنرا
- بی‌بی‌سی
منبع تصویر، Beka Atoma/BBC
مسرت آدیس در تلاش است تا خود را زنده و نوه‌هایش را سیر نگه دارد
مسرت آدیس آهسته حرف می‌زند و صدایش می‌لرزد. این زن ۸۳ ساله بیشتر روزها را در بستر می‌گذراند.
به او کانولای بینی وصل کرده‌اند تا سطح اکسیژن بدنش بیشتر شود. نفس عمیقی می‌کشد.
می‌گوید: «نمی‌خواهم رنج بکشم. نمی‌خواهم گرسنه باشم. نمی‌خواهم احساس سرما کنم.»
خانم آدیس در اتاقی کوچک با سه نوه‌اش در آدیس آبابا، پایتخت اتیوپی، زندگی می‌کند. دخترش بر اثر دیابت فوت کرده و شوهرش را هم از دست داده است.
بچه‌ها صبحانه و ناهار را در مدرسه می‌خورند تا خانم آدیس غذای کمی را که می‌تواند تهیه کند، برای شام نگه دارد. او فقط یک وعده غذایی در روز دارد؛ آن هم نه هر روز.
«ما فقط قولو (مخلوطی از غلات بوداده) می‌خوریم، آب می‌نوشیم و می خوابیم. وقتی حتی این هم نباشد، کاری نمی‌توانیم بکنیم.»
ماجرای او مورد استثنایی نیست.
«کسی آنها را نمی‌بیند»
بی‌بی‌سی با مردان و زنان سالمند در سراسر جهان صحبت کرده است تا تأثیر بحران تورم جهانی را گزارش کند.
اظهارات آنها آسیب‌پذیری شدید، وابستگی فزاینده به مؤسسات خیریه و چالش‌هایی را در تأمین نیازهای اساسی آنها نشان می‌دهد.
کلودیا مالر، کارشناس مستقل سازمان ملل متحد در امور حقوق بشر سالمندان، به بی‌بی‌سی می‌گوید: «به داده‌های مربوط به افراد مسن اصلا توجه نمی‌شود.»
منبع تصویر، Beka Atoma/BBC
مسرت فقط یک وعده غذایی در روز دارد آنهم نه هر روز
می‌گوید: «وقتی پای سامانه‌های پشتیبانی در میان باشد، سالمندان به دلیل اینکه دیده نمی‌شوند، از دایره خارج می‌مانند.»
هلپ‌ایج، یک شبکه خیریه بین‌المللی، مطالعه جدیدی روی ۱۰ کشور انجام داده است که نشان می‌دهد افراد سالمند «اقدامات غیرعادی برای زنده ماندن» انجام می‌دهند، از گدایی برای اولین بار تا رها کردن درمان در بیمارستان.
مسرت آدیس، در حالی که پتو را در اتاق خواب سردش به روی خودش می‌کشد، می‌گوید: «می‌بینی که مریض هستم. در تخت‌خوابم. اگر کمکی نرسد، فقط می‌توانم انتظار مرگ داشته باشم.»
آلیس چوبانیان، ۶۷ ساله، در بستر دیگری بیش از ۴ هزار کیلومتر دورتر، در بیروت، پایتخت لبنان، از ناامیدی مشابهی صحبت می‌کند.
می‌گوید: «نمی‌خواهم از تعداد دفعاتی که سعی کردم خودم را بکشم حرف بزنم.»
کارشناسان می‌گویند تأثیر این بحران بر سلامت روان افراد سالمند شدید است.
کلودیا مالر، کارشناس سازمان ملل متحد، می‌گوید: «افسردگی‌ها دیده نمی‌شوند. آنها فقط 'عارضه‌ای مربوط به سن' دیده می‌شوند، که 'خیلی جدی' نیست. اما این مسئله بزرگی است که کاملاً نادیده گرفته شده است.»
خانم چوبانیان در اتاق خواب کوچک خود در پایتخت لبنان با ۱۰ نفر زندگی می‌کند؛ دو دخترش که به‌تازگی طلاق گرفته‌اند و هشت فرزند آنها.
می‌گوید که وضعیت مالی خانواده‌اش از سال ۲۰۲۰ بدتر شده است و «هیچ‌وقت اوضاع به سختی حالا نبوده است».
مجموعه‌ای از بحران‌های هم‌زمان
برنامه جهانی غذای سازمان ملل می‌گوید شمار افرادی که با ناامنی تهیه مواد غذایی حاد مواجه هستند از ۱۳۵ میلیون نفر در سال ۲۰۱۹ به ۳۴۵ میلیون نفر در سال ۲۰۲۲ رسیده است.
علاوه بر کووید و تغییرات اقلیمی، تهاجم روسیه به اوکراین در فوریه ۲۰۲۲ به اختلال جهانی در زنجیره تأمین غذا، انرژی و دارو و همچنین تورم سرسام‌آور منجر شد.
منبع تصویر، Zakaria Jaber/BBC
آلیس اتاق خواب خود را با ۱۰ عضو خانواده شریک شده
لبنان پیش از این جنگ هم در بحران بود و پارسال تورم قیمت مواد غذایی به ۳۷۲.۸ درصد رسید.
خانم چوبانیان می‌گوید: «نوه‌های من دوست دارند فقط برای بو کشیدن مرغ از کنار مرغ‌فروشی رد شوند.»
«دیروز گفتند گرسنه‌اند، من چیزی نداشتم و آنها گفتند 'بیایید بخوابیم و آرزو کنیم که خواب مرغ ببینیم'.»
درآمد خانم چوبانیان ماهانه ۲۰ دلار از کار دخترش به عنوان یک پرستار است.
او می‌گوید: «قبل از بحران، لباس‌های قلاب‌بافی می‌فروختم. با این بحران، هیچ‌کس چیزی نمی‌خرد. کاری که من انجام می‌دهم تجملات محسوب می‌شود و مردم دیگر نمی‌توانند چیزی برایش پرداخت کنند».
زنان سالمند ضربه بیشتری می‌خورند
به گفته کارشناسان، زنان سالخورده مانند آدیس و چوبانیان «بزرگترین لطمه از این بحران را متحمل می شوند.»
باب باباجانیان، رئیس امنیت درآمد خیریه هلپ‌ایج می‌گوید: «هنجارهای فرهنگی اجتماعی اغلب زنان را ناچار می‌کند که اولین کسانی باشند که در صورت محدود بودن غذا، از سهم خود بگذرند. همچنین به دلیل نابرابری‌های اجتماعی موجود، زنان توان کمتری برای کسب درآمد دارند.»
زنان اغلب مراقبان اصلی کودکان و خویشاوندان هستند. و معمولا درآمدشان هنگام کار در خارج از خانه و همچنین انجام کارهای غیررسمی کمتر از مردان است.
منبع تصویر، Kiran Fatima/BBC
ضیاءالدین روی یک تشک تاشو در پشت کارگاهش می خوابد
کلودیا مالر، کارشناس سازمان ملل، می‌گوید: «ما اغلب در مورد شکاف دستمزد مردان و زنان صحبت می‌کنیم، اما شکاف حقوق بازنشستگی هم وجود دارد.»
او می‌گوید: «اگر زنان یا دختران به تحصیلات خوب دسترسی نداشته باشند، هرگز مانند همتایان مرد خود از فرصت‌های شغلی برخوردار نخواهند شد. این امر همچنین به عدم پشتیبانی و کمک کافی از طریق حقوق بازنشستگی یا سایر کمک هزینه‌ها ختم می‌شود.»
اما مردان سالمند هم ممکن است با چالش‌های جدی روبرو شوند.
اواخر بعد از ظهر است و ضیاءالدین خیلجی در پلکان جلوی کارگاه اتومبیل خود در اسلام آباد پاکستان نشسته است. همسر او ماه گذشته پس از هفت سال دیالیز درگذشت.
منبع تصویر، Beka Atoma/BBC
مسرت پول کافی برای تهیه غذا ندارد و نمی‌تواند داروهای مورد نیاز برای بیماری ریوی خود را بخرد
او در ۶۸ سالگی به دلیل نداشتن مستمری و حقوق بازنشستگی همچنان مجبور است کار کند. اما اکثر مشتریان او در طول سال گذشته ناپدید شده‌اند.
آقای خیلجی با اشاره به ماشین آلات پوشیده از گرد و غبار می‌گوید: «زمانی بود که تمام روز هیچ وقت خالی نداشتیم. حالا این اولین کاری است که از صبح زود گرفته‌ام.»
در فوریه ۲۰۲۳، شاخص قیمت مصرف‌کننده در پاکستان بیشترین جهش سالانه را در نزدیک به ۵۰ سال گذشته داشته است.
او اکنون روی یک تشک تاشو در پشت کارگاهش می‌خوابد. اما حتی این را نیز ممکن است از دست بدهد زیرا اجاره این کارگاه در ماه گذشته بیش از دو برابر شده است.
و وام‌هایی که او برای پرداخت هزینه های درمانی همسرش گرفته بود، سنگین‌تر می‌شوند، زیرا نرخ بهره هم افزایش یافته است.
«من دیابتی هستم و استنت قلب دارم. کلیه‌هایم درد می‌کند. اما قرص‌هایم حالا خیلی گران شده‌اند. گاهی اوقات مصرف آنها را قطع می‌کنم. وقتی توان مالی دارم مصرف می‌کنم. جز این چه کار می‌توانم بکنم؟»
خانم آدیس در اتیوپی نیز خرید بسیاری از داروهای حیاتی را که برای ریه‌هایش نیاز دارد متوقف کرده است.
تابانی سیتول، پرستار سابق سازمان خدمات درمانی بریتانیا برای اولین بار در زندگی خود از بانک غذا استفاده می‌کند
هر دوی این موارد، تحقیقات هلپ‌ایج را تأیید می‌کنند که نشان می‌دهد افزایش قیمت‌ها مانع دسترسی سالمندان به دارو و درمان می‌شود.
استفاده از بانک مواد غذایی برای اولین بار
تأثیر بحران بر سالمندان، فراتر از کشورهای در حال توسعه مانند اتیوپی، لبنان و پاکستان می‌رود. این تأثیر در بریتانیا، کشوری ثروتمند، هم قابل مشاهده است.
تابانی سیتول، ۷۴ ساله، پرستار بازنشسته است و در جنوب لندن زندگی می‌کند. باید برای غذای مورد نیاز خود به یک سازمان باهمستانی محلی، که بانک غذا نامیده می‌شود تکیه کند.
«هرگز فکر نمی‌کردم که روزی از بانک مواد غذایی استفاده کنم، هرگز! چون که همه چیز خوب به نظر می‌رسید. با اندکی پس‌انداز که داشتم، به این فکر می‌کردم که 'چرا این افراد از بانک های مواد غذایی استفاده می‌کنند؟'»
او با اشاره به قوطی‌های روی میز آشپزخانه‌اش می‌گوید: «و حالا نوبت من است که بروم و توی صف بایستم.»
وقتی او در سال ۲۰۱۹ از سازمان خدمات ملی بهداشت انگلستان بازنشسته شد، فکر می‌کرد «زندگی تازه شروع شده است» اما افزایش بی‌مهار قیمت‌ها همه چیز را تغییر داد.
«بعضی اوقات شما هوس چیزی می‌کنید. اما اکنون مسئله این نیست که غذای بسیار خوبی بخوریم، بلکه باید غذای کافی بخورید.»
خانم سیتول وقتی دخترش دو ماهه بود همسرش را از دست داد. او با تنها دخترش زندگی می‌کند که عکس‌هایش دیوارهای اتاق نشیمن را پوشانده است.
«حداقل او هست که مراقبم باشد. به این خاطر است که استطاعت این چیزها را دارم.»
تابانی با دخترش زندگی می‌کند
اگرچه تکیه بر اعضای خانواده رایج است، با افزایش سن جمعیت، رویکردی پایدار نیست.
وی یانگ، مدیر مؤسسه پیری‌شناسی در کینگز کالج لندن می‌گوید: «در بریتانیا، تعداد افراد بالای ۶۵ سال در چند دهه آینده دو یا سه برابر خواهد شد.»
دکتر یانگ می‌افزاید: «تقریباً غیرممکن است که مردم همیشه اعضای جوان‌تری در خانواده داشته باشند تا از آنها پشتیبانی کنند. دولت‌ها واقعاً باید به فکر راه‌های جدیدی برای تأمین مالی مراقبت طولانی‌مدت از سالمندان باشد.»
خانم سیتول می‌گوید همچنین به کمک خیریه‌ها وابسته است و می‌ترسد که وضع بدتر شود.
او می‌گوید: «هر دو ماه قیمت وام مسکن خانه بالا می‌رود. ما مجبوریم از این خانه برویم چون دیگر از عهده‌اش بر نمی‌آییم.»
«ما فقط باید آن را بفروشیم و به جایی ارزان‌تر نقل مکان کنیم که برای دخترم رفتن به محل کارش بسیار سخت خواهد بود.»
او از افراد مسن‌تر که مشکل دارند مصرانه می‌خواهند که صدای‌شان را به گوش بقیه برسانند.
او می‌گوید: «خجالت نکشید. احساس ترس نکنید. احساس شرم نکنید.»
«قبلاً می‌گفتند 'طفلک، پول نداری. تو که قبلاً پرستار بودی. چرا اینجا آمده‌ای و از این قبیل چیزها؟'»
«هیچ کس حالا این حرف‌ها را نمی‌زند زیرا حتی معلمان، پزشکان و پرستارانی داریم که هنوز مشغول به کار هستند و به بانک مواد غذایی می‌روند.»
