اتحادیه آزاد کارگران ایران: کیفر خواست ما کارگران ایران در برابر مرگ هم طبقه ای هایمان، فراتر از کیفر خواستی علیه کارفرمای این معدن و کیفر خواستی علیه کل دم و دستگاه سرمایه داری حاکم بر ایران است

انفجار در معدن یورت آذر شهر استان گلستان و مدفون شدن دهها کارگر رنج کشیده در زیر آواری از سنگ و خاک، بار دیگر صحنه های دلخراشی از جنایت و تحمیل بالاترین درجه از بی حقوقی بر طبقه کارگر ایران را در مقابل دیدگان افکار عمومی قرار داد.
مرگ دسته جمعی کارگران معدن ذغال سنگ یورت را به هیچ عنوانی نمیتوان و نباید، صرفا از زاویه قصور در تامین ایمنی محیط کار نگریست.

این کارگران سال گذشته با دستمزد ماهیانه ۷٣۰ الی ۷۷۰ هزار تومان و در سال جدید با حقوق ماهیانه ٨۰۰ هزار تومان، ۱۱ ماه حقوق معوقه، پرداخت ۵ روز بیمه در ماه و ۱۶ ساعت کار روزانه در عمق ۱٨۰۰ متری زمین در کاری با ریسک بالای آسیب های جسمانی و خطرات جانی مشغول بکار بوده اند.

روشن است که سرمایه داری حاکم بر ایران در پس این جنایت هولناک، با کارشناسان رنگارنگ و نمایشی از تخصص اینان در تشخیص علت انفجار، دنبال دلایل به اصطلاح فنی آن خواهند بود و در خوشبینانه ترین حالت، کارفرمای این معدن را بدلیل عدم رعایت نکات ایمنی مقصر اصلی و اهمال کارگران را، به عنوان عامل ثانوی این جنایت دهشتناک معرفی خواهند کرد و سپس چرخه ای از سر دواندن و فرسوده کردن خانواده های کارگران جان باخته با هدف پرداخت کمترین خسارت به آنان آغاز خواهد شد.

اما آنچیزی که برای ما کارگران روشن تر است، اینست که مگر میشود در مملکتی که در گوشه ای از آن بر گرده کارگران معدنش بدلیل اعتراض به عدم پرداخت مزد شلاق بزنند و در گوشه ای دیگر برای دهها نفر از آنان پرونده های امنیتی تشکیل بدهند و آنوقت چیزی به نام ایمنی در محیط کار نیز برای آنان وجود داشته باشد؟

آیا میشود در کشوری که کارگران معادنش، در شرایطی که، در حال مرگ تدریجی از گرسنگی بر روی زمین در برابر چشمان دولت و کارفرمایان هستند آنوقت کسی به فکر جان آنان در اعماق زمین باشد؟ آیا میشود در مملکتی که حداقل مزد کارگران با ضرب و زور سرکوب، توسط دولت و کارفرمایان و مشتی انسان خود فروخته به نام نماینده کارگر، چندین برابر زیر خط فقر تعیین و بطور گسترده ای همین دستمزدهای ناچیز پرداخت نمیشود ایمنی در محیط کار نیز معنایی داشته باشد؟ آیا میشود در جامعه ای، کارگران و معلمانش از داشتن تشکلهای مستقل برای دفاع از حقوق انسانی شان محروم باشند و آنوقت صاحبان سرمایه، هزینه ای برای تامین ایمنی محیط کار بکنند؟ آیا میشود در کشوری که کارگران و معلمانش را با تشکیل پرونده های امنیتی به صلابه میکشند و آنان را با چشمان بسته در سلولهای انفرادی مورد بازجویی قرار داده و به حبسهای طویل المدت از ۵ تا ۱۷ سال محکوم میکنند، دولت و کارفرمایانش با استانداردهای امروزی به فکر تامین ایمنی آنان در محیط کار باشند؟

لذا، کیفر خواست ما کارگران ایران در برابر مرگ جانگداز هم طبقه ای هایمان در معدن یورت، فراتر از کیفر خواستی علیه کارفرمای این معدن و کیفر خواستی بر علیه عدم بکارگیری نکات ایمنی در محیط کار است.
ما کل دم و دستگاه سرمایه داری حاکم بر ایران را بدلیل تحمیل بالاترین درجه از بی حقوقی بر طبقه کارگر، عامل اصلی جان باختن هم طبقه ای هایمان در معدن یورت میدانیم.

ما دردمندیم و با خشمی آکنده از عصیان، در غم از دست دادن هم طبقه ای هایمان در معدن یورت سوگواریم. ما شریک غم و اندوه و اشکها و ضجه های همسران، فرزندان، مادران، پدران و دوستان و همکاران کارگران جان باخته معدن یورت هستیم و با تسلیت به این عزیزان، همینجا با آنان و کارگران جان باخته معدن یورت عهد می بندیم مصمم تر از هر زمانی، لحظه ای در مبارزه برای پایان دادن به وضعیت مصیبت بار موجود درنگ نخواهیم کرد. دور نیست روزهایی که همه مسببین جنایت علیه ما کارگران در برابر دادگاههای مردمی قرار بگیرند.

اتحادیه آزاد کارگران ایران – چهاردهم اردیبهشت ماه ۱٣۹۶

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: