خواسته اعضای انجمن «نجات» از صلیب سرخ

مدیرعامل انجمن «نجات» گفت: به مناسبت امروز روز جهانی صلیب سرخ، تعدادی از خانواده‌های اعضای گرفتار در اردوگاه مجاهدین خلق در آلبانی جمع شدند تا خواسته خودشان را با صلیب سرخ مطرح کنند.

به گزارش ایسنا، شامگاه گذشته همزمان با روز جهانی صلیب سرخ، اعضای انجمن «نجات» که از خانواده اعضای گرفتار در اردوگاه گروهک تروریستی منافقین در آلبانی تشکیل شده است، مقابل مقر کمیته صلیب سرخ در تهران تجمع کردند. تجمعی که به منظور پیگیری وضعیت نامعلوم افراد گرفتار در اردوگاه‌های فرقه رجوی برگزار شد.

ثریا عبداللهی، شخصیت اصلی فیلم سینمایی «سرهنگ ثریا» که مادر یکی از اعضای دربند گروهک منافقین است، در این تجمع گفت: منافقین فرزندانمان را شکنجه روحی و جسمی می‌دهند. فقط می‌خواهیم لحظه‌ای فرزندانمان را ببینیم، همین.

همچنین ابراهیم خدابنده، مدیرعامل انجمن «نجات» در حاشیه این تجمع یادآور شد: امروز روز جهانی صلیب سرخ است و به همین مناسبت تعدادی از خانواده‌های اعضای گرفتار در اردوگاه مجاهدین خلق در آلبانی اینجا جمع شده‌اند تا خواسته خودشان را با صلیب سرخ مطرح کنند.

او افزود: عزیزان این خانواده‌ها در کمپ مجاهدین خلق گرفتار هستند و کمترین حقوق انسانی آنها نقض شده است و حق ارتباط با خانواده‌هایشان را ندارند. خانواده‌ها می‌خواهند صلیب سرخ از تمام ظرفیت‌هایش استفاده و از طریق مجامع بین‌المللی این امکان را برایشان فراهم کند که حداقل بعد از ده‌ها سال خبری از عزیزانشان بگیرند.

نرگس بهشتی، خواهر مصطفی و مرتضی بهشتی نیز از افراد حاضر در تجمع بود.

"مدیرعامل انجمن «نجات» گفت: به مناسبت امروز روز جهانی صلیب سرخ، تعدادی از خانواده‌های اعضای گرفتار در اردوگاه مجاهدین خلق در آلبانی جمع شدند تا خواسته خودشان را با صلیب سرخ مطرح کنند"او درباره برادرانش گفت: هر دو سال ۱۳۸۰ اسیر فرقه رجوی شدند. برادرم مرتضی در سال ۱۳۹۰ در درگیری عراق کشته شد و ما اصلا جنازه او را ندیدیم. منافقین بدون اجازه ما او را دفن کردند. هزاران بار من و مادرم به صلیب سرخ آمدیم و درخواست کردیم که به خواسته‌های ما توجه کنند و صدایمان را به اعضای خانواده‌مان که در فرقه رجوی اسیر هستند برسانند، اما دریغ از اینکه حتی یک نامه ما را به اعضای خانواده‌مان فرستاده باشند.

وی افزود: امروز که روز جهانی صلیب سرخ است ما آمدیم تا درخواستمان را دوباره تکرار کنیم تا حداقل صدای ما و نامه‌های ما را به دست اعضای خانواده‌مان برسانند. ما و دیگر کسانی که تجمع کردند، سال‌هاست که حتی صدای اعضای خانواده‌مان را نشنیده‌ایم و نتوانسته‌ایم آنها را حتی لحظه‌ای ببینیم.

بهشتی توضیح داد: سه سال پیش یک هفته تمام از صبح تا شب پشت در اینجا نشستیم اما حتی در را باز نکردند.

به زور دو یا سه بار وقت ملاقات گرفتیم و گفتند چشم همکاری می‌کنیم. اما در حقیقت هیچ همکاری از سوی آنها صورت نگرفت. مادرم پیش از فوت بارها به اینجا آمد و یکبار ۱۰ روز تمام پشت در صلیب سرخ نشست. گریه و التماس کرد اما حتی در را به رویش باز نکردند. متاسفانه صلیب سرخ هیچ همکاری با خانواده‌ها نکرد.

وی تاکید کرد: همه خواسته ما این است که حتی برای لحظه‌ای اعضای خانواده‌مان را ببینیم.

"متاسفانه صلیب سرخ هیچ همکاری با خانواده‌ها نکرد.وی تاکید کرد: همه خواسته ما این است که حتی برای لحظه‌ای اعضای خانواده‌مان را ببینیم"این درخواست زیادی نیست و صلیب سرخ باید همکاری کند. اگر همکاری نکنند خانواده‌ها تا آخرین نفس آنقدر ایستادگی می‌کنند تا جواب بگیرند.

یکی دیگر از تجمع کنندگان، مهین حبیبی، مادر «پروانه ربیعی عباسی»، گفت: مدت ۴۲ سال است که از فرزندم دور هستم. او ۴۲ سال پیش از ایران رفت و به منافقین ملحق شد و در این مدت هیچ تماسی با ما نداشته است. نه تلفن، نه نامه و نه هیچ چیز دیگری از او نداشته‌ایم. از صلیب سرخ می‌خواهم رحمی به مادران کند و کوچک‌ترین خبری از بچه‌هایمان به ما بدهد.

در پایان این تجمع، بیانیه‌ای به امضای جمع حاضر درآمد که در بخشی از آن آمده است:

«همان گونه که در مأموریت صلیب سرخ جلوگیری از آلام و تسکین آن و حمایت از زندگی و سلامت و تضمین احترام انسان‌ها، به خصوص در شرایط اضطرار آمده است، انتظار داریم اعضای گرفتار با یک دیپلماسی بشردوستانه توسط صلیب سرخ به یک زندگی ساده پناهندگی دست ‌یافته و از زندگی فرقه‌ای و شرایط سخت روحی و جسمی نجات ‌یافته و جلوی فجایعی مثل قتل و خودکشی فردی و جمعی گرفته شود.»

در این بیانیه که تحویل نماینده صلیب سرخ در ایران شد، همچنین تاکید شده است:
«منافقین با ایجاد اردوگاهی بسته و بدون ارتباط با جهان بیرونی، مانع از حضور و ارتباط خانواده‌ها و حتی تمامی نهادهای بین‌المللی از جمله صلیب سرخ با اعضا به شکلی آزادانه می‌گردد؛ و اینکه با اتکا به کدام منطق حقوق بشری والدین یک فرد از تماس و دیدار فرزند خود حتی برای یک بار محروم می‌شوند و تلاش‌های آنها طی چند دهه بی‌سرانجام مانده تا آنجا که در آرزوی این دیدار چهر در نقاب خاک می‌کشند.»

انتهای پیام