مار پیتون غول‌پیکر در آمریکا وحشت به پا کرد/ عکس

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، چندین سال پیش، دانشمندان کشف کردند که تعداد قابل توجهی از مارهای پیتون غول پیکری که در پارک ملی اورگلیدز فلوریدا،پرسه می‌زنند مارهای هیبریدی هستند که در نتیجه تولید مثل بین دو گونه مختلف پیتون‌های برمه‌ای «Python bivittatus» و پیتون‌های هندی «P. molurus» ایجاد شده‌اند. اکنون این موضوع که به نظر می‌رسد مارهای هیبریدی حتی بهتر از گونه‌های والدین جداگانه خود با این محیط جدید سازگار شده‌اند، قابل توجه است.

همانطور که از نام آنها پیداست، پیتون‌های برمه‌ای و پیتون‌های هندی بومی جنگل‌های استوایی آسیا هستند، نه تالاب‌های فلوریدا. اعتقاد بر این است که این گونه در دهه ۱۹۷۰، به احتمال زیاد از طریق تجارت حبوانات خانگی به این ایالت منتقل شد. در آگوست ۱۹۹۲ هنگامی که طوفان اندرو یک مرکز پرورش مار را در نزدیکی اورگلیدز خراب کرد و تعداد نامعلومی از مارهای پیتون را در طبیعت رها کرد، این اتفاق باعث افزایش جمعیت این جانور شد.

محیط باتلاقی جدید به خوبی با پیتون‌ها سازگار بود، حتی می‌توان گفت این سازگاری کمی بیش از حد بود.

"اعتقاد بر این است که این گونه در دهه ۱۹۷۰، به احتمال زیاد از طریق تجارت حبوانات خانگی به این ایالت منتقل شد"پیتون‌های عظیم به سرعت جمعیتی برای تولیدمثل ایجاد کردند و از طریق اشتهای زیاد و مهارت‌های شکارچی بودن خود، از گونه‌های بومی پیشی گرفتند.

از زمانی که جمعیت پیتون چند دهه پیش با انفجار روبه‌رو شد، تعدادی از گونه‌های پستاندار کوچک مانند خرگوش مردابی، خرگوش دم‌پنبه‌ای و روباه تقریباً از اورگلیدز ناپدید شده‌اند. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۲ نشان داد که جمعیت راکون‌های اورگلیدز ۹۹.۳ درصد، جمعیت اپوسوم ۹۸.۹ درصد و جمعیت بابکت‌ها ۸۷.۵ درصد کاهش یافته است و این کاهش‌ها فقط از سال ۱۹۹۷ آغاز شده است. تلاش‌ها برای فرونشاندن تهاجم مارها به ندرت پیشرفت داشته است، اما دانشمندان همچنان مشتاق هستند که جمعیت این گونه را برای کمک به یافتن راه‌حل بررسی کنند.

در سال ۲۰۱۸، محققان سازمان زمین‌شناسی ایالات متحده تجزیه و تحلیل ژنتیکی حدود ۴۰۰ مار پیتون برمه‌ای را که در منطقه وسیعی از فلوریدا جنوبی صید شده بودند، انجام دادند. طی این مطالعه حداقل ۱۳ مار که ترکیب ژنتیکی از پیتون‌های برمه‌ای و پیتون‌های هندی بودند، پیدا شدند که نشان می‌داد در حال تولیدمثل به روش هیبریداسیون هستند.

به گفته پژوهشگر ژنتیک USGS و نویسنده اصلی این مطالعه، مارها در فلوریدا جنوبی از نظر فیزیکی به عنوان مار پیتون برمه‌ای قابل شناسایی هستند، اما از نظر ژنتیکی، به نظر می‌رسد داستان متفاوت و پیچیده‌تری داشته باشند.

اغلب هنگامی که دو گونه مشابه با هم تلاقی می‌کنند، فرزندان آنها در معرض آسیب قرار می‌گیرند. آنها ممکن است نابارور باشند یا با چالش‌های دیگری روبرو شوند که آنها را با محیط کمتر سازگار می‌کند.

با این حال، گاهی اوقات، این ترکیب می‌تواند نتیجه متفاوتی داشته باشد و گونه‌ای ایجاد کند که می‌تواند از همتایان غیر هیبریدی خود بهتر عمل کند. این درست همان چیزی است که به عنوان «هتروزیس» یا «قدرت هیبریدی» شناخته می‌شود.

تلاقی گونه‌ها می‌تواند به «قدرت هیبریدی» منجر شود، یعنی بهترین صفات دو گونه به فرزندان آنها منتقل شود. «قدرت هیبریدی» به طور بالقوه می‌تواند منجر به توانایی بهتر برای سازگاری با عوامل استرس زا و تغییرات محیطی شود. این پژوهشگر ژنتیک توضیح داد که در یک جمعیت مهاجم مانند پیتون‌های برمه ای در فلوریدا جنوبی، این موضوع می‌تواند منجر به توزیع گسترده‌تر یا سریع‌تر این گونه شود.

پیشرفت در نمونه‌برداری ژنتیکی به تنهایی مشکل را حل نمی‌کند، اما روش جدیدی برای درک بهتر این تهدید در اختیار دانشمندان قرار می‌دهد. با این حال، نبرد با پیتون‌های مهاجم همچنان ادامه دارد.

"مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۲ نشان داد که جمعیت راکون‌های اورگلیدز ۹۹.۳ درصد، جمعیت اپوسوم ۹۸.۹ درصد و جمعیت بابکت‌ها ۸۷.۵ درصد کاهش یافته است و این کاهش‌ها فقط از سال ۱۹۹۷ آغاز شده است"یکی از دلایلی که کنترل مارهای پیتون را مشکل کرده است، این است که مارها به خوبی با محیط استتار شده‌اند؛ در این مورد بوم شناس تحقیقاتی USGS و یکی از نویسندگان این مطالعه می‌گوید توانایی آن‌ها برای شناسایی مارهای پیتون برمه‌ای در اورگلیدز به دلیل استتار مؤثر و رفتار مخفیانه این گونه هیبریدی محدود شده است.

بیشتر بخوانید:

• خرس‌های غول‌پیکر عجیب در مناطق شمالی دیده شدند/ عکس

• اندازه عجیب مارمولک‌ها ۸۰ میلیون سال پیش/ عکس

با استفاده از ابزارها و تکنیک‌های ژنتیکی و ادامه نظارت بر الگوهای حرکتی آنها، محققان توانستند درک بهتری از ترجیحات زیستگاهی و طرز استفاده آن‌ها از منابع به دست آورند. اطلاعات جدید در این مطالعه به دانشمندان و مدیران حیات وحش کمک می‌کند تا ظرفیت این شکارچیان مهاجم را برای سازگاری با محیط‌های جدید بهتر درک کنند.

منبع: iflscience

۵۸۳۲۳