معضل اقدام جمعی در عرصه سیاست ایران [۱]، هادی زمانی - Gooya News

www.hadizamani.com

در جامعه همواره مواردی وجود دارند که در صورت همکاری و اقدام جمعی، همه افراد می‌توانند از سطح رفاه و منافع بیشتری بهره مند شوند، اما از انجام این کار ناتوان‌اند زیرا شکاف بین منافع فردی و منافع جمعی و پاره ای از ویژگی‌های شرایطی که در آن قرار دارند مانع از همکاری و اقدام جمعی میشود. چنین وضعیتی را مشکل اقدام جمعی یا دام اجتماعی می خوانند. این وضعیت نه تنها جامعه را از دسترسی به سطح بالاتری از رفاه محروم می‌کند، بلکه می‌تواند دارای پیآمدهای فاجعه باری برای جامعه و کلیه اعضای آن باشد. این وضعیت در عرصه اقتصاد پدیده‌ای شناخته شده است. اما شکل گیری این وضعیت محدود به عرصه اقتصاد نیست و در عرصه های اجتماعی و سیاسی نیز می‌تواند پدیدار شود.

"این وضعیت نه تنها جامعه را از دسترسی به سطح بالاتری از رفاه محروم می‌کند، بلکه می‌تواند دارای پیآمدهای فاجعه باری برای جامعه و کلیه اعضای آن باشد"جامعه سیاسی ایران بسیار متشتت است و از ضعف همکاری بر سر منافع مشترک و سازماندهی موثر برای اقدام جمعی رنج می‌برد. آیا این وضعیت ناشی از شکل گیری پدیده "دام اجتماعی" در عرصه سیاست ایران است؟

دام اجتماعی در عرصه اقتصاد

بنیان‌های اولیه مفهوم "مشکل اقدام جمعی" را میتوان در آثار فلاسفه، مانند توماس هابز و دیوید هیوم یافت. توماس هابز در کتاب لوایاتان (Leviathan)[2] که در سال ۱۶۵۱ نگاشت وضعیت طبیعی (state of nature) را که پیش از پیدایش و تاسیس نهاد دولت در جامعه وجود دارد، وضعیتی تعریف میکند که در آن مردمی که دارای منافع فردی متضاد هستند در یک جنگ دائمی به سر میبرند و حتی در مواردی که همکاری و تعاون میتواند به نفع همه آنها باشد همچنان به دعوا و منازعه ادامه میدهند.

دیوید هیوم در کتاب خود به نام رساله‌ای در طبیعت انسان[3] که در سال ۱۷۳۸ نگاشت، تعریف دقیقتری از مفهوم "مشکل اقدام جمعی" ارائه میدهد. وی می‌نویسد وقتی دو فرد مشترکا صاحب یک مرغزار باشند، احتمالا میتوانند بر سر انجام کارهای لازم برای نگاهداری آن با یکدیگر به توافق برسند و هر یک سهم خود را انجام دهد. زیرا همدیگر را میشناسند و میتوانند بر رفتار یکدیگر نظارت کنند.

در نتیجه امکان سوء استفاده سیستماتیک و بلند مدت یکی از دیگری ضعیف است. اما انجام این کار بین هزار نفر بسیار دشوار خواهد بود، زیرا پرشماری افراد امکان و انگیزه سوء استفاده را در سیستم بوجود میآورد. هر فرد میتواند فرض را بر این بگذارد که کار و تلاش بقیه گروه برای نگاهداری از مرغزار کافی خواهد بود و وی میتواند بدون صرف وقت و هزینه از مزایای سیستم استفاده کند و به اصطلاح از دیگران سواری مجانی بگیرد. این وضعیت نهایتا میتواند به شکست کل پروژه بیانجامد. به عبارت دیگر، وجود امکان "سواری مجانی" به صورت مانعی در برابر شکل گیری "اقدام جمعی" عمل میکند.

اقتصاددان آمریکایی، منسر اولسون (Mancur Olson) تعریف بازهم دقیق‌تری از پدیده "سواری مجانی" و "مشکل اقدام جمعی" ارائه میدهد.

"اما شکل گیری این وضعیت محدود به عرصه اقتصاد نیست و در عرصه های اجتماعی و سیاسی نیز می‌تواند پدیدار شود"اولسون در کتاب منطق اقدام جمعی[4] نشان میدهد که «عقلانیت فردی» الزاما به "عقلانیت جمعی" نمی انجامد، زیرا افراد یک گروه می‌توانند دارای منافع متضادی باشند که بیانگر منافع مشترک گروه نباشد. اولسون این امر و مشکلات ناشی از آن را در رابطه با تولید و عرضه کالا و خدمات عمومی توضیح میدهد.