باید برای خود عزاداری کرد نه برای سیدالشهدا(ع)

به گزارش خبرگزاری مهر، سومین نشست از سلسله نشست‌های حسینیه حکمت مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران با سخنرانی حجت‌الاسلام قاسم کاکایی برگزار شد. وی در این سخنرانی به طرح بحثی درباره روایت عارفان درباره واقعه عاشورا پرداخت.

کاکایی گفت: جهاد یکی از فروع دین است که به تقابل و مبارزه با دشمنانِ اسلام باز می‌گردد. بنابراین، کسی که به جهاد می‌پردازد، نه از سر اجبار بلکه با انتخابِ شخصی خود است که شهادت و فانی شدن در راهِ خدا را برمی‌گزیند. در نظرِ این مؤمنِ جهادگر، جهاد یک عملِ عبادی بوده و بر باطن انسان اثر می‌گذارد، مثل نماز و روزه که روی درون افراد کار می‌کند، در نتیجه جهاد نیز نوعی سلوک است.

وی ضمنِ اشاره به تقسیم جهاد به جهاد اکبر و جهاد اصغر، اوجِ امکانِ جهاد را جهادِ با نفس دانستند که در امام حسین علیه السلام و خاندان پاکش، در صحرای کربلا و روز عاشورا، به تجلّی و تحقّق می‌پیوندد.

نویسنده کتابِ «گلبانگ سربلندی» ادامه داد: جهاد دری از درهای بهشت است که خداوند آن را نه برای همه انسان‌ها و نه حتی برای تمامی اولیا بلکه تنها برای اولیای خاصّ خود گشوده است. لذا می‌بینیم که خداوند بابی را بر امام حسین (ع) باز کرد که سرش برای همیشه بر نیزه گلبانگِ سربلندی برافراشته است.

کاکایی که از روایتِ عارفان و عاشقان و شاعرانِ بزرگی چون مولانا از واقعه عاشورا و شأن و شخصیت حضرت امام حسین سخن می‌راند، گفت: مولانا در مثنوی، عزاداران حسینی را که به راه و رسم امام حسین وفادار نیستند نقد می‌کند و در اشعارش می‌گوید که اگر شما حرف حسین را نمی‌دانید و نمی‌فهمید، بر خود عزاداری کنید نه بر امام حسین! پس عزا بر خود کنید ای خفتگان / زانکه بد مرگیست این خواب گران.

وی در پایان، به اهمّیت و ارزش عزاداری و گریستن بر مصیبتِ کربلا، پرداخت و گفت: در کتاب «گلبانگ سربلندی»، ۱۰ درجه اشک برای امام حسین علیه السلام را شرح داده‌ام.

بنابراین گریه برای امام حسین و اصحابش خوب و ثواب است و کسی که اشک را نمی‌شناسد، به قول مولانا، نمرده از جانب من بر او نماز کنید.