نگاهش به قله بود / گفتگوی اختصاصی با برادرزاده شهید طهرانی مقدم

خبرگزاری مهر؛

گروه مجله _ مرضیه کیان:

«یک دسته بندی جدید باید در نام‌گذاری مشاغل به وجود بیاید به نام «مشاغل خیلی خیلی سخت»! شغلی که در آن, خطرات، حوادث، حساسیت‌ها، امنیت، آیتم‌های پیش‌بینی نشده و موارد خاص دیگر همگی در کنار هم جمع شده، همان کاری که شهید طهرانی مقدم داشت؛ طراحی و مهندسی موشک‌.

شهید طهرانی مقدم هیچ وقت با وجود چنین شغل حساس و سختی در مراودات خانوادگی و دوستانه، ذره‌ای از استرس کار را وارد نمی‌کرد؛ انگار نه انگار که پدر موشکی ایران باشد!»

مبادا سختی‌های دامنه، شما را به قله نرساند!

علی طهرانی‌مقدم برادرزاده شهید حسن طهرانی‌مقدم که مدیرعامل مؤسسه فرهنگی هنری شهدای غدیر انقلاب (مؤسسه‌ای جهت حفظ و نشر آثار شهید طهرانی مقدم و یاران شهیدش) است، در میان مشغله‌هایی که این روزها برای برگزاری دهمین سالگرد عمویش دارد، چند دقیقه‌ای در گفتگوی تلفنی، مجله مهر را مهمان خاطرات و ابعاد مدیریتی حسن آقای طهرانی‌مقدم می‌کند: «شهید طهرانی همیشه نگاه رو به جلو داشت و هدف را در نظر می‌گرفت. این ویژگی حتی در تفریحات ایشان هم محسوس بود؛ خیلی اهل کوهپیمایی بود. در طول مسیر گاهی چشمانش را می‌بست و در فکر فرو می‌رفت. نگاهش به قله بود و به اطرافیانش هم می‌گفت: «به دامنه نگاه نکنید! هدف قله است. نگاه به دامنه و مشکلات و سختی راه شاید شما را از ادامه دادن به مسیر باز دارد.»

جمله معروفشان هم که شاید بارها شنیده باشید، از همین نگاه آینده‌نگری و هدفمندی‌شان سرچشمه گرفته: «فقط انسان‌های ضعیف هستند که به کمبودها نگاه می‌کنند.»

پدر شما یک مدیر طبیعی بود

علی از دیدار مقام معظم رهبری در یکم آبان ۱۳۹۰ که در منزل شهید طهرانی‌مقدم صورت گرفت، یاد می‌کند: «حضرت آقا از حسین (پسر شهید) رشته تحصیلی‌اش را پرسید.

"نقل به مضمون چنین چیزی بود: «حسن آقا برای رونمایی از یک موشک دریایی ما را به سواحل خلیج فارس دعوت کرد"وقتی حسین گفت مدیریت بازرگانی می‌خواند، مقام معظم رهبری گفتند: «پدر شما یک

مدیر طبیعی بود درس

مدیریت هم نخوانده بود اما واقعاً یک مدیر بود

.

»

بعد از این دیدار به تکاپو افتادیم که روی سبک مدیریتی شهید طهرانی‌مقدم کار کنیم؛ شیوه مدیریتی ایشان تلفیق بسیاری از نظریات مدیریتی است. تمام مؤلفه‌های ایرانی_اسلامی را می‌توان در نحوه مدیریتی‌شان دید. شهید طهرانی مقدم یک مدیر مدبر شیعی درجه یک بود.»

توکل به خدا؛ رمز موفقیت در مدیریت

علی طهرانی‌مقدم رمز موفقیت مدیریت حسن آقا را در هدف مقدس‌شان می‌

بیند: «تمام دغدغه ایشان آمادگی برای ظهور بود، از همین جهت تمام تلاششان این بود تا در حد توان، انقلاب اسلامی را که به عنوان مرکز قوی برای ظهور است، آماده کند.

وقتی پای یک هدف بزرگ و مقدس مثل ظهور در میان باشد، در هر فعالیتی که در آن مشغول باشید با جان و دل مایه می‌گذارید؛ نگاه شهید طهرانی‌مقدم به قدرت موشکی ایران برای اعتلای انقلاب اسلامی از این زاویه بود و تمام تمرکز و دقتشان را در این راه صرف می‌کردند.

در کنار این نگاه هدفمند و والا، اعتقاد راسخ به خدا داشتند و ارتباط عجیبی با ائمه برقرار می‌کردند. این موضوع را می‌توان در یکی از خاطرات ایشان که رسانه‌ای شد و احتمالاً شنیده باشید، به طور کامل احساس کرد: وقتی در یکی از پروژه‌های ساخت موشک فوق حساس در کارشان اخلال به وجود آمد و در بعد علمی به بن بست رسیده بودند، به حرم امام رضا (ع) مشرف می‌شوند و بعد از سه روز توسل، یک دفعه موضوعی به ذهنشان می‌رسد که همان جرقه مدل‌سازی و طراحی ساخت موشک فوق حساس شد.»

موشکی که تیر غیب را تداعی کرد!

علی آقا با بیان خاطره‌ای از دیدار دوم مقام معظم رهبری در ۱۷ مرداد ۱۳۹۷ که در منزل خودشان (کاشانک) انجام شد، از نگاه آینده‌نگرانه شهید طهرانی‌مقدم می‌گوید: «کنار مقام معظم رهبری نشسته بودم و نهمین نشریه «نیم دهه فراق» را دادم دست آقا.

حضرت آقا ضمن تورق نشریه، خاطره‌ای را از سال ۱۳۶۳ (که اصغر حجازی تاریخ را یادآوری کردند) با ذوق تعریف کرد. نقل به مضمون چنین چیزی بود: «حسن آقا برای رونمایی از یک موشک دریایی ما را به سواحل خلیج فارس دعوت کرد.

وقتی به آن‌جا رسیدیم با قایق تا میان آب‌های جنوب رفتیم. ناگهان دیدیم چیزی از دل دریا به سمت آسمان پرتاپ شد. از حاج حسن آقا پرسیدیم این چه چیزی بود؟ گفتند: این تیر غیب بود! همان «رجما من الغیب» که در قرآن آمده!»

نگاه حاج حسن نگاه راهبردی بود و آینده را می‌دید؛ آن موشک دریایی در طول جنگ هشت ساله دفاع مقدس درحوزه دریایی به کار نرفت، اما درسی که از این اقدام شهید طهرانی‌مقدم گرفته می‌شود این است که برای آینده برنامه داشته باشیم و صرفاً همان روز و شرایط را در فعالیت‌های راهبردی نبینیم و اگر در آینده درگیری در سواحل دریا به وجود آمد، توان موشکی دریایی را در اختیار داشته باشیم.»

طهرانی‌مقدم ضمن بیان این دیدگاه، نقدی را از سر دلسوزی مطرح می‌کند: «بررسی‌ها نشان می‌دهد که میانگین عمر مدیریت در کشور ۱۷ ماه است و بعضی از مدیران با همین چشم‌انداز به دوره مدیریتشان نگاه می‌کنند؛ فکر می‌کنند که در این فرصت کوتاه باید نهایت استفاده را ببرند و نگاهشان، نگاهی روزمره است. در حالی‌که اگر همه مدیران نگاهی آینده‌نگر داشته باشند، آبادانی کشور تضمین شده است.»