“نئاندرتال‌ها” توانایی تکلمی مشابه انسان‌های امروزی داشتند

نئاندرتال‌ها نزدیک‌ترین اجداد ما نه تنها صدای خشن و بلند از خود منتشر نمی‌کردند بلکه می‌توانستند اصواتی مشابه انسان‌های امروزی تولید کنند. این موضوع براساس مطالعه‌ای که قدرت شنوایی انسان‌های عصر حجر که حدود ۴۰ هزار سال پیش منقرض شده‌اند را مدل سازی کرده است مشخص شد.

اینکه نئاندرتال‌ها و سایر اجداد انسان‌ها قدرت استفاده پیچیده از زبان گفتار را داشته‌اند یا خیر برای مدت‌ها موضوع سوال‌برانگیز در تکامل انسان‌ها بوده است. تحقیقات جدید که در روز دوشنبه منتشر شده است نشان می‌دهد که نئاندرتال‌ها یک سیستم ارتباط صوتی داشته‌اند که می‌تواند شبیه به گفتار انسان‌ها باشد.

رولف کوام(Rolf Quam)، دانشیار و مدیر برنامه‌ی تحقیقات تکاملی در دانشگاه بینگهامتون(Binghamton) نیویورک در ایمیلی گفت: نئاندرتال‌ها می‌توانند تمام اصوات محدوده‌ی فرکانسی را تولید کنند که ما می‌توانیم. به نظر می‌رسد هیچ تفاوتی در توانایی تولید اصوات گفتاری وجود ندارد بنابراین می‌توان گفت آن‌ها می‌توانستند کلمات “سلام” و “باشه” را تلفظ کنند البته اگر این کلمات برای آنها معنایی داشت.

محققان می‌گویند: مطالعه‌ی تکامل زبان کار دشواری است زیرا بافت‌های نرم مغز و مجاری صوتی درون فسیل‌ها حفظ نشده‌اند اما خوشبختانه استخوان‌های شکل دهنده‌ی سیستم شنوایی حفظ شده‌اند. با کمک سی‌تی‌اسکن این گروه مدلی سه بعدی ساختند تا با استفاده از اطلاعات به دست آمده از ساختارهای فسیل شده‌ی گوش انسان خردمند، نئاندرتال‌ها و اجداد قدیمی‌تر آن‌ها نحوه‌ی شنوایی نئاندرتال‌ها را بازسازی کنند.

حروف بی‌صدا

کوام گفت: این تحقیقات اولین مطالعه‌ی جامع در مورد توانایی شنوایی نئاندرتال‌ها است که در آن بیش از ۳۰ متغیر از جمله مجرای گوش، پرده‌ی گوش، استخوان‌های گوش و سایر بخش‌های آن که با هوا پر شده در نظر گرفته شده است.

"نئاندرتال‌ها نزدیک‌ترین اجداد ما نه تنها صدای خشن و بلند از خود منتشر نمی‌کردند بلکه می‌توانستند اصواتی مشابه انسان‌های امروزی تولید کنند"محققان قادر بودند تا مشخص کنند چگونه صوت از محیط وارد مجرای گوش شده به پرده‌ی گوش می‌رسد و از گوش میانی می‌گذرد و به گوش داخلی می‌رسد. فرآیندی که به آن انتقال صوت می‌گویند. این کار به دانشمندان کمک کرد تا پهنای باند که محدوده‌ی فرکانسی است که ۹۰ درصد اصوات در آن قرار دارند را اندازه‌گیری کنند.

کوام توضیح می‌دهد: این محدوده‌ای است که ما بهترین شنوایی را در آن داریم اگرچه اصوات خارج از این محدوده را نیز می‌شنویم. آن‌ها دریافتند که پهنای باند در نئاندرتال‌ها از اجدادشان بزرگ‌تر است و بیشتر به انسان‌های امروزی شباهت دارد.

این تحقیق که در مجله‌ی “Nature Ecology & Evolution” منتشر شده است، حاکی از آن است که حروف بی‌صدا در گفتار نئاندرتال‌ها افزایش یافته است. این حروف، گفتار انسان‌ها را از سایر زبان‌ها و اشکال ارتباطی در نخستی‌ها که تنها قادر به تولید حروف صدادار هستند جدا می‌کند.

زندگی پیچیده 

کریس استرینگر(Chris Stringer) رهبر تحقیقات در زمینه‌ی اجداد انسان و استاد دانشگاه “Natural History Museum” در لندن می‌گوید: اکنون بسیاری از محققان باور دارند که نئاندرتال‌ها زندگی پیچیده‌ای داشته‌اند و ظرفیت گفتارشان را افزایش داده‌اند.

یافته‌های باستانی اخیر نشان می‌دهد که آن‌ها از جواهرات استفاده می‌کردند، آثار هنری خلق می‌کردند و آیین‌های خاص خودشان را داشتند که نشان می‌دهد آن‌ها می‌توانستند به صورت نمادین فکر کنند و قوه شناختی مشابه انسان‌های امروزی داشته باشند.

او که در این تحقیقات شرکت نداشت افزود: نمی‌توان براساس این تحقیقات مشخص کرد که آیا آن‌ها زبان گفتاری به پیچیدگی زبان ما داشته‌اند یا خیر زیرا این توانایی مربوط به مغز است،  نه مجاری صوتی و شنوایی.

به گزارش ایسنا و به نقل از سی‌ان‌ان، الکساندر استوسل(Alexander Stoessel)، زیست شناس تکاملی در دانشگاه فردریش شیلر(Friedrich Schiller) آلمان که ارتباطات صوتی را مطالعه می‌کند می‌گوید که به طور کلی با نتایج تحقیقات موافق است اما او که مانند استرینگر در تحقیقات شرکت نداشت خاطرنشان کرد این مدل‌ها فرضیاتی در مورد بافت‌های نرم گوش فراهم کرده‌اند که در انتقال صدا بسیار تاثیرگذار هستند. نئاندرتال‌ها و انسان‌های خردمند اولیه در مکان‌هایی مشابه هم زندگی می‌کردند و حتی گاهی فرزندانی از هم داشتند که در دی‌ان‌ای DNA ما مشخص است اما آیا می‌توانستند با یکدیگر صحبت کنند؟ صحبت کردن با مردم کشور همسایه سخت است و من شک دارم که آن‌ها نیز زبانی مشترک داشتند اما فکر می‌کنم به گونه‌ای دیگر با هم ارتباط برقرار می‌کردند.