فیلم‌های ترسناک درباره بیماری‌های همه‌گیر که قبل از شیوع کرونا ساخته شدند

به گزارش خبرنگار حوزه سینما  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، فیلم‌ها می‌توانند به شما بگویند که درصورت همه گیری یک بیماری، چگونه زندگی روزمره را پشت سر خواهید گذاشت. هالیوود دهه هاست که ما را برای این لحظه آماده می‌کند.

در سال ۱۹۳۹، فیلم کشتی اقیانوس آرام (Pacific Liner) منتشر شد. این فیلم در مورد هرج و مرج در کشتی تفریحی عازم به سانفرانسیسکو

است که با ورود مردی آلوده به وبا به وجود می‌آید. این بیماری در بین مردان شاغل در اتاق دیگ بخار شیوع می‌یابد. مسافران نیز مثل همیشه روی عرشه فوقانی مهمانی برپا کرده بودند و از بمب ساعتی باکتریایی که در پایین قرار داشت، بی خبر بودند.

درگیری اصلی فیلم بین دو مرد بسیار متفاوت است: یک پزشک (چستر موریس) که می‌خواهد به محض شروع ویروس اقدامات بهداشتی و قرنطینه سازی را اجرا کند؛ و یک مرد سرسخت (ویکتور مک لاگلن) که حاضر نیست باور کند چیزی که قابل دیدن نیست، می‌تواند به او آسیب برساند.

"به گزارش خبرنگار حوزه سینما  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، فیلم‌ها می‌توانند به شما بگویند که درصورت همه گیری یک بیماری، چگونه زندگی روزمره را پشت سر خواهید گذاشت"زمانی که این حرف اثبات شود، دیگر خیلی دیر شده است.

به عبارت دیگر، بحث‌هایی که در حال حاضر درباره بهترین راه‌ برای حفاظت از سلامت عمومی جامعه داریم، چیز جدیدی نیست. از زمانی که اخبار مربوط به ویروس کرونا منتشر شد، تریلر فیلم «شیوع»  بالاترین آمار لیست فیلم های پرفروش‌ را داشته است.

با این وجود حتی در بهترین زمان‌ها، ما مجذوب داستان‌های مربوط به باکتری‌های دستکاری شده ژنتیکی برای کاهش جمعیت سیاره خود شده‌ایم. فیلم "The Andromeda Strain"،در سال ۱۹۷۱،

 

اقتباسی از رمان علمی - تخیلی سرگرم کننده و جذاب مایکل کریشتون در مورد تلاش‌ برخی پزشکان برای مقابله با تهدید میکروسکوپی در فضای خارج از جوّ زمین است.

در سال ۱۹۹۵، «شیوع» با برداشت بسیار خیالی خود از پرفروش‌ترین داستان ریچارد پرستون با موضوع بیماری ابولا،  به پرفروش‌ترین فیلم تبدیل شد. ما مدت هاست که مجذوب تماشای فیلم‌هایی شده ایم که در آن افراد بیمار عفونت خود را گسترش می‌دهند.

فیلم‌های مربوط به بیماری‌های همه گیر به سه دسته تقسیم می‌شوند: نوعی از فیلم‌ها مانند کشتی اقیانوس آرام و شیوع، توصیفی ضربتی از نحوه شیوع واقعی را ارائه می‌دهند. نوع دیگر، خیالی‌تر هستند؛ مانند فیلم‌هایی که درباره زامبی‌ها ساخته می شوند.

نوع سوم، فیلم هایی هستند که عمق فاجعه رخ داده شده را نشان می‌دهند و می‌گویند چگونه می‌توان جریان زندگی را از سر گرفت.

بیش از ۶۰ سال قبل از ساخت فیلم "شیوع"، الیا کازان نمونه اولیه‌ای از اولین فیلم درباره یک بیماری همه گیر را کارگردانی کرد. در این فیلم ریچارد ویدمارک به عنوان یک مقام بهداشت عمومی مستقر در نیواورلئان، در تلاش است تا هویت و تاریخچه یک جسد مبتلا به بیماری ناشناخته را کشف کند.

کازان سبک فیلم را از نئورئالیسم و فیلم نوآر (یک اصطلاح سینمایی برای توصیف درام‌های جنایی و بدبینانه هالیوودی)، وام می‌گیرد تا بینندگان را به جای ویدمارک بگذارد. این فیلم به ما اجازه می‌دهد جامعه‌ای که در آن هیچ راهی برای مقابله یا از بین بردن تهدید ندارد را تجربه کنیم. این تهدید می‌تواند جنایت، فقر، براندازی سیاسی یا یک بیماری ناشناخته باشد.

فیلم ترسناک جورج رومرو (۱۹۷۳) با عنوان «دیوانگان» را هم می‌توانید تماشا کنید. در این فیلم یک بحران پزشکی به طور مساوی بین یک شهروند وحشت زده و مقامات مسلح دولت که آماده استفاده از اقدامات شدید برای پایان دادن به شیوع بیماری خاص هستند، نشان داده می‌شود.

فیلم «موجود»، ساخته جان کارپنتر در سال ۱۹۸۲، هم در مورد یک موجود فرازمینی است که مانند انگل، بدن موجودات زنده دیگر را آلوده می‌کند و در آن پنهان می‌شود.

"هالیوود دهه هاست که ما را برای این لحظه آماده می‌کند.در سال ۱۹۳۹، فیلم کشتی اقیانوس آرام (Pacific Liner) منتشر شد"زمانی این آلودگی قابل توقف خواهد بود که مردم در قرنطینه کامل قرار بگیرند و فاصله اجتماعی را رعایت کنند.

یکی از غیرمعمول‌ترین داستان‌های علمی-تخیلی ترسناک درباره بیماری‌های آزاردهنده و همه گیر، فیلم «پونتایپول» مربوط به سال ۲۰۰۸ است. در این داستان بیماری از طریق مکالمه گسترش می‌یابد.

بیشتر بخوانید:

• چهره بازیگران فیلم‌های ترسناک در زندگی واقعی چگونه است؟ + تصاویر

هیچ یک از این فیلم‌ها درباره نگرانی‌های دنیای واقعی نیستند. هدف آن‌ها این نیست که به ما نشان دهند در یک اپیدمی واقعی، چگونه رفتار کنیم. بلکه داستان‌هایی هستند که به ما هشدار می‌دهند چگونه اوضاع بد و بدتر خواهد شد و این همه به کجا منتهی می‌شود؟

برای مثال، به فیلم‌هایی مانند «۲۸ روز بعد» و «۲۸ هفته بعد» رجوع کنید که نشان می‌دهد

 

مردم چگونه جامعه  را در میان یک ویروس همه گیر بازسازی می‌کنند. همچنین می توانید «امگا من» یا هر نسخه دیگر از نمایش رمان من افسانه هستم از ریچارد ماتسون را تماشا کنید؛ جایی که تنها بازمانده یک بیماری همه گیر، خود را با کشتن انسان نما‌های جهش یافته زمین سرگرم می‌کند.

بهتر از این فیلم، «فرزندان انسان» است.

در این فیلم ۱۸ سال است که بلای ناباروری، انسان را به گونه‌ای در حال کاهش تبدیل کرده است. جامعه به دلیل کمبود منابع انسانی، دچار ناامیدی و مشکلات اقتصادی شده است. خلاصه داستان این فیلم در مورد واکنش دیوانه وار و بالقوه خطرناک جهان به اولین بارداری جدید بعد از تقریباً دو دهه است.

افرادی که فیلم می‌سازند، مدت‌هاست در فکر بروز نوعی فاجعه ویروسی جهانی، طبیعی یا مافوق طبیعی هستند. ما فیلم‌های زیادی از این قبیل داریم؛ اما همه این فیلم‌ها به پایانی ناامید کننده ختم می‌شوند. فیلم «کشتی اقیانوس آرام» پایان خوشی دارد.

"این فیلم در مورد هرج و مرج در کشتی تفریحی عازم به سانفرانسیسکواست که با ورود مردی آلوده به وبا به وجود می‌آید"فیلم فرزندان انسان نیز به نوعی چنین پایانی دارد.

اما شاید شادترین فیلم درمورد بیماری فیلم کوتاه "آن مادران باید زندگی کنند" برنده اسکار سال ۱۹۳۸ است. این فیلم در مورد کار پیشگامانه دکتر قرن ۱۹، ایگناز سملویس است. این فیلم توضیح می‌دهد که چگونه این مرد دانشمند مجارستانی، از طریق پیشنهاد ساده‌ای که با همکاران خود به اشتراک گذاشت، جان میلیون‌ها انسان را نجات داد.

انتهای پیام/