کودکان در اردوگاههای پناهندگی در آمریکا از بی‌توجهی‌ها و ترس می‌گویند

"سپس چهره‌ها هم نمایان می‌شوند، افراد در یک قایق کوچک قرار گرفتند و شروع به عبور از رودخانه کردند.با ظهور قایق در سمت ایالات متحده ، چهره مهاجران نمایان شد"در ماههای مارس و آوریل ، بیش از ۳۶ هزار کودک بدون همراهی یک بزرگسال به آمریکا رفتند. این بالاترین رکورد سالهای اخیر بود.

بسیاری از کودکانی که به تنهایی سفر می‌کنند ، به امید پیوستن مجدد به پدر یا مادری که قبلاً در ایالات متحده اقامت کرده ، سفر خود را آغاز می‌کنند. دولت آمریکا می‌گوید ، بیش از ۸۰٪ آنها در حال حاضر دارای یک عضو خانواده در این کشور هستند.

جو بایدن، رئیس جمهوری آمریکا مرز این کشور را به روی کودکان بی سرپرست پناهنده گشوده است و تا حدی سیاست دونالد ترامپ، رئیس جمهوری سابق در مورد بازگرداندن مهاجران به دلیل کرونا را تعدیل کرده است.

بچه‌ها خسته و فرسوده از رودخانه عبور کردند. دو پسر عموی جوان دست به دست هم دادند. یک جوان دیگر ، جوردی ، ۱۷ ساله گفت که از گواتمالا فرار کرده است، از ترس باندهای تبهکار.

اما امشب او از آنچه ممکن است در مراکز نگهداری مهاجران در ایالات متحده منتظر او باشد ترسیده است. او گفت که داستانهایی در مورد این مراکز شنیده است.

او گفت که شنیده: "آنها ما را در یک اطاق یخ قرار می دهند و از ما سوال می‌کنند."

توضیح تصویر،

جوردی گفت که از خشونت باندهای تبهکار فرار کرده است

اصطلاح "جعبه‌های یخ" ، که در میان مهاجران به بدی مشهور است، اتاقها یا اتاقکهای بسیار سرد در مراکز مربوط به مهاجران در مرزهای ایالات متحده است.

به جوردی گفته شد که با بچه‌های دیگر به صف بپیوندد. ماموران گمرک و محافظت از مرزهای ایالات متحده بند کفشهای کودکان و کمربندهای آنها را می‌گیرند ، روشی که معمولاً برای زندانیان در نظر گرفته می‌شود تا از اقدام احتمالی آنها برای خودکشی جلوگیری کنند.

سپس جوردی و سایر کودکان شبانه با اتوبوس به محل دیگری منتقل می‌شوند. آنها باید به بیش از ۲۰ هزار کودک مهاجر دیگر در بازداشت در ایالات متحده ملحق شوند ، که در یک سری اردوگاههای گسترده در سراسر کشور نگهداری می‌شوند .حداقل ۱۴ مورد از آنها جدید هستند.

در اواخر ماه مارس ، اداره گمرک و محافظت از مرزهای ایالات متحده تصاویر نگران کننده‌ای را از شرایط مرکز ویژه‌ای که در دونای ، تگزاس اداره می‌کند ، منتشر کرد. این تصاویر انبوهی از چادرهای عظیم سفید در بالای این شهر کوچک را نشان می‌داد.

این مرکز برای نگهداری ۲۵۰ نفر طراحی شده است اما در اوج ورود پناهندگان بیش از چهار هزار نفر در آن سکونت داشته است.

منبع تصویر،

Reuters

توضیح تصویر،

اردوگاه موقت دونا در ماه مارس

منبع تصویر،

Reuters

منبع تصویر،

Reuters

خبرنگاران اجازه صحبت با کودکان داخل این اردوگاهها را ندارند.

"این بالاترین رکورد سالهای اخیر بود.بسیاری از کودکانی که به تنهایی سفر می‌کنند ، به امید پیوستن مجدد به پدر یا مادری که قبلاً در ایالات متحده اقامت کرده ، سفر خود را آغاز می‌کنند"در عوض ما بچه‌هایی را که آزاد شده‌اند ردیابی می‌کنیم تا از شرایط موجود در بازداشتگاههای ایالات متحده مطلع شویم.

آریانی ده ساله ، که به تنهایی به آمریکا رفت ، بهار امسال ۲۲ روز را در بازداشت به سر برد ، بیشتر آنها در اردوگاه دونا بودند. او در اطاق پلاستیکی نگه داشته شده بود و همچنین تعداد زیادی از کودکان دیگر ، از کودکان نوپا تا نوجوان در یک پتوی اضطراری پیچیده شده بودند.

او گفت: "ما خیلی سردمان بود. جایی برای خواب نداشتیم بنابراین از تشکی که داشتیم به طور مشترک استفاده می‌کردیم . پنج دختر روی دو تشک بودیم."

آریانی سرانجام در اواخر ماه مارس به مادرش، سونیا پیوست.

او اطلاعات تماس مادرش را به مقامات آمریکایی منتقل کرده بود تا مکان او را پیدا کنند. سونیا شش سال پیش به دلیل خشونت‌ها به همراه پسرش از هندوراس فرار کرده بود و آریانی را که در آن زمان برای انجام سفر خیلی کوچک بود با خواهر بزرگترش در هندوراس گذاشته بود.

سیندی ، ۱۶ ساله نیز که در بهار امسال در دونا نگهداری می‌شد ، گفت که ۸۰ دختر به همراه او در یک اتاق بودند و او و بسیاری از کودکان به دلیل چکیدن آب از لوله‌ها در زیر پتوهای خیس به سر می‌بردند.

"همه ما خیس از خواب بیدار شدیم." او گفت.

"ما به پهلو خوابیدیم ، همدیگر را در آغوش گرفتیم تا گرم شویم."

توضیح تصویر،

سیندی با ۸۰ دختر دیگر در یک اتاقک نگه داشته شد

تعدادی از کودکان ، از جمله آریانی و پائولا ، ۱۶ ساله که از دونا آزاد شده‌اند ، به بی بی سی گفتند که به آنها غذای تاریخ مصرف گذشته یا نپخته داده می‌شد.

آنها به ما گفتند که بسیاری از کودکان بیمار شدند.

جنیفر که هنگام بازداشت ۱۷ سال داشت، گفت: "برخی از دختران غش کردند."

برخی از دختران دونا می‌توانستند هفته‌ای یک بار دوش بگیرند ، اما برخی دیگر گفتند که برای چند هفته نتوانسته بودند دوش بگیرند. پائولا می‌گوید:

"من احساس خارش سر کردم و فهمیدم که این خارش طبیعی نیست. آنها سرم را چک کردند و به من گفتند که شپش دارم."

از آنجا که این کودکان خیلی به هم نزدیک می‌خوردند و می خوابیدند اطاق محل نگهداریشان به سرعت کثیف و بوی تعفن می‌گرفت.

آریانی ده ساله گفت که نگهبانان بچه‌هایی را که جای خود را تمیز نگه نمی‌داشتند ، تهدید می‌کردند.

او گفت: "گاهی اوقات آنها به ما می گفتند که اگر ما جای خود را زیاد کثیف کنیم ما را با نگه داشتن روزهای بیشتری در آنجا مجازات می‌کنند."

بچه‌ها گفتند شب ، چادرها پر از صدای گریه بوده است.

سیندی گفت: "همه ما به خاطر گریه بچه‌های کوچک گریه می‌کردیم. نوزادان دو ساله یا یک و نیم ساله بودند که گریه می‌کردند زیرا مادر خود را می‌خواستند."

پائولا گفت که سعی کرده به کوچکترها کمک و آنها را آرام کند ، اما همچنین نگران بوده که هرگز خودش به مادرش ملحق نشود.

توضیح تصویر،

پائولا ۱۶ ساله گفت که سعی کرده دیگران را دلداری دهد

او گفت" آنها جلوی من گریه می‌کردند و من فقط سعی کردم آنها را دلداری دهم و به آنها بگویم که روزی ما از آنجا خارج خواهیم شد، اگرچه گاهی در درون خودم شک داشتم ، زیرا [کارکنان آنجا] شماره تلفن مادر من و یا آدرس او را نمی‌خواستند و من هم احساس بدی داشتم."

هزاران کودک با هواپیما منتقل شدند

و بعد یک روز سیندی حالش بد شد و احساس بیماری کرد.

"یک جوان دیگر ، جوردی ، ۱۷ ساله گفت که از گواتمالا فرار کرده است، از ترس باندهای تبهکار"آزمایش کرونای او مثبت بود ، همانطور که تست کرونای تعداد زیادی از کودکان مهاجر در بازداشت نیز مثبت اعلام شد. سازمان بهداشت و خدمات انسانی(اچ‌اچ‌اس) بیش از ۳ هزار مورد ویروس کرونا در میان کودکان مهاجر در تگزاس را در سال گذشته گزارش کرده است. مشخص نیست که تعداد کل موارد ابتلا به کرونا در بازداشتگاه‌های اضطراری جدید در سراسر کشور چقدر است.

سرانجام سیندی، بدون اینکه به او گفته شود که به کجا می‌رود ، با ۴۰ کودک کووید مثبت دیگر با اتوبوس و سپس هواپیما منتقل شد و با پرواز ۲۴۰۰ کیلومتری به سان دیگو ، کالیفرنیا رفت. آنها به یک بازداشتگاه جدید با ظرفیت تقریباً ۱۵۰۰ کودک - منتقل شدند.جایی که هزاران تخت ردیف به ردیف چیده شده بود.

او می‌گوید در بخشی پر از کودکان مبتلا به کرونا نگه داشته می‌شد واز کودکان سالم دور نگه داشته شد. او گفت شرایط این مرکز بهتر از دونا است ، با وجود این هنوز در این مرکز هم تا چند روز نتوانسته بود که دوش بگیرد.

این بچه ها چه کسانی هستند؟

• آزار و اذیت ، خشونت باندهای تبهکار و جرایم سازمان یافته ، خسارات ناشی از بلایای طبیعی (از جمله دو طوفان آمریکای مرکزی در سال ۲۰۲۰) و فقر همگی باعث شده والدین فرزندان خود را برای پناهندگی به ایالات متحده بفرستند.

مهاجران در طول مسیر در معرض استثمار و سوءاستفاده جنسی قرار دارند.

• بیشتر آنها نوجوانانی از گواتمالا ، هندوراس یا السالوادور هستند ، هرچند بر اساس گزارشها برخی از آنها شش یا هفت ساله هستند.

• آنها یا توسط اقوام خود به تنهایی فرستاده می شوند ، یا توسط قاچاقچیانی که هزاران دلار پول می‌گیرند، هرچند گزارش ها حاکی از آن است که برخی از خانواده‌ها کودکان را تا مرز می‌برند و سپس آنها را به تنهایی می‌فرستند تا شانس‌شان را برای ورود به آمریکا افزایش دهند.

• بیشتر آنها عضوی از خانواده خود را در ایالات متحده دارند که نیمی از این اعضای خانواده والدین هستند.

• از سال ۲۰۱۴ تاکنون تنها ۴.۳٪ از افراد خردسال بدون همراه که متقاضی پناهندگی در آمریکا هستند، به کشورهای خودشان بازگردانده شده‌اند.

هر روز هواپیماهایی مملو از این کودکان شهرهای مرزی ایالات متحده را ترک می‌کنند.

توماس کارترایت، از سازمان شاهد در مرز ، سازمانی که پروازها را ثبت می کند ، گفت: "ما برخی روزها تخمین می‌زنیم که صدها کودک با این پروازها به سراسر آمریکا منتقل می‌شوند."

توضیح تصویر،

هواپیمای پر از کودکان مهاجر

در چند هفته گذشته ، مقامات حدود ۳ هزار کودک را از مرکز نگهداری مهاجران در دونا منتقل کرده‌اند و بسیاری را به شبکه جدیدی از مراکز نگهداری کودکان در سراسر کشور که توسط "اچ اچ اس " اداره می‌شود ، منتقل کرده‌اند، از جمله مرکزی در سن دیه‌گو که سیدنی به آن منتقل شده است.

حداقل ۱۴ مرکز از این قبیل که تحت عنوان پایگاههای اضطراری شناخته می‌شوند در مراکز نظامی ، مراکز همایشها یا میادین شهرهای بزرگ ایالات متحده وجود دارد. اینها بخش جدیدی از شبکه ۲۰۰ مرکزی نگهداری کودکان مهاجر است که در ۲۲ ایالت آمریکا گسترش یافته است.

این بدان معناست که دونا در حال حاضر جمعیت کمتری دارد و در این اردوگاه حدود ۳۰۰ کودک نگهداری می‌شود. با ادامه هجوم مهاجران به آن طرف مرز ، چنین مراکزی در حال گسترش است.

یکی از سایتهای جدید پذیرش اضطراری، مرکز کنفرانس کی بیلی هاچینسون در مرکز دالاس است که دارای ۲۲۷۰ تخت در یک سالن بزرگ است و صدها پسر نوجوان ۱۳ تا ۱۷ ساله را نگهداری می‌کند.

کارکنانی که در سایت دالاس کار می‌کنند می‌گویند که آنها توافقنامه عدم افشای اطلاعات را امضا کرده‌اند و نباید در مورد آنچه در داخل این مراکز می گذرد صحبت کنند.

کودکان "در فکر خودکشی" هستند

اما برخی موافقت کردند که به شرط ناشناس ماندن با ما صحبت کنند.

یکی از کارمندان گفت: "کودکان همیشه از کمبود غذا و تغذیه ناکافی شکایت دارند."

او همچنین گفت که سالن اجتماعات سرد است ، پسران هرکدام یک پتوی نازک دارند و مجبور هستند تقریباً تمام روز را در کنار تختهای خود در اردوگاه بمانند.

این کارمند همچنین گفت: "پسران ۴۵ روز پی در پی ، بدون نور خورشید ، بدون هیچ تفریح و سرگرمی در بیرون، بدون هوای تازه و بدون هیچ چیزی در آنجا بوده‌اند."

او گفت که فقط دو بار در هفته در اتاق سرباز ۳۰ دقیقه وقت تفریح به پسران داده می‌شود و بسیاری از آنها هفته‌ها در این مرکز همایش‌ها بوده‌اند.

منبع تصویر،

FACEBOOKS

توضیح تصویر،

لحظه ای که آریانی به مادر و برادرش پیوست

"همه آنها افسرده هستند. روز گذشته شنیدم که به دلیل شرایط اینجا ، چند نفر قصد خودکشی داشتند.

او گفت: "با آنها مانند زندانیان رفتار می‌شود." "جای تأسف است که این مرکز نتوانسته است حداقل استانداردهای مراقبت از کودکان زیر سن قانونی را فراهم کند."

در پاسخ به ادعاهای بی توجهی به کودکان مهاجر در بازداشتگاه‌های جدید ، وزارت بهداشت و خدمات انسانی (اچ اچ اس) گفت: "برای کودکان غذاهای مقوی ، لباسهای تمیز ، تختخوابهای راحت ، یک محیط سالم و ایمن فراهم شده است.

"اما امشب او از آنچه ممکن است در مراکز نگهداری مهاجران در ایالات متحده منتظر او باشد ترسیده است"آنها همچنین آموزش ، فعالیتهای تفریحی و خدمات پزشکی دارند. "

در این بیانیه آمده است: "سایت ای ای اس دالاس (سایت پذیرش اضطراری) استانداردهای لازم را برای مراقبت دارد."

اوافزود: "مسوولان هم برای کاهش مدت زمان نگهداری کودکان در بازداشتگاههای فدرال همکاری می‌کنند و اولویت اصلی‌شان ملحق کردن این کودکان به والدینشان است.

او اضافه کرد که تعداد کودکان تحت مراقبت وزارت بهداشت و خدمات انسانی بیش از دو برابر شده است.

کودکان به طور منظم از این مراکز آزاد می‌شوند ، اما برای بسیاری از آنها روند بسیار کندی است. متوسط مدت بازداشت در این مراکز اضطراری یک ماه است.

بزرگترین سایت پذیرش اضطراری، چادرهایی در پایگاه نظامی فورت بلیس در ال پاسو تگزاس است که بیش از ۴۵۰۰ کودک را در منطقه کویری نگهداری می‌کند. ظرفیت این مرکز بیش از ۱۰ هزار نفر است.

یک منبع به بی بی سی گفته است که برخی از چادرها ۵۰۰ تا ۸۰۰ دختر و پسر را در خود جای داده که در ردیفهای طولانی می‌خوابند.

این منبع گفت صدها کودک به دلیل ابتلا به کرونا در قرنطینه به سر می‌برند و اکنون در این مکان چادرهایی برای کسانی که گال و شپش دارند، تعیین شده است که شیوع آن نیز زیاد است.

منابع می‌گویند شرایط زندگی در اینجا غیر بهداشتی است و حداقل یک مورد سوء استفاده جنسی در چادر دختران گزارش شده است.

یک سند رسمی نشان می‌دهد کودکان زیر شش سال ممکن است به اردوگاه فورت بلیس اعزام شوند.

اچ اچ اس، اداره بهداشت و خدمات انسانی به درخواست بی بی سی برای اظهار نظر در مورد این ادعاها پاسخ نداد.

عذاب در مرز

امی کوهن ، روانپزشک مستقر در آن سوی کشور در لس آنجلس ، بیش از ۳۰ سال تجربه کار با کودکان آسیب دیده دارد.

او گفت: شرایط ادعایی در اردوگاهها می‌تواند برای افراد داخل آن بسیار مضر باشد.

او گفت: "حتی چند هفته ماندن در این شرایط این خطر را دارد که بسیاری از این کودکان در دوره‌ای از زندگی خود مبتلا به بیماریهای روحی شدید شوند و بیشتر در معرض خطر خودکشی قرار بگیرند."

کوهن گفت که این کودکان مهاجر حتی بیشتر آسیب پذیر خواهند بود زیرا بسیاری از آنها از یکی از اعضای خانواده خود به غیر پدر و مادر یا کسی که به عنوان عضوی از خانواده در مرز بتوانند به او تکیه کنند، جدا شده‌اند.

"اگر کودکی با شخصی که والد بیولوژیکی او نیست ، حتی اگر پدر یا مادر معنوی او باشد، به مرز می‌آید او را از آن فرد جدا می‌کنند از آغوش او بیرون می‌آورند و به عنوان یک خردسال بی همراه در نظر می‌گیرند. "

او همچنین گفت والدین ناچار به تصمیم‌گیری برای جدا شدن از فرزندان خود می‌شوند ، زیرا خانواده‌هایی که از مرز بازگردانده می‌شوند اغلب دوباره ترجیح می‌دهند فرزندان خود را به تنهایی به سوی مرز بفرستند تا اینکه آنها را در شهرهای خطرناک مرز مکزیک به خطر بیندازند. او می‌گوید، کودکان در آنجا در معرض تجاوز ، قاچاق و حمله قرار دارند.

"بنابراین این والدین ، هنگامی که متوجه می‌شوند قادر به محافظت از فرزندان خود نیستند در نهایت احساس می‌کنند که برای حفظ فرزندانشان مجبور هستند آنها را به آن طرف رودخانه بفرستند."

کوهن گفت که اگرچه ماموران مرزی(بر خلاف دوره اعمال سیاست تحمل صفر ترامپ) دیگر فرزندان را به طور فیزیکی از والدین بیولوژیکی‌شان جدا نمی‌کنند اما روند جدایی خانواده از نظر روانشناختی آسیب زیادی رسانده.

"من با کودکانی که تحت سیاست "تحمل صفر" دولت ترامپ از والدینشان جدا شده بودند مصاحبه کردم ... و با بسیاری از کودکانی که حالا از عمه‌ها ، عموها و خواهر و برادرها و دیگر اقوام خود جدا شده‌اند مصاحبه کردم ...

"او در اطاق پلاستیکی نگه داشته شده بود و همچنین تعداد زیادی از کودکان دیگر ، از کودکان نوپا تا نوجوان در یک پتوی اضطراری پیچیده شده بودند.او گفت: "ما خیلی سردمان بود"من دقیقاً همان آسیب روحی را در این کودکان دیدم که آن زمان در آن کودکان دیدیم ".

گفته شده که طبق قوانین فدرال، هر کودکی که بدون والدین یا سرپرست قانونی می‌آید بدون همراه محسوب می‌شود و باید بدون بستگان بزرگسال به مراکز تحت نظر اداره بهداشت و خدمات انسانی منتقل شود.

تفاوت بایدن با ترامپ در مورد مهاجرت

بایدن برنامه پروتکلهای حمایت از مهاجران را که به عنوان سیاست "در مکزیک بمانید" هم شناخته می‌شود، متوقف کرده است.

بر اساس این سیاست مهاجران مجبور بودند در مدتی که پرونده‌های آنها توسط دادگاههای مهاجرت ایالات متحده رسیدگی می‌شد، در مکزیک منتظر بمانند.

به تدریج پذیرفته که افرادی را که قبلاً در این برنامه ثبت نام کرده‌اند تا هنگام رسیدگی به پرونده‌های آنها، در ایالات متحده منتظر بمانند. اما در عین حال تاکید کرده که مرز برای دیگران بسته است.

دولت بایدن یک گروه ویژه برای پیوند مجدد خانواده‌هایی که در جریان سیاست به اصطلاح "تحمل صفر" ترامپ جدا شدند، ایجاد کرده است.

ساخت دیوار مرزی مکزیک را متوقف کرده است و لایحه جدیدی را برای مهاجرت پیشنهاد کرده است که می‌تواند راهی برای اعطای شهروندی به مهاجران ثبت نام نشده در ایالات متحده باشد.

دستورات بهداشتی مربوط به همه‌گیری به این معنی است که تعداد زیادی از بزرگسالان و خانواده‌ها هنوز در مرز برگردانده می‌شوند و آقای بایدن از مهاجران خواسته است که این سفر خطرناک را انجام ندهند.

اما دولت بایدن به کودکان بی سرپرست زیر ۱۸ سال و اخیراً تعداد کمی از خانواده‌ها که کودکان خردسال همراه دارند، اجازه داده است تا در هنگام رسیدگی به پرونده آنها وارد ایالات متحده شوند. علاوه بر این، هفته گذشته اعلام شد که ایالات متحده همچنین روزانه ۲۵۰ پناهجو را که به ویژه آسیب پذیر ارزیابی می‌شوند ، می‌پذیرد.

پخش این شایعه که آقای بایدن برای مهاجران گامهای بزرگی برداشته و اقدامات مهاجرتی سلف خود را معکوس کرده است مشوق بسیاری از کودکانی بوده که برای دیدار با خانواده‌های خود در حال سفر هستند.

بث ون دویین جمهوری خواه ، نماینده تگزاش در کنگره، گفت که سیاست آقای بایدن در اجازه عبور کودکان از مرز عامل این بحران است.

او گفت: "[دولت] مشوق جدایی خانواده‌ها است."

ون دویین که حداقل از دو بازداشتگاه این ایالت بازدید کرده است ، افزود: "هیچ یک از این مراکز برای نگهداری از کودکان مجهز نیستند."

اما سیلویا آر. گارسیا ، نماینده حزب دموکرات ، که از چندین سایت بازدید کرده است ، می‌گوید که دولت گامهای قابل توجهی در زمینه بهبود شرایط کودکان برداشته است.

"بله [مشکلاتی] وجود دارد ، اما من به شما می‌گویم که براساس آنچه من می‌بینم ، عملکرد بهتری نسبت به قبل از شروع این موج مهاجرت وجود دارد ، زیرا قبلا آنها برای این تعداد بسیار زیاد کودکان امکانات لازم را نداشتند اما حالا دارند."

کودکان "بدون دلیل در معرض این مسائل آسیب‌پذیر قرار می‌گیرند"

کانون اصلی این مشکل این است که تعداد کودکان مهاجر که با خانواده‌هایشان یا به تنهایی وارد ایالات متحده می‌شوند ، در دهه گذشته به طور مداوم در حال افزایش بوده است و منتقدان می گویند ایالات متحده سیستم کارآمدی برای ملحق کردن مجدد کودکان مهاجر به اعضای خانواده‌شان در ایالات متحده ندارد.

وارن بینفورد از دانشکده حقوق دانشگاه ویلامت گفت: "کودکانی که به ایالات متحده وارد می‌شوند به دلیل ناکارآمدی بلند مدت ایالات متحده در ساختن یک سیستم مدرن مدیریت مرزی که متناسب با روند مهاجرت در قرن بیست و یکم باشد، آسیب می‌بینند."

آریانی ، کودک ۱۰ ساله‌ای که هفته‌ها در چادرهای دونا نگهداری می‌شد ، بعداً در یک پناهگاه دیگر نقاشیهایی از قلب و گل کشید.

توضیح تصویر،

سونیا می‌گوید دخترش با ماندن در این اردوگاههای موقت تغییر کرده است

او گفت آنها را کشیدم چون غمگین بودم. "او کلماتی را که با نقاشی خود به زبان اسپانیایی نوشته بود به ما نشان داد." این می‌گوید: "مادر دوستت دارم. من همه شما را دوست دارم."

مادر آریانی می‌گوید دخترش زمانی دختری سرزنده و اجتماعی بود، اما از زمان بازداشت تغییر کرده است. "او بسیار ساکت است ، به سختی صحبت می‌کند. اکنون نمی‌تواند بچه‌ها را در نزدیکی خود تحمل کند."

ایمی کوهن، متخصص آسیبهای کودکان گفت: "کودکانی که بیشتر از همه نگران آنها هستیم ، کودکانی هستند که ساکت هستند." او می‌گوید خطر ، به ویژه برای کودکان کم سن و سالتر، این است که "این آسیب در درون آنها باقی می‌ماند، مانند مین‌هایی که در زیر زمین باقی می‌مانند."

حالا آریانی کابوس می‌بیند.

"پنج دختر روی دو تشک بودیم."آریانی سرانجام در اواخر ماه مارس به مادرش، سونیا پیوست.او اطلاعات تماس مادرش را به مقامات آمریکایی منتقل کرده بود تا مکان او را پیدا کنند"مادرش سونیا گفت: "او خیلی از خوابیدن می‌ترسد. او با گریه از خواب بیدار می‌شود.

پائولا گفت وقتی آریانی به خانه آمد تمام اوقات گریه می‌کرد در شب در روز و خوابش مشکل داشت.

او گفت: "من فکر نمی‌کنم کسی در این کشور ... مستحق چنین رفتاری باشد."

"بعضی اوقات من تظاهر می‌کنم که قوی هستم ، زیرا در زندگی باید قوی بود. اما این نوع چیزها رخمهایی برجا می‌گذارد که حتی اگر بر آن غلبه کنیم، همیشه آن را به یاد می‌آوریم.