چالش‌های جدید در اندیشه فلسفی درباره «قصه»

فشردهٴ قسمت‌های اول و دوم:

در قسمت اول درآیند قصه مقدمه‌ای درباره‌ی برآمد مطالعات پیرامون روایت و داستان گویی و ورود پژوهشگران فلسفه به این قلمرو به ویژه در قرن بیستم آمد. بحث بر سر طبیعت قصه بود و “حقیقت های” آن، مانند درگیری عاطفی ما با این حقیقت‌ها، یعنی اموری که مستقل از این بررسی می‌شوند که آیا ما در مورد قصه رئالیست هستیم یا ضدرئالیست.

ابتدا این پرسش اساسی مطرح شد که چه عاملی سازنده‌ی یک کار قصه است که در یک کار غیرقصه وجود ندارد. در این زمینه میان پژوهشگران فلسفه رویکردهای گوناگونی بیان و جدل‌های بسیاری انجام شده است. رویکرد معناشناختی و زبان شناختی برای تعیین وجه تمایز قصه از غیرقصه بر آن‌اند که گفته‌های غلط، قصه را از گزارش واقعیت متمایز می‌سازند. برخی از پژوهشگران گفته‌اند که اگر قصه را به معنایی که می‌شناسیم نتوان با مولفه‌های غلط بودن تعریف کرد، شاید روایت‌های معناشناختی پیچیده‌تری بتوانند در این کار موفق تر باشند.

"فشردهٴ قسمت‌های اول و دوم: در قسمت اول درآیند قصه مقدمه‌ای درباره‌ی برآمد مطالعات پیرامون روایت و داستان گویی و ورود پژوهشگران فلسفه به این قلمرو به ویژه در قرن بیستم آمد"از جمله کوهن قصه در معنای معمول را “یک روایت ادبی غیرارجاعی” می‌داند که در آن “غیرارجاعی” بودن الزاما فقط به دنیای واقعی بیرون از متن بر نمی‌گردد و اگر هم هر ارجاعی بدهد، “صحت آن الزاما معتبر نیست”. غیرارجاعی بودن و غلط بودن کافی نیستند تا یک متن را قصه بدانیم. آثار قصه‌ای می‌توانند کاملا حقیقت باشند و از این نظر فقط به دنیای واقعی بیرون از متن ارجاع بدهند. در قسمت اول، همچنین رویکردهای زبان شناختی به قصه و جدل‌های مخالف آنها نیز شرح داده شده‌اند. این رویکردها به دنبال تفاوت‌های متنی میان کارهای قصه و غیرقصه هستند.

اما مخالفان استدلال می‌کنند که هیچ اسلوب نوشتاری یا نوع همنشینی واژگانی وجود ندارد که یک کار قصه را از غیرقصه متمایز سازد.

در قسمت دوم، قصه به عنوان داستان‌پردازی بررسی شد که ملاک کاربردی تری برای فهم تمایز قصه از غیرقصه است و تمرکز را نه روی مفاهیم معناشناختی یا اسلوب‌های نوشتاری، بلکه بر روی اختراع گری مولف هنگام تولید یک متن می‌گذارد: قصه محصول فعالیت خلاق و تخیل مولف است که چیزی را از خودش می‌سازد.

دسته‌ای از نویسندگان برآنند که قصه سازی گونه‌ای کنش سخن پردازی از سوی مولف است که به روشنی با بازگویی فرق دارد. دیدگاه‌های مخالفی هم هستند که عامل ضروری و کافی برای قصه بودن را فعالیت تخیلی خوانندگان اثر و نه مولف آن می‌دانند. نظریه‌های باوراندن نیز بررسی شده‌اند که برخی مرزهای قصه و غیر قصه را جابجا می‌کنند. در نظریهٴ کنش گفتاری ملاک بیان قصه‌ای برای تمایز قصه از غیرقصه بیان می‌شود. اما قصه‌ها نیز شامل بیان‌های غیر قصه هستند و برعکس.

"در این زمینه میان پژوهشگران فلسفه رویکردهای گوناگونی بیان و جدل‌های بسیاری انجام شده است"از این رو نظریه‌ی چهل تکه بودن قصه مطرح شده است. بر این اساس، تمرکز اول در تمایز میان قصه و غیرقصه باید بر روی روایت‌ها باشد و نه کل اثر، زیرا آثار ممکن است مجموعه‌ای از روایت‌ها را دربرداشته باشند. آنچه یک روایت را قصه یا غیرقصه می‌سازد، هدف‌های مولف و اجبارهایی که زیر آنها کار می‌کند، می‌باشد. اگر مولف خود را موظف به رعایت “اجبار به وفاداری” کند (یعنی فقط رویدادهایی را بیاوریم که می‌دانیم اتفاق افتاده اند، آن هم با همان تقدم و تاخر)، آن گاه او غیرقصه می‌نویسد، در حالی که اگر او انگیزه‌های داستان گویی مانند قصد سرگرم کردن خواننده را داشته باشد، آن گاه غیرقصه می‌نویسد. در نتیجه، حتی روایتی که گزارش رویدادهای واقعی را می‌دهد، می‌تواند قصه باشد اگر قصد داستان گویی نویسنده بر اجبار به وفاداری پیشی بگیرد.

جدل‌های مربوط به این دیدگاه‌ها نیز در قسمت دوم شرح داده شده‌اند.

قسمت حاضر، آخرین قسمت این مجموعه، جمعبندی چالش‌های جدید در مطالعات فلسفی پیرامون قصه است.

۱-۶ چالش‌های جدید

نظریه‌های گوناگون درباره‌ی قصه که در این بخش مطرح شدند در مورد نکاتی چند با یکدیگر اختلاف دارند و هرچند دیدگاه‌های استوار بر وانمودسازی و تخیل شاید مورد توجه‌ترین آنها باشند، هر یک با چالش‌هایی رو به رو هستند و هیچ توافقی بر سر درست بودن یکی از آنها وجود ندارد.

اما شاید اساسی‌ترین چالش در همه‌ی این تلاش‌ها برای توضیح طبیعت قصه از سوی نظریه پردازانی بوده که معتقدند کار یافتن شرایط لازم و کافی برای قصه بودن یک اثر باید کنار گذاشته شود. از دید آنها موردهای سرحدی وجود دارند که از برخی نظرها آمیزه‌ی قصه و غیرقصه هستند و نشان می‌دهند که یافتن شرایط لازم و کافی برای تعریف قصه بودن نادرست است. (توجه کنید که طرف اصلی این چالش نظریه پردازانی هستند که فکر می‌کنند تعریف‌های سنتی از قصه و غیرقصه تقدم دارند. چنان که پیشتر دیدیم، رویکرد والتون متفاوت است: او خواهان یافتن جایگزینی برای تمایز سنتی است.)

در حالی که والتون در پی جایگزین کردن نظریه‌ای دیگر با دیدگاه سنتی قصه/غیر قصه است، درک ماتراورس راه دیگری پیشنهاد می‌کند (Matravers ۲۰۱۴): فلسفه‌ی قصه باید خیلی ساده توجه به تمایز را کنار بگذارد و تمرکز خود را روی تشخیص “رویارویی ها” (یعنی شرایط محیط اطراف ما که کنش را ممکن می‌سازند) و “بازنمایی ها” (شرایط ارائه شده به ما به عنوان اتفاق‌های زمان ما یا مکان‌های دیگر که ما در آن‌ها امکان کنش نداریم) بگذارد. ظاهرا به سختی می‌توان این راه مطرح کردن بازنمایی‌ها را روشنگر بدانیم، زیرا بازنمایی‌های قصه‌ای را در همان سبدی می‌گذارد که برخی بازنمایی‌های علمی و حتی تاریخی را (۲۰۱۴: ۵۳).

اما ماتراورس به تفاوتی مهم میان بازنمایی‌ها اشاره می‌کند: این که بازنمایی در کجای پیوستاری متشکل از بازنمایی باریک به طرف بازنمایی ضخیم قراردارد.

"رویکرد معناشناختی و زبان شناختی برای تعیین وجه تمایز قصه از غیرقصه بر آن‌اند که گفته‌های غلط، قصه را از گزارش واقعیت متمایز می‌سازند"بازنمایی‌های باریک (مانند یک متن فیزیک) فقط در پی انتقال اطلاعات بوده، تخیل را برنمی انگیزند، در حالی که بازنمایی‌های ضخیم مانند کتاب‌های تاریخ پرهیجان و رمان‌های پرشور چنین می‌کنند. اما ماتراورس تاکید دارد که هیچ چیز در چگونگی درگیرشدن ما با این بازنمایی‌های ضخیم، قصه را از غیرقصه جدانمی کند و این حکم مطالعات تجربی روند فهم متن توسط روانشناسان است (مانند Green & Brock ۲۰۰۰):

تجربه‌ی خواندن شورش تاتارها اثر کویینسی همان می‌ماند اگر آنرا غیر قصه بدانیم یا غیر قصه و یا ندانیم آیا غیرقصه است یا قصه. (۲۰۱۴: ۷۸)

ماتراورس نتیجه می‌گیرد که:

تمایز سنتی میان بازنمایی‌هایی که قصه هستند و بازنمایی‌های غیرقصه… یکسره به درد نخور است. (۲۰۱۴: ۴۷)

اما گروهی از تفسیرگران انکار کرده‌اند که مطالعات تجربی اصلا چنین معنایی که ماتراورس به آنها می‌دهد، داشته باشند. از نظر لامبارک روش خواندن نقدهای ادبی و آثار تاریخ نگاران، هنجارهای عملی متفاوتی را دربردارد که تعیین می‌کنند چه پرسش‌هایی پرسیده و توجه به کجا هدایت شده است ( (Lamarque ۲۰۱۶.

استیسی فرند نیز می‌گوید که حتی خوانندگان معمولی با کارهای قصه و غیرقصه با انتظارات متفاوتی رو به رو می‌شوند. اما فرند قبول دارد که درگیری ما با کارهای قصه و غیرقصه هر دو نیازمند ترکیبی از تخیل و باورکردن هستند.

برخی کارهای غیرقصه دربردارنده‌ی عناصر به شدت ساختگی و فرضی هستند، مانند آثار تاریخی تاسیتوس که صحنه‌های نبرد ساختگی دارند؛ دوچ (۱۹۹۹)؛ کبیوگرافی مجوزدار رونالد رایگان اثر ادموند مویس که در داستان خود را به عنوان راوی قصه داخل می‌کند؛ و نیز کارهای تاریخی که فعالانه برخی داده‌های خلاف تاریخ را در خود دارند.

همزمان، داده‌ها در این مورد که چه چیزی در واقعیت اتفاق افتاده، تمرکز غالب برخی آثار قصه است، مانند سریال روایت‌های امپراتوری اثر ویدال. فرند بر آن است که چنین مواردی نظریه‌های تمایز قصه/غیر قصه نزد کوری، لامارک و اولسون، دیویز و استاک را تضعیف می‌کند (see Friend 2008, 2011, ۲۰۱۲ ).

فرند برای بررسی این مورد و دیگر موارد دشوار توصیه می‌کند که نباید دنبال شرایط لازم و کافی برای قصه بودن گشت، هرچند نباید تاکید را از روی نوع کار و تشخیص واحدهایی مانند گفته‌های قصه‌ای و روایت‌ها برداشت. به جای آن قصه و غیرقصه را باید طبقه بندی بسیار کلی دانست که آثار خاصی در آن جای می‌گیرند و ژانر، راهی است برای طبقه بندی بازنمایی ها.

فرند با وام گیری از طبقه بندی والتون درمورد “مقوله‌های هنر” (Walton ۱۹۷۰) استدلال می‌کند که طبقه بندی یک اثر همچون قصه یا غیرقصه بستگی دارد به دسته‌ای از عناصر. برای یک ژانر، عنصری استاندارد است که وجود آن، کار را در آن ژانر قراردهد؛ و عنصری ضداستاندارد است اگر وجود آن کار را از آن ژانر بیرون بیندازد.

"برخی از پژوهشگران گفته‌اند که اگر قصه را به معنایی که می‌شناسیم نتوان با مولفه‌های غلط بودن تعریف کرد، شاید روایت‌های معناشناختی پیچیده‌تری بتوانند در این کار موفق تر باشند"(عناصری می‌توانند متغیر باشند که آثار با آنها و بدون آنها از عضویت در یک ژانر محروم نمی‌شوند، مانند تعداد فصول یک نوشته). پس دربرداشتن مواد ساختگی استانداردی است برای قصه و ضداستانداردی است برای غیرقصه، در حالی که وفاداری به داده‌های عینی استانداردی است برای غیرقصه و ضداستانداردی است برای قصه. (به گفته‌ی فرند این طبقه بندی ممکن است در طول زمان تغییر کند؛ ارائه‌های اختراعی در آثار تاریخی تاسیتوس، زمانی استاندارد آثار تاریخی غیرقصه بود، اما امروزه ضداستاندارد هستند[Friend ۲۰۱۲: 192–3].

یک انتقاد مهم به نظریه‌ی ژانر قصه/غیرقصه این است که داشتن عنصر ضداستاندارد یک ژانر به سادگی یک اثر را از آن ژانر جدا نمی‌کند. اثر کپتول به نام In Cold Blood نمونه‌ای جالب از غیرقصه است دقیقا چون برخی عناصر دارد که در آن زمان ضداستاندارد غیرقصه به شمار می‌رفتند. این که چرا ما آنرا غیرقصه طبقه بندی می‌کنیم، به دیگر عناصر اثر برمی گردد، مانند اعتمادی که به قصد مولف می‌کنیم: کپتول خود را نویسنده‌ی گونه‌ای از ژورنالیسم ادبی می‌دانست (Friend ۲۰۱۲: ۱۹۴)، همان طور که تاسیتوس خود را بنا بر رسم زمانه تاریخ نگار می‌دانست.

(اما دیدگاه فرند در مورد محتوای این قصدها ناروشن است. این قصدها نمی‌توانند قصد نوشتن گونه‌ای قصه یا غیرقصه باشند، هرچند به دشواری می‌توان گفت که چه چیز هستند.)

پس، از دید فرند، طبقه بندی یک کار همچون قصه یا غیرقصه وابستگی سنگین دارد به پیش زمینه‌ی مجموعه‌ای از انواع عناصر استاندارد و ضداستاندارد که به شدت تحت تاثیر قصدهای مولف هستند. این امر راه را برای این انتقاد بازمی کند که طبقه بندی بیش از حد ذهنی است که بتوان تمایز را دارای اهمیتی نظری دانست ( (Voltolini ۲۰۱۶. پاسخ فرند این است که جا دادن یک اثر در هر یک از ژانرهای قصه یا غیرقصه توجه ما را به جنبه‌های متفاوتی در کار هدایت می‌کند و حتی ما را وامی دارد که استراتژی خواندن مناسب برای آن ژانر را در پیش بگیریم (Friend ۲۰۱۲: 202ff.; Friend. (

این دیدگاهی بس متفاوت با ماتراورس است که هیچ راه قابل توجهی برای تمایز درگیری ما با بازنمایی‌های قصه‌ای از درگیری ما با بازنمایی‌های غیرقصه‌ای مطرح نمی‌کرد.

طرفداران نظریه‌های دیگر دربرابر پیشنهاد فرند ساکت نمانده‌اند.

"آثار قصه‌ای می‌توانند کاملا حقیقت باشند و از این نظر فقط به دنیای واقعی بیرون از متن ارجاع بدهند"هم کوری و هم دیویز از نسخه‌های خود از نظریه‌ی بیان قصه‌ای دفاع کرده و نسخه‌های گوناگونی ارائه کرده‌اند در این باره که قصه بودن یک کار وابسته است به قصه‌ای بودن اجزاء آن (Currie ۲۰۱۴; Davies ۲۰۱۵). بنابراین، کوری استدلال می‌کند که قصه بودن یک کار، بر قصد مولف که قصدهای ارتباطی پشت بیان‌های سازنده‌ی کار است، تقدم دارد (Currie ۲۰۱۴).

یک پیامد این دیدگاه این است که اگر اثری به اندازه‌ی یک اثر قصه‌ای بازسازی تخیلی و اختراع رویدادها دربرداشته باشد، آنرا می‌توانیم قصه بدانیم. منظور کوری این است که بگوید سالنامه‌ها و تاریخ‌ها آثار تاسیتوس با عناصر ساختگی بسیار خود بیشتر قصه هستند تا غیرقصه، حتی با آنکه تاسیتوس خودش را نویسنده‌ی تاریخ غیرقصه‌ای می‌دانست. برعکس، دیویز دوباره تاکید می‌کند که جایگاه قصه برای یک اثر بستگی به روایت‌های قصه‌ای درون آن دارد که محتوای قصه را می‌سازند و از خوانندگان خواسته می‌شود آنرا واقعی بدانند؛ اگر روایت در خدمت توضیح امری واقعی آمده است، آن گاه غیرقصه است؛ اگر آنچه ارائه شده در خدمت توضیح روایت باشد، اثر قصه است (Davies 2015, esp. ۵۴).

به نظر او با این ملاک تاسیتوس غیرقصه نوشته است.

استاک با او موافق است. به نظر او اگر کار دربردارنده‌ی بیان‌هایی غیرقصه‌ای باشد (یعنی گزاره‌هایی را بیان کنند که قرار است خوانندگان باور کنند، اما قرار نیست در ذهن با دیگر گزاره‌هایی که فقط برای باوراندن نوشته شده باشند، همراه شوند)، آن گاه کار، غیرقصه به شمار می‌رود. به نظر او در نتیجه باید کارهایی چون سالنامه‌ها و تاریخ‌ها آثار تاسیتوس و دوچ اثر موریس را کارهای غیرقصه شامل چهل تکه‌های قصه و غیرقصه دانست (Stock ۲۰۱۷: ۱۶۰).

مانویل گارسیا کارپنترو (۲۰۱۳) راه دیگری برای تمایز محکم میان قصه و غیرقصه پیشنهاد می‌کند. او از نسخه‌ای از دیدگاه کوری دفاع می‌کند که می‌گوید ساختن قصه نیازمند تخیل پروری است، اما او به جای توسل به رفتارهای روانشناختی افراد درگیر کنش‌های قصه‌ای (مانند کوری)، این تخیل پروری را قواعد اساسی برای فرد متعهد به قصه سازی می‌داند، یعنی برعکس قواعد لازم برای بیان کنش‌های استوار بر واقعیت.

در این دیدگاه هنجاری، ادعاهایی که واقعی اعلام شده‌اند می‌توانند در یک کار قصه وجود داشته باشند، زیرا بر اساس قصدهای مولف یک بیان قصه‌ای واحد می‌تواند هم تابع هنجار قصه سازی و هم هنجارهای بیان واقعیت باشد، مانند اجرای هر دو کنش گفتاری مستقیم و غیرمستقیم (۲۰۱۳: 356f.). اما گارسیا کارپنترو می‌پذیرد که کارهای غیرقصه می‌توانند شامل دعوت به تخیل نیز باشد و به نظر او کارهایی مانند سالنامه‌ها و تاریخ‌ها آثار تاسیتوس یکسره چهل تکه‌هایی از داده‌های واقعی و قصه سازی هستند (برای بررسی بیشتر نگاه کنید به (Stock ۲۰۱۷: 161–3 ).

منابع کل درآیند «قصه»

Aristotle, Aristotle’s Poetics, trans.

"در قسمت اول، همچنین رویکردهای زبان شناختی به قصه و جدل‌های مخالف آنها نیز شرح داده شده‌اند"Stephen Halliwell, 1998, Chicago: University of Chicago Press.

Armour-Garb, Bradley and Woodbridge, James A., 2015, Pretense and Pathology: Philosophical Fictionalism and its Applications, Cambridge: Cambridge University Press.

Austen, Jane, 1813, Pride and Prejudice, London: T. Egerton.

–––, ۱۸۱۵ [1841], Emma: a Novel, London: Richard Bentley, New Burlington Street.

Bach, Kent and Robert M. Harnish, 1979, Linguistic Communication and Speech Acts, Cambridge MA: MIT Press.

Banfield, Ann, 1982, Unspeakable Sentences: Narration and Representation in the Language of Fiction, London: Routledge & Kegan Paul.

Beardsley, Monroe C., 1981, “Fiction as Representation”, Synthese, ۴۶ (۳): 291–313. doi:۱۰.۱۰۰۷/BF01130042

–––, ۱۹۵۸ [1980], Aesthetics: Problems in the Philosophy of Criticism, New York: Harcourt, Brace, & World. Second edition 1980, Indianapolis, IN: Hackett.

Berkeley, George, Three Dialogues Between Hylas and Philonous, ed.

Robert Adams, Indianapolis: Hackett, ۱۹۷۹.

Berto, Francesco, 2009, “Impossible Worlds”, The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Fall ۲۰۰۹ Edition), Edward N. Zalta (ed.). URL =

–––, 2012, Existence as a Real Property: The Ontology of Meinongianism, Dordrecht: Springer. doi:۱۰.۱۰۰۷/۹۷۸-۹۴-۷-۴۲۰۷-۹

Blinova, Olga, 2012, “The Notion of Free Indirect Discourse and its Use in Contemporary Journalism”, Humanities and Social Sciences Review, ۱ (۲): 365–371.

Bonomi, Andrea, 2008, “Fictional Contexts”, in P. Bouquet, L.

"اما مخالفان استدلال می‌کنند که هیچ اسلوب نوشتاری یا نوع همنشینی واژگانی وجود ندارد که یک کار قصه را از غیرقصه متمایز سازد"Serafini, & R. Thomason (eds.), Perspectives on Context, Stanford: CSLI Publications, pp. 213–48.

Butler, Andrew C., Nancy A. Dennis, and Elizabeth J. Marsh, 2012, “Inferring Facts from Fiction: Reading Correct and Incorrect Information Affects Memory for Related Information”, Memory, ۲۰ (۵): 487–498.

doi:۱۰.۱۰۸۰/۰.۲۰۱۲.۶۸۲۰۶۷

Byrne, Alex, 1993, “Truth in Fiction: The Story Continued”, Australasian Journal of Philosophy, ۷۱ (۱): 24–35. doi:۱۰.۱۰۸۰/۴

Capote, Truman, 1966, In Cold Blood: A True Account of a Multiple Murder and Its Consequences, New York: Penguin.

Carroll, Noël, 1990, The Philosophy of Horror or Paradoxes of the Heart, London: Routledge.

–––, 1995, “Critical Study: On Kendall Walton’s Mimesis as Make-Believe” Philosophical Quarterly, ۴۵ (۱۷۸): 93–99. doi:۱۰.۲۳۰۷/۲۲۱۹۸۵۳

–––, 2002, “The Wheel of Virtue: Art, Literature, and Moral Knowledge”, Journal of Aesthetics and Art Criticism, ۶۰ (۱): 3–23.

–––, 2011, “Philosophical Insight, Emotion, and Popular Fiction: The Case of Sunset Boulevard”, in Narrative, Emotion, and Insight, edited by Noël Carroll and John Gibson, University Park, PA: The Pennsylvania State University Press, 45–68.

–––, 2016, “A Critical Review of Derek Matravers’s Fiction and Narrative”, Philosophy and Literature, ۴۰ (۲): 569–578. doi:۱۰.۱۳۵۳/phl.۲۰۱۶.۳

Charlton, William, 1970, Aesthetics, London: Hutchinson.

–––, 1984, “Feeling for the Fictitious”, British Journal of Aesthetics, ۲۴ (۳): 206–216. doi:۱۰.۱۰۹۳/bjaesthetics/۲۴.۳.۲۰۶

Cohn, Dorrit, 1989, “Fictional versus Historical Lives: Borderlines and Borderline Cases”, The Journal of Narrative Technique, ۱۹ (۱): 3–24.

–––, 1999, The Distinction of Fiction, Baltimore and London: The Johns Hopkins Press.

Coleridge, Samuel Taylor, ۱۸۱۷ [1984], Biographia Literaria; or Biographical Sketch of My Literary Life and Opinions, London: Rest Fenner.

"دیدگاه‌های مخالفی هم هستند که عامل ضروری و کافی برای قصه بودن را فعالیت تخیلی خوانندگان اثر و نه مولف آن می‌دانند"Reprinted ۱۹۸۵ as part of the The Collected Works of Samuel Taylor Coleridge, Volume 7, James Engell and W. Jackson Bate (eds), Princeton: Princeton University Press. [Coleridge ۱۸۱۷ available online]

Cooke, Janet, 1980, “Jimmy’s World”, The Washington Post, September 28, ۱۹۸۰.

Cornwell, Patricia, 1990, Post Mortem, New York: Scribner. [This is the first in Cornwell’s Scarpetta series of crime novels.]

Currie, Gregory, 1990, The Nature of Fiction, Cambridge: Cambridge University Press. doi:۱۰.۱۰۱۷/CBO9780511897498

–––, 1995a, Image and Mind: Film, Philosophy and Cognitive Science, Cambridge: Cambridge University Press.

doi:۱۰.۱۰۱۷/CBO9780511551277

–––, 1995b, “Unreliability Refigured: Narrative in Literature and Film”, Journal of Aesthetics and Art Criticism, ۵۳ (۱): 19–29. doi:۱۰.۲۳۰۷/۴۳۱۷۳۳

–––, 1995c, “On Being Fictional”, Journal of Aesthetics and Art Criticism, ۵۵ (۴): 425–427. doi:۱۰.۲۳۰۷/۴۳۰۹۳۲

–––, 1997, “The Paradox of Caring: Fiction and the Philosophy of Mind”, in Hjort & Laver ۱۹۹۷: 63–77.

–––, 1998, “Pretence, Pretending and Metarepresenting”, Mind and Language, ۱۳ (۱): 35–55. doi:۱۰.۱۱۱۱/۱۴۶۸-۱۵.۵۲

–––, 2010, Narratives and Narrators: A Philosophy of Stories, Oxford: Oxford University Press. doi:۱۰.۱۰۹۳/acprof:oso/۹۷۸۰۱۹۹۲۸۲۶۰۹.۱.۱

–––, 2014, “Standing in the Last Ditch: On the Communicative Intentions of Fiction Makers”, Journal of Aesthetics and Art Criticism, ۷۲ (۴): 351–363.

"نظریه‌های باوراندن نیز بررسی شده‌اند که برخی مرزهای قصه و غیر قصه را جابجا می‌کنند"doi:۱۰.۱۱۱۱/jaac.۱۲۱۰۹

Davies, David, 1996, “Fictional Truth and Fictional Authors”, The British Journal of Aesthetics, ۳۶ (۱): 43–55. doi:۱۰.۱۰۹۳/bjaesthetics/۳۶.۱.۴۳

–––, 2001, “Fiction”, in The Routledge Companion to Aesthetics, edited by Berys Nigel Gaut and Dominic Lopes, London: Routledge, 263–724.

–––, 2007, Aesthetics and Literature, London, New York: Continuum.

–––, 2012, “Fictionality, Fictive Utterance, and the Assertive Author”, in Mimesis: Metaphysics, Cognition, Pragmatics, edited by Greg Currie, Petr Kot’átko, and Martin Pokorný, London: College Publications, 61–85.

–––, 2015, “Fictive Utterance and the Fictionality of Narratives and Works”, British Journal of Aesthetics, ۵۵ (۱): 39–55. doi:۱۰.۱۰۹۳/aesthj/ayu061

Deutsch, Harry, 2000, “Making Up Stories”, in Empty Names, Fiction, and the Puzzles of Non-Existence, edited by Thomas Hofweber and Anthony Everett, Stanford, CA: CSLI Publications, 17–36.

–––, 2013, “Friend on Making Up Stories”, Proceedings of the Aristotelian Society, ۱۱۳ (3pt3): 365–370. doi:۱۰.۱۱۱۱/j.۱۴۶۷-۹۲۶۴.۲۰۱۳.۲۹.x

Diamond, Cora, 1993, “Martha Nussbaum and the Need for Novels”, Philosophical Investigations 16 (۲): 128–153.

Doyle, Arthur Conan, 1892, “The Adventure of the Speckled Band”, first published in The Strand Magazine in February ۱۸۹۲. Collected in The Adventures of Sherlock Holmes, London: Newnes, ۱۸۹۲.

–––, 1902, The Hound of the Baskervilles, London: Newnes.

Originally serialized in The Strand Magazine from August ۱۹۰۱ to April ۱۹۰۲.

–––, The Complete Sherlock Holmes (۲ Volumes), New York: Random House, ۱۹۸۶.

Elgin, Catherine Z., 2007, “The Laboratory of the Mind”, in John Gibson, Wolfgang Huemer, & Luca Pocci (eds.), A Sense of the World: Essays on Fiction, Narrative, and Knowledge, New York: Routledge, pp. 43–54.

Feagin, Susan, 1996, Reading with Feeling: The Aesthetics of Appreciation, Ithaca: Cornell University Press.

Fish, Stanley E., 1980, Is There a Text in This Class? The Authority of Interpretive Communities, Cambridge MA: Harvard University Press.

Fludernik, Monica, 1993, The Fictions of Language and the Languages of Fiction: The Linguistic Representation of Speech and Consciousness, London: Routledge.

Frey, James, 2003, A Million Little Pieces, New York: N.A. Talese/Doubleday.

Friend, Stacie, 2006, “Narrating the Truth (More or Less)”, in Knowing Art: Essays in Aesthetics and Epistemology, edited by Matthew Kieran and Dominic McIver Lopes, Dordrecht: Springer, 35–49. doi:۱۰.۱۰۰۷/۹۷۸-۱-۴۰۲۰-۵۲۶۵-1_3

–––, 2007, “Fictional Characters”, Philosophy Compass, ۲ (۲): 141–156. doi:۱۰.۱۱۱۱/j.۱۷۴۷-۹۹۹۱.۲۰۰۷.۵.x

–––, 2008, “Imagining Fact and Fiction”, In New Waves in Aesthetics, edited by Kathleen Stock and Katherine Thomson-Jones, New York: Palgrave Macmillan, 150–169.

–––, 2011, “Fictive Utterance and Imagining II”, Proceedings of the Aristotelian Society Supplementary Volume, ۸۵ (۱): 163–180.

"بر این اساس، تمرکز اول در تمایز میان قصه و غیرقصه باید بر روی روایت‌ها باشد و نه کل اثر، زیرا آثار ممکن است مجموعه‌ای از روایت‌ها را دربرداشته باشند"doi:۱۰.۱۱۱۱/j.۱۴۶۷-۸۳۴۹.۲۰۱۱.۱۲۹.x

–––, 2012, “VIII—Fiction as a Genre”, Proceedings of the Aristotelian Society, ۱۱۲ (2pt2): 179–209. doi:۱۰.۱۱۱۱/j.۱۴۶۷-۹۲۶۴.۲۰۱۲.۲۱۷.x

–––, 2014, “Believing in Stories”, in Aesthetics and the Sciences of Mind, edited by Greg Currie, Matthew Kieran, Aaron Meskin, and Jon Robson, Oxford: Oxford University Press, 228–248. doi:۱۰.۱۰۹۳/acprof:oso/۹۷۸۰۱۹۹۶۶۹۶۳۹.۳.۱۰

–––, 2017, “The Real Foundation of Fictional Worlds”, Australasian Journal of Philosophy, ۹۵ (۱): 29–42. doi:۱۰.۱۰۸۰/۴.۲۰۱۶.۱۱۴۹۷۳۶

–––, forthcoming, Matters of Fact and Fiction, Oxford: Oxford University Press.

Gallagher, Catherine, 2006, “The Rise of Fictionality”, in The Novel, ۲ volumes, Franco Moretti (ed.), Princeton: Princeton University Press, Vol. 1, 336–363.

García-Carpintero, Manuel, 2013, “Norms of Fiction-Making”, British Journal of Aesthetics, ۵۳ (۳): 339–357.

doi:۱۰.۱۰۹۳/aesthj/ayt021

Gaskell, Elizabeth Cleghorn, ۱۸۴۸ [1996], Mary Barton: A Tale of Manchester Life, new edition. London and New York: Penguin Classics.

Gaut, Berys, 2005, “Art and Knowledge”, in Levinson ۲۰۰۵: 436–450.

Gendler, Tamar Szabó, 2000, “The Puzzle of Imaginative Resistance”, Journal of Philosophy, ۹۷ (۲): 55–81. doi:۱۰.۲۳۰۷/۲۶۷۸۴۴۶

–––, 2008, “Alief in Action (and Reaction)”, Mind and Language, ۲۳ (۵): 552–585. doi:۱۰.۱۱۱۱/j.۱۴۶۸-۱۵.۲۰۰۸.۲۳۴.x

Gendler, Tamar Szabó, and Karen Kovakovich, 2006, “Genuine Rational Fictional Emotions”, in Kieran ۲۰۰۶: 241–253.

Genette, Gérard, 1990, “Fictional Narrative, Factual Narrative”, Poetics Today, ۱۱ (۴): 755–774. doi:۱۰.۲۳۰۷/۱۷۷۳۰۷۶

Gerrig, Richard J., 1993, Experiencing Narrative Worlds: On the Psychological Activities of Reading, New Haven, CT: Yale University Press.

Gibson, John, 2007, Fiction and the Weave of Life, Oxford: Oxford University Press.

"آنچه یک روایت را قصه یا غیرقصه می‌سازد، هدف‌های مولف و اجبارهایی که زیر آنها کار می‌کند، می‌باشد"doi:۱۰.۱۰۹۳/acprof:oso/۹۷۸۰۱۹۹۲۹۹۵۲۲.۱.۱

Goodman, Nelson, 1978, Ways of Worldmaking, Indianapolis: Hackett.

Green, Melanie, and Timotyh C. Brock, 2000, “The Role of Transportation in the Persuasiveness of Public Narrative”, Journal of Personality and Social Psychology 79 (۵): 701–21.

Grice, H. Paul, 1957, “Meaning”, Philosophical Review, ۶۶ (۳): 377–388. doi:۱۰.۲۳۰۷/۲۱۸۲۴۴۰

Hamburger, Käte, ۱۹۵۷ [1973], Die Logik der Dichtung, Stuttgart: E. Klett, second edition in ۱۹۶۸.

Translated by Marilynn J. Rose as The Logic of Literature, Bloomington: Indiana University Press, ۱۹۷۳.

Hanley, Richard, 2004, “As Good As It Gets: Lewis on Truth in Fiction”, Australasian Journal of Philosophy, ۸۲ (۱): 112–128. doi:۱۰.۱۰۸۰/۷۱۳۶۵۹۷۹۰

Harold, James, 2016, “Literary Cognitivism”, in Routledge Companion to the Philosophy of Literature, edited by Noël Carroll and John Gibson, London: Routledge, 382–393.

Harris, Paul L., 2000, The Work of the Imagination, Malden, MA: Wiley-Blackwell.

Hjort, Mette and Sue Laver (eds), 1997, Emotion and the Arts, New York and Oxford: Oxford University Press.

Howard-Snyder, Frances, 2002, “Truth in Fiction: the Whole Story”, in Realism and Anti-Realism, edited by William Alston, Ithaca, NY: Cornell University Press, 253–279.

Jago, Mark, 2014, The Impossible. An Essay on Hyperintensionality, Oxford: Oxford University Press. doi:۱۰.۱۰۹۳/acprof:oso/۹۷۸۰۱۹۸۷۰۹۰۰۸.۱.۱

James, Henry, ۱۸۸۱ [2009], The Portrait of a Lady, edited by Roger Luckhurst, reprint edition, Oxford: Oxford University Press.

John, Eileen, 1998, “Reading Fiction and Conceptual Knowledge: Philosophical Thought in Literary Context”, Journal of Aesthetics and Art Criticism, ۵۶ (۴): 331–348.

Johnson, S., 1765, Preface to the Plays of William Shakespeare, London.

Johnson-Laird, Philip N., 1983, Mental Models: Towards a Cognitive Science of Language, Inference, and Consciousness, Cambridge, MA: Harvard University Press.

Kieran, Matthew, 1996, “Art, Imagination, and the Cultivation of Morals”, Journal of Aesthetics and Art Criticism, ۵۴ (۴): 337–351.

"در نتیجه، حتی روایتی که گزارش رویدادهای واقعی را می‌دهد، می‌تواند قصه باشد اگر قصد داستان گویی نویسنده بر اجبار به وفاداری پیشی بگیرد"doi:۱۰.۲۳۰۷/۴۳۱۹۱۶

–––, 2004, Revealing Art, London: Routledge.

––– (ed.), 2006, Contemporary Debates in Aesthetics and the Philosophy of Art, Oxford: Blackwell.

Kivy, Peter, 1997, “The Laboratory of Fictional Truth”, in Philosophies of Arts: An Essay in Differences, New York: Cambridge University Press, 120–139.

–––, 2011, Once-Told Tales: An Essay in Literary Aesthetics, Malden, MA: Wiley-Blackwell.

Kripke, Saul A., 2013, Reference and Existence: The John Locke Lectures, Oxford: Oxford University Press. Lectures given in ۱۹۷۳. doi:۱۰.۱۰۹۳/acprof:oso/۹۷۸۰۱۹۹۹۲۸۳۸۵.۱.۱

Kung, Peter, 2016, “You Really Do Imagine It: Against Error Theories of Imagination”, Noûs;, ۵۰: 90–120.

Lamarque, Peter, 1981, “How Can We Fear and Pity Fictions?” British Journal of Aesthetics, ۲۱ (۴): 291–304. doi:۱۰.۱۰۹۳/bjaesthetics/۲۱.۴.۲۹۱

–––, 2014, The Opacity of Narrative, London: Rowman and Littlefield International.

–––, 2016, “Review of Fiction and Narrative by Derek Matravers”, Mind, ۱۲۵ (۴۹۸): 616–619. doi:۱۰.۱۰۹۳/mind/fzw011

Lamarque, Peter and Stein Haugom Olsen, 1994, Truth, Fiction, and Literature: A Philosophical Perspective, Oxford: Clarendon Press.

doi:۱۰.۱۰۹۳/acprof:oso/۹۷۸۰۱۹۸۲۳۶۸۱۸.۱.۱

Landy, Joshua. 2012, How to Do Things with Fictions, Oxford: Oxford University Press. doi:۱۰.۱۰۹۳/acprof:oso/۹۷۸۰۱۹۵۱۸۸۵۶۱.۱.۱

Lejeune, Philippe, 1977, “Autobiography in the Third Person”, translated by Annette Tomarken and Edward Tomarken, New Literary History, ۹ (۱): 27–50. doi:۱۰.۲۳۰۷/۴۶۸۴۳۵

Le Poidevin, Robin, 1995, “Worlds within Worlds? The Paradoxes of Embedded Fiction”, The British Journal of Aesthetics, ۳۵ (۳): 227–238. doi:۱۰.۱۰۹۳/bjaesthetics/۳۵.۳.۲۲۷

Leslie, Alan M., 1987, “Pretense and Representation: The Origins of ‘Theory of Mind”,’ Psychological Review, ۹۴ (۴): 412–426.

Levinson, Jerrold, 1997, “Emotion in Response to Art: A Survey of the Terrain”, in Hjort & Laver (۱۹۹۷), pp.

" قسمت حاضر، آخرین قسمت این مجموعه، جمعبندی چالش‌های جدید در مطالعات فلسفی پیرامون قصه است"20–34.

–––, 2005, The Oxford Handbook of Aesthetics, New York: Oxford University Press.

Levinstein, Ben, 2007, “Facts, Interpretation and Truth in Fiction”, The British Journal of Aesthetics, ۴۷ (۱): 64–75. doi:۱۰.۱۰۹۳/aesthj/ayl039

Lewis, David, 1973, Counterfactuals, Oxford: Basil Blackwell.

–––, ۱۹۷۸ [1983], “Truth in Fiction”, American Philosophical Quarterly, ۱۵ (۱): 37–46. Reprinted with postscripts in Lewis ۱۹۸۳: 261–280. doi:۱۰.۱۰۹۳/۱.۳.۱۳

–––, 1983, Philosophical Papers, volume 1, Oxford: Oxford University Press.

–––, 1986, On The Plurality of Worlds, Oxford: Blackwell.

–––, 2004, “Letters to Beall and Priest”, in G. Priest, J.C.

Beall, & B. Armour-Garb (eds.), The Law of Non-Contradiction: New Philosophical Essays, Oxford: Oxford University Press.

–––, 2005, “Quasi-realism is Fictionalism”, in M.E. Kalderon (ed.), Fictionalism in Metaphysics, Oxford: Oxford University Press, pp. 314–321.

Lillard, Angeline, 2001, “Pretend Play as Twin Earth: A Social-Cognitive Analysis”, Developmental Review, ۲۱: 495–531.

Livingston, Paisley, 2005, Art and Intention: A Philosophical Study, Oxford: Oxford University Press.

Ludwig, Emil, ۱۹۲۵ [1927], Napoleon, Berlin: E. Rowohlt.

"از دید آنها موردهای سرحدی وجود دارند که از برخی نظرها آمیزه‌ی قصه و غیرقصه هستند و نشان می‌دهند که یافتن شرایط لازم و کافی برای تعریف قصه بودن نادرست است"Translated by Eden and Cedar Paul, London: Allen & Unwin. [Ludwig ۱۹۲۷ available online]

Macaulay, Thomas Babington, 1906, History of England from the Accession of James II, London: Dent.

Mailer, Norman, 1979, The Executioner’s Song, Boston: Little, Brown, & Co.

Mantel, Hilary, 2009, Wolf Hall, London: Fourth Estate.

Matravers, Derek, 1995, “Beliefs and Fictional Narrators”, Analysis, ۵۵ (۲): 121–122. doi:۱۰.۱۰۹۳/analys/۵۵.۲.۱۲۱

–––, 2014, Fiction and Narrative, New York/Oxford: Oxford University Press. doi:۱۰.۱۰۹۳/acprof:oso/۹۷۸۰۱۹۹۶۴۷۰۱۹.۱.۱

McCormick, Peter, 1988, Fictions, Philosophies, and the Problems of Poetics, Ithaca: Cornell University Press.

Meini, Cristina and Voltolini, Alberto, 2010, “How Pretence Can Really Be Metarepresentational”, Mind and Society, ۹ (۱): 31–58. doi:۱۰.۱۰۰۷/s11299-۰-۶-z

Mikkonen, Jukka, 2013, The Cognitive Value of Philosophical Fiction, London: Bloomsbury.

Moran, Richard, 1994, “The Expression of Feeling in Imagination”, Philosophical Review, ۱۰۳ (۱): 75–106.

doi:۱۰.۲۳۰۷/۲۱۸۵۸۷۳

Morris, E., 1999, Dutch: A Memoir of Ronald Reagan, New York: Random House.

Nabokov, Vladimir Vladimirovich, 1962, Pale Fire: A Novel, New York: G.P. Putnam’s Sons.

Nadel, George H., 1964, “Philosophy of History before Historicism”, History and Theory, ۳ (۳): 291–315. doi:۱۰.۲۳۰۷/۲۵۰۴۲۳۴

Neill, Alex, 1993, “Fiction and the Emotions”, American Philosophical Quarterly, ۳۰ (۱): 1–13.

–––, 2005, “Art and Emotion”, in Levinson ۲۰۰۵: 421–435.

Nelson, William, 1973, Fact or Fiction: The Dilemma of the Renaissance Storyteller, Cambridge, MA: Harvard University Press.

Nichols, Shaun, 2006, “Just the Imagination: Why Imagining Doesn’t Behave Like Believing”, Mind & Language, ۲۱ (۴): 459–474. doi:۱۰.۱۱۱۱/j.۱۴۶۸-۱۵.۲۰۰۶.۲.x

Nichols, Shaun and Stephen Stich, 2003, Mindreading: an Integrated Account of Pretence, Self-Awareness, and Understanding of Other Minds, Oxford: Oxford University Press. doi:۱۰.۱۰۹۳/۱.۱.۱

Nolan, Daniel, 1997, “Impossible Worlds: A Modest Approach”, Notre Dame Journal of Formal Logic, ۳۸ (۴): 535–572.

"(توجه کنید که طرف اصلی این چالش نظریه پردازانی هستند که فکر می‌کنند تعریف‌های سنتی از قصه و غیرقصه تقدم دارند"doi:۱۰.۱۳۰۵/ndjfl/۱۰۳۹۵۴۰۷۶۹

–––, 2007, “A Consistent Reading of Sylvan’s Box”, Philosophical Quarterly, ۶۷ (۲۲۹): 667–673. doi:۱۰.۱۱۱۱/j.۱۴۶۷-۹۲۱۳.۲۰۰۷.۵۰۱.x

–––, 2015, “Personification and Impossible Fictions”, British Journal of Aesthetics, ۵۵ (۱): 57–69. doi:۱۰.۱۰۹۳/aesthj/ayt053

Novitz, David, 1987, Knowledge, Fiction, and Imagination, Philadelphia: Temple University Press.

Nussbaum, Martha C., 1985, “‘Finely Aware and Richly Responsible’: Moral Attention and the Moral Task of Literature”, Journal of Philosophy, ۸۲ (۱۰): 516–529. doi:۱۰.۲۳۰۷/۲۰۲۶۳۵۸

–––, 1990, Love’s Knowledge: Essays on Philosophy and Literature, New York: Oxford University Press.

–––, 2001, The Fragility of Goodness: Luck and Ethics in Greek Tragedy and Philosophy (revised edition), New York: Cambridge University Press.

Pavel, Thomas, 1986, Fictional Worlds, Cambridge MA: Harvard University Press.

Perner, Josef, 1991, Understanding the Representational Mind, Cambridge MA: MIT Press.

Phillips, John F., 1999, “Truth and Inference in Fiction”, Philosophical Studies, ۹۴ (۳): 273–293. doi:۱۰.۱۰۲۳/A:۱۰۰۴۲۳۹۷۰۹۲۱۲

Plato, Plato’s Republic, trans.

G.M.A. Grube, 1974, Indianapolis: Hackett Pub. Co.

Predelli, Stefano, 2001, “Names and Character”, Philosophical Studies, ۱۰۳ (۲): 145–163. doi:۱۰.۱۰۲۳/A:۱۰۱۰۳۱۲۳۲۲۴۴۴

–––, 2005, Contexts. Meaning, Truth, and the Use of Language, Oxford: Oxford University Press.

–––, 2008, “Modal Monsters and Talk about Fiction”, Journal of Philosophical Logic, ۳۷: 277–297.

–––, 2019, “Determination and Uniformity: The Problem with Speech-Act Theories of Fiction”, Erkenntnis, ۸۴ (۲): 309–324x.

"بازنمایی‌های باریک (مانند یک متن فیزیک) فقط در پی انتقال اطلاعات بوده، تخیل را برنمی انگیزند، در حالی که بازنمایی‌های ضخیم مانند کتاب‌های تاریخ پرهیجان و رمان‌های پرشور چنین می‌کنند"doi:۱۰.۱۰۰۷/s10670-۱۵-۹۹۵۹-۲

Prentice, Deborah A. and Richard. J. Gerrig, 1999, “Exploring the Boundary between Fiction and Reality”, in Dual-Process Theories in Social Psychology, edited by S. Chaiken and Y.

Trope, New York: Guilford Press, 529–546.

Prescott, William, 2005, History of the Conquest of Peru, Mineola, NY: Dover Publications.

Priest, Graham, 1997, “Sylvan’s Box: A Short Story and Ten Morals”, Notre Dame Journal of Formal Logic, ۳۸ (۴): 573–583. doi:۱۰.۱۳۰۵/ndjfl/۱۰۳۹۵۴۰۷۷۰

–––, 2000, “Could Everything be True?” Australasian Journal of Philosophy, ۷۸ (۲): 189–195. doi:۱۰.۱۰۸۰/۴

–––, 2005, Towards Non-Being: the Logic and Metaphysics of Intentionality, Oxford: Oxford University Press. Second expanded edition, ۲۰۱۶. doi:۱۰.۱۰۹۳/acprof:oso/۹۷۸۰۱۹۸۷۸۳۵۹۶.۱.۱

Proudfoot, Diane, 2006, “Possible Worlds Semantics and Fiction”, Journal of Philosophical Logic, ۳۵ (۱): 9–40.

"(۲۰۱۴: ۷۸)ماتراورس نتیجه می‌گیرد که:تمایز سنتی میان بازنمایی‌هایی که قصه هستند و بازنمایی‌های غیرقصه… یکسره به درد نخور است"doi:۱۰.۱۰۰۷/s10992-۵-۹۰۰۵-۸

Putnam, Hilary, 1978, “Literature, Science and Reflection”, in Putnam Meaning and the Moral Sciences, London: Routledge & Kegan Paul, pp. 83–94.

Radford, Colin, 1975, “How Can We Be Moved by the Fate of Anna Karenina?”, Proceedings of the Aristotelian Society, ۴۹: 67–80. doi:۱۰.۱۰۹۳/aristoteliansupp/۴۹.۱.۶۷

Recanati, François, 2000, Oratio Obliqua, Oratio Recta: An Essay on Metarepresentation, Cambridge MA: The MIT Press.

Robinson, Jenefer M., 1985, “Style and Personality in the Literary Work”, Philosophical Review, ۹۴ (۲): 147–158. doi:۱۰.۲۳۰۷/۲۱۸۵۴۲۹

–––, ۱۹۹۵ [1997], “L’Education Sentimentale”, Australasian Journal of Philosophy, ۷۳ (۲): 212–226. Reprinted in Art and its Messages: Meaning, Morality, and Society, edited by Stephen Davies, University Park, PA: Pennsylvania State University Press, ۱۹۹۷: 34–48.

doi:۱۰.۱۰۸۰/۴

Ross, Jeff, 1997, The Semantics of Media, Dordrecht: Kluwer.

Rowe, M.W., 1997, “Lamarque and Olsen on Literature and Truth”, Philosophical Quarterly, ۴۷ (۱۸۸): 322–341. doi:۱۰.۱۱۱۱/۱۴۶۷-۹۲۱۳.۵۰

Sainsbury, Mark, 2010, Fiction and Fictionalism, London: Routledge.

Schaper, Eva, 1978, “Fiction and the Suspension of Disbelief”, British Journal of Aesthetics, ۱۸ (۱): 31–44. doi:۱۰.۱۰۹۳/bjaesthetics/۱۸.۱.۳۱

Searle, John R., 1975, “The Logical Status of Fictional Discourse”, New Literary History, ۶ (۲): 319–332. doi:۱۰.۲۳۰۷/۴۶۸۴۲۲.

Sinclair, Upton, 1985, The Jungle, New York: Penguin Books.

Smith, Murray, 1995, “Film Spectatorship and the Institution of Fiction”, Journal of Aesthetics and Art Criticism, ۵۳ (۲): 113–127. doi:۱۰.۲۳۰۷/۴۳۱۵۴۰

Stalnaker, Robert, 1968, “A Theory of Conditionals”, in Studies in Logical Theory, edited by Nicholas Rescher, Oxford: Blackwell, 98–112.

Stecker, Robert, 2011, “Should We Still Care about the Paradox of Fiction”, British Journal of Aesthetics, ۵۱: 295–308.

Stock, Kathleen, 2011, “Fictive Utterance and Imagining”, Aristotelian Society Supplementary Volume, ۸۵ (۱): 145–161.

"(۲۰۱۴: ۴۷)اما گروهی از تفسیرگران انکار کرده‌اند که مطالعات تجربی اصلا چنین معنایی که ماتراورس به آنها می‌دهد، داشته باشند"doi:۱۰.۱۱۱۱/j.۱۴۶۷-۸۳۴۹.۲۰۱۱.۱۲۸.x

–––, 2016, “Imagination and Fiction”, in Routledge Handbook of Philosophy of Imagination, edited by Amy Kind, (Routledge Handbooks in Philosophy), Abingdon: Routledge, 204–216.

–––, 2017, Only Imagine: Fiction, Interpretation and Imagination, Oxford: Oxford University Press.

Stolnitz, Jerome, 1992, “On the Cognitive Triviality of Art”, British Journal of Aesthetics, ۳۲ (۳): 191–200.

Stowe, Harriet Beecher, 1969, Uncle Tom’s Cabin, Columbus, OH: C.E. Merrill Pub. Co.

Styron, William, 1967, The Confessions of Nat Turner, New York: Random House.

Swirski, Peter, 2007, Of Literature and Knowledge: Explorations in Narrative Thought Experiments, Evolution and Game Theory, London: Routledge.

–––, 2014, “Did Sherlock Holmes Inhale Pipe Smoke Through a Hole in his Forehead?” in Realism, Science, and Pragmatism, edited by Kenneth R. Westphal, New York: Routledge, 115–136.

Tacitus, Cornelius, The Complete Works of Tacitus: The Annals; The History; The Life of Cnaeus Julius Agricola; Germany and its Tribes; A Dialogues on Oratory, trans. Alfred John Church and William Jackson Brodribb, 1942, edited and with an introduction by Moses Hadas, New York: The Modern Library.

Tolstoy, Leo, ۱۸۶۷ [2017], War and Peace, trans.

Anthony Briggs, London: Penguin Random House.

–––, ۱۸۷۷ [2001], Anna Krenina: A Novel in Eight Parts, trans. Richard Pevear and Larissa Volokhonsky, New York: Viking.

Vaihinger, Hans, ۱۹۱۱ [1924], The Philosophy of ‘As If’, trans. C.K. Ogden, London: Kegan Paul. First published in German as Die Philosophie des Als Ob, Berlin: Verlag von Reuther & Reichard.

Vidal, Gore, 1984, Lincoln, New York: Penguin Random House.

Voltolini, Alberto, 2016, “The Nature of Fiction/al Utterances”, Kairos, ۱۷ (۱): 28–55.

"از نظر لامبارک روش خواندن نقدهای ادبی و آثار تاریخ نگاران، هنجارهای عملی متفاوتی را دربردارد که تعیین می‌کنند چه پرسش‌هایی پرسیده و توجه به کجا هدایت شده است ( (Lamarque 2016"doi:۱۰.۱۵۱۵/kjps-۲۰۱۶-۱۴

Walton, Kendall L., 1970, “Categories of Art”, Philosophical Review, ۷۹ (۳): 334–67. doi:۱۰.۲۳۰۷/۲۱۸۳۹۳۳

–––, 1978, “How Remote are Fictional Worlds from the Real World?” The Journal of Aesthetics and Art Criticism, ۳۷ (۱): 11–23.

–––, 1978, “Fearing Fictions”, The Journal of Philosophy, ۷۵ (۱): 5–25. doi:۱۰.۲۳۰۷/۲۰۲۵۸۳۱

–––, 1990, Mimesis as Make-Believe: On the Foundations of the Representational Arts, Cambridge, MA: Harvard University Press.

–––, 1993, “Metaphor and Prop Oriented Make-Believe”, European Journal of Philosophy, ۱ (۱): 39–57. doi:۱۰.۱۱۱۱/j.۱۴۶۸-۳۱.۱۹۹۳.tb00023.x

–––, 1997, “Spelunking, Simulation, and Slime”, in Hjort & Laver ۱۹۹۷: 37–49.

–––, 2013, “Fictionality and Imagination Reconsidered”, in From Fictionalism to Realism, edited by Carola Barbero, Maurizio Ferraris and Alberto Voltolini, Cambridge: Cambridge Scholars Publishing, 9–24.

–––, 2015, “Fictionality and Imagination—Mind the Gap”, in In Other Shoes: Music, Metaphor, Empathy, Existence, Oxford, New York: Oxford University Press, 17–35.

Walsh, Richard, 2007, The Rhetoric of Fictionality: Narrative Theory and the Idea of Fiction, Columbus: The Ohio State University Press.

Wheeler, Christian, Melanie C. Green, and Timothy C.

Brock, 1999, “Fictional Narratives Change Beliefs: Replications of Prentice, Gerrig, and Bailis (۱۹۹۷) with Mixed Corroboration”, Psychonomic Bulletin & Review, ۶ (۱): 136–141. doi:۱۰.۳۷۵۸/BF03210821

Wimsatt Jr, William K. and Monroe C. Beardsley, 1946, “The Intentional Fallacy”, The Sewanee Review, ۵۴ (۳): 468–488.

Wolterstorff, Nicholas, 1980, Worlds and Works of Art, Oxford: Clarendon Press.

Woods, John, 1974, The Logic of Fiction: A Philosophical Sounding of Deviant Logic, The Hague: Mouton.

–––, 2003, Paradox and Paraconsistency. Conflict Resolution in the Abstract Sciences, Cambridge: Cambridge University Press.

"استیسی فرند نیز می‌گوید که حتی خوانندگان معمولی با کارهای قصه و غیرقصه با انتظارات متفاوتی رو به رو می‌شوند"doi:۱۰.۱۰۱۷/CBO9780511614002

–––, 2006, “Fictions and their Logic”, in Philosophy of Logic, edited by Dale Jacquette, Amsterdam: Elsevier, 1061–1126. doi:۱۰.۱۰۱۶/B978-۹۵۸۹۶۰۱-۴/۵۰۰۲۸-۲

–––, 2018, Truth in Fiction: Rethinking its Logic, Dordrecht: Springer.

Woodward, Richard, 2011, “Truth in Fiction”, Philosophy Compass, ۶ (۳): 158–167. doi:۱۰.۱۱۱۱/j.۱۷۴۷-۹۹۹۱.۲۰۱۰.۲۴۷.x

Yablo, Stephen, 1999, “Review: The Strange Thing About the Figure in the Bathhouse. Amie L. Thomasson, Fiction and Metaphysics”, Times Literary Supplement, November 5, 1999, issue 5040, page ۲۶.

Yanal, Robert J., 1994, “The Paradox of Emotion and Fiction”, Pacific Philosophical Quarterly, ۷۵ (۱): 54–75.

doi:۱۰.۱۱۱۱/j.۱۴۶۸-۷۶.۱۹۹۴.tb00120.x

Young, James O., 2008, “Literature, Representation, and Knowledge”, in Contemporary Readings in the Philosophy of Literature: An Analytic Approach, edited by David Davies and Carl Matheson, Peterborough, Ont.: Broadview, 359–376.

Zalta, Edward N., 1988, Intensional Logic and the Metaphysics of Intentionality, Cambridge, MA: The MIT Press.