وضعیت دشوار آوارگان روهینگیا در میانمار/ کارزار خشونت‌آمیز نیرو‌های امنیتی علیه مسلمانان

خبرگزاری میزان – مسلمانان روهینگیا میانمار تابعیتشان از سوی دولت این کشور سلب شده و مورد آزار و اذیت بسیاری قرار گرفته‌اند و بسیاری از آن‌ها مجبور به حضور در اردوگاه‌ها یا فرار به خارج از این کشور شده‌اند.

سال‌ها پیش یک کارزار خشونت‌آمیز از سوی نیرو‌های امنیتی در میانمار باعث مهاجرت دسته‌جمعی حدود ۷۳۰ هزار نفر از مسلمانان روهینگیا شد، افرادی که گاهی اوقات بر روی قایق‌های بسیار ساده و ابتدایی حرکت و در جست‌وجوی امنیت فرار کردند. بیشتر آن‌ها به سمت بنگلادش، کشور همسایه میانمار حرکت کردند.

خشونت‌ها که شامل گزارش‌هایی از تجاوز گروهی، کشتار جمعی و اخراج اجباری می‌شود توجه بین‌المللی را دوباره به دهه‌ها آزار و شکنجه مستند علیه مسلمانان روهینگیا جلب کرده است.

گزارش سازمان ملل

پیش از این گزارش سازمان ملل نشان داد که حملات به مسلمانان روهینگیا با «قصد نسل کشی» انجام شده است؛ با این وجود میانمار هرگونه خشونتی که از سوی نیرو‌های امنیتی به عنوان نسل کشی انجام شود را رد کرده است.

جامعه مسلمانان روهینگیا همچنان در یک وضعیت بی‌رحمانه گرفتار مانده، زیرا پناهجویان با کاهش حقوق و فرصت‌های راکد در بنگلادش و چشم‌انداز تلخ بازگشت ایمن و با عزت به خانه‌های خود در میانمار دست و پنجه نرم می‌کنند.

بیم از بازگشت به میانمار

«نای سان لوین»، یکی از بنیانگذاران «ائتلاف روهینگیا آزاد»، می‌گوید: اگر آوارگان روهینگیا به میانمار بازگردند، هیچ تضمینی وجود ندارد که چرخه خشونت دوباره تکرار نشود، اما در بنگلادش نیز آن‌ها وضعیتی شبیه به زندان را دارند.

روهینگیا چه کسانی هستند؟

روهینگیا یک گروه قومی عمدتا مسلمان است که حضور خود را در میانمار امروزی تا قرن نهم نشان می‌دهد؛ آن‌ها به زبان روهینگیا صحبت می‌کنند که گویشی متمایز است و فرهنگ منحصر به فردی را حفظ می‌کنند. آن‌ها عمدتا در ایالت راخین میانمار در امتداد سواحل غربی این کشور زندگی می‌کنند.

بیش از یک میلیون مسلملان روهینگیا در بحبوحه دهه‌ها آزار و اذیت دولتی از این کشور گریخته‌اند و عمدتا در بنگلادش و همچنین هند، پاکستان و مالزی و سایر کشور‌ها ساکن شده‌اند.

در حالی که بیشتر مسلمانان روهینگیا بر اساس قانونی که پس از استقلال میانمار از انگلیس در سال ۱۹۴۸ تصویب شد، شهروندان برابر در نظر گرفته می‌شدند اما تسلط نظامی بر دولت میانمار در سال ۱۹۶۲ منجر به تصویب قانون ثبت اضطراری شد که حقوق جوامع را محدود می‌کرد. 

آزار و اذیت نظام‌مند

آزار و شکنجه مستند روهینگیا در سال‌های بعد تشدید شد، زیرا دولت این کشور تحت ریاست ارتش به دنبال حذف همه مسلمانان روهینگیا بود که در نتیجه اولین سرکوب خشونت‌آمیز گسترده علیه این جامعه در سال ۱۹۷۸ انجام شد. در آن دوره، حدود ۲۰ هزار آواره روهینگیا به بنگلادش گریختند.

در سال ۱۹۸۲، دولت میانمار قانون شهروندی را تصویب کرد که تابعیت کامل را بر اساس قومیت تعریف می‌کرد.

دولت میانمار به طور کلی مدعی است که قومیت مسلمان روهینگیایی مشخصی وجود ندارد و اعضای جامعه آن از نوادگان هند و بنگلادش هستند که در دوران استعمار انگلیس از ۱۸۲۴ تا ۱۹۴۸ مهاجرت کردند؛ این ادعا توسط مورخان به چالش کشیده شده است.

نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل و موضوع آوارگان روهینگیا

اخیرا و در جریان نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل، نماینده دیوان دادگستری بین‌المللی معافیت نظام‌مند حکومت نظامی میانمار و دیگر اعضای ارتش این کشور به دلیل نقض آشکار حقوق بشر علیه بسیاری از اقلیت‌های قومی و مذهبی میانمار را محکوم کرد.

بیانیه شفاهی دیوان دادگستری بین‌المللی در گفت‌وگوی تعاملی درباره گزارش کمیساریای عالی حقوق بشر درباره وضعیت حقوق بشر مسلمانان روهینگیا و سایر اقلیت‌ها در میانمار، می‌گوید: کمیسیون بین‌المللی حقوق‌دانان به معافیت نظام‌مندی که حکومت نظامی حاکم و اعضای ارتش میانمار به خاطر نقض آشکار حقوق بشر به‌عنوان جنایت علیه بشریت و اخراج دسته‌جمعی مسلمانان روهینگیا در میانمار از آن برخوردار هستند، توجه می‌کند.

بر اساس این بیانیه، آزار و شکنجه همچنان ادامه دارد؛ حکومت میانمار به روش‌های بی‌شماری نشان داده که به استفاده از سیستم حقوقی به عنوان سلاحی برای آزار، سرکوب و آزار اقلیت‌ها ادامه خواهد داد.

تعداد زیادی از مسلمانان روهینگیا، احتمالا اکثریت آنها، اکنون در خارج از میانمار به عنوان پناهنده، پناهجو یا مهاجر زندگی می‌کنند. حدود یک میلیون نفر در بنگلادش، عمدتا در کمپ‌های به شدت محدود، در وضعیت فاجعه‌بار طولانی مدت پناهندگی هستند، زیرا راه‌های روشنی برای بازگشت به کشور خود، ادغام در جامعه بنگلادش، یا اسکان مجدد در کشور‌های ثالث وجود ندارد.

مسلمانان روهینگیایی که در میانمار باقی مانده‌اند، در شرایط سختی زندگی می‌کنند، بسیاری از آن‌ها در شرایطی که معادل اردوگاه‌های کار اجباری توصیف می‌شود، ساکن هستند و مصائبی که آوارگان روهینگیا را از میانمار دور کرده، نتیجه چیزی است که بسیاری از کشور‌ها و گروه‌ها آن را به عنوان نسل‌کشی توصیف می‌کنند.

انتهای پیام/