در آنتالیا هر کس روایت متضادی از حمله روسیه به اوکراین تعریف می‌کند

تابلوهایی روسی همه‌جا به چشم می‌خورد و مکالمات به زبان روسی را در کافه‌ها و خیابان‌ها می‌توان شنید.

ترکیه، دو کشور روسیه و اوکراین را "بازارهای بسیار مهم" خود می‌داند، و به شدت تحت تاثیر بحران اوکراین قرار گرفته است. بر اساس آمار وزارت گردشگری ترکیه، سال گذشته بیش از یک چهارم گردشگرانی که از ترکیه بازدید کردند از این دو کشور بودند.

در بازار شلوغ بندر قدیمی با رستم، مردی با چشمان سبز از ازبکستان آشنا شدم، فروشنده شیرینی‌های ترکی یک تکه کوچک شیرینی‌ را که رنگ قرمز روشن داشت روی قیچی بزرگ، تعارف کرد. روی آن شکر پاشیده شده بود، طعم پسته، فندق و آب گلاب داشت.

"این نشست به دنبال سه دور مذاکرات صلح ناموفق بین دو کشور از زمان آغاز تهاجم روسیه به اوکراین صورت گرفت"او به روسی گفت:"امتحان کنید، امتحان کنید".

شیرینی را در دهانم گذاشتم و به روسی پاسخ دادم: "ممنون، خوشمزه است". او پرسید "شما اهل کجایید؟" گفتم افغانستان. به گرمی پاسخ داد: "اوه، ما همسایه هستیم، من اهل ازبکستان هستم."

گفتگوی ما به سرعت از شیرینی‌های ترکی به موضوع تهاجم ارتش سرخ اتحاد جماهیر شوروی سابق در سال ۱۹۷۹ به افغانستان کشید و به حمله نیروهای مسلح روسیه به اوکراین رسید.

چهره رستم تغییر کرد، گفت از کمونیست‌ها "متنفر" است و توضیح داد که از نظر قومی ترک‌تبار است، پدربزرگ و مادربزرگش در منطقه مسختی گرجستان زندگی می‌کردند، "استالین آنها را در سال ۱۹۴۴ از آنجا اخراج کرد."

در سال ۱۹۴۴، بیش از ۱۰۰ هزار ترک مسختی به زور از بسیاری از روستاهای گرجستان رانده شدند. آنها به ظن جاسوسی اجبارا به واگن‌های حیوانات سوار شدند و بیشترشان به ازبکستان فرستاده شدند. رستم گفت: "کمونیست‌ها با خانواده‌ام رفتار غیرانسانی کردند."

یکی از دوستان قزاق رستم وارد گفتگوی ما شد و گفت: "با من بیا، من انواع چای را به شما نشان می‌دهم، اگر خوشتان نیامد، مجبور نیستید آنها را بخرید." نیازی به چای نداشتم، برای شنیدن دیدگاه او به مغازه ساده‌اش رفتم.

با اشاره به یک نیمکت قدیمی تعارف کرد که بنشینم و گفت: "ما مردمان خیلی خون‌گرمی هستیم.

اما حضور آمریکا در حیاط خلوت روسیه را دوست نداریم. آمریکا یک دردسر است، روسیه کاری را که باید انجام بدهد انجام می‌دهد، روسیه از حیاط خلوت خود دفاع می‌کند."

او نیز مانند رستم پرشور صحبت می‌کرد، اما برخلاف دوست‌اش، از آمریکا بیشتر از کمونیست‌ها و کرملین بیزار است. او گفت: "ببینید که آمریکا در افغانستان چه کرد، آشفتگی بزرگی را به پا کرده و رفت... یا در لیبی یا عراق، لیبی کشور ثروتمندی بود، اما حالا ببینید."

در حالی که در لابی هتل قهوه تلخ ترکی می‌نوشیدم، زن جوانی با لباس سیاه و کفش پاشنه‌بلند به سمتم آمد.

"سلام، من سویتلانا هستم، انیماتور در هتل، آیا می‌خواهید امشب در برنامه کارائوکه (تمرین آواز) شرکت کنید؟" من نپذیرفتم - و گفتم خجالتی هستم و استعداد آوازخوانی ندارم. اما او نمی‌خواست به این سادگی رهایم کند.

"ترکیه که در دریای سیاه با هر دو کشور روسیه و اوکراین مرز آبی مشترک دارد، پیشنهاد کرده به عنوان میانجی در بحران روسیه و اوکراین عمل کند"کنارم نشست و به حرف زدن ادامه داد. اوکراینی بود که اکنون در ترکیه کار می‌کرد و به زبان روسی مسلط.

روی موبایل‌ خود فیلمی از انفجار در برج تلویزیون کی‌یف را به من نشان داد و گفت که پدر و مادرش خیلی نزدیک آنجا زندگی می‌کنند. یکباره غمگین شد گفت: "چیزی در مورد سیاست نمی‌دانم، اما آنچه در اوکراین اتفاق می‌افتد درست نیست. من نگران پدر و مادرم هستم، آنها نمی‌خواهند کشورشان را ترک کنند. هربار که حمله‌ای رخ می‌دهد، آنها با دو سگ و سه گربه‌شان به زیرزمینی می‌روند."

دوستان روسی من اما می‌گویند هر چیزی را که در شبکه‌های اجتماعی می‌بینیم باور نکنیم چون به قول آنها "اوضاع در اوکراین خوب است."

منبع تصویر،

Getty Images

توضیح تصویر،

آنتالیا ترکیه

در این شهر رنگا‌رنگ، روایت‌های متضادی - از حملات روسیه در اوکراین - در کوچه و بازار شنیده می‌شود.

واضح است که جنگ اطلاعاتی نه تنها در سطح میان دولت‌ها یا در سطح رسانه‌های اجتماعی - بلکه در مکالمات خیابان‌های شهر نیز در جریان است.

این جنگ اما اختلافات بسیاری را در میان مردمانی از جمهوری‌های شوروی سابق که در ترکیه زندگی می‌کنند آشکار کرده است. آنها یکدیگر را به انتشار "اطلاعات غلط" متهم می‌کنند.

به صحبتی که با دوستم رستم درباره "اطلاعات غلط" داشتم فکر کردم و گفتم شاید شرکت‌های فناوری بتوانند در برابر جریان دائمی اطلاعات نادرست اقدام کنند، اما چه کسی می‌تواند صحبت‌ها و شایعات مردم در کوچه و بازار را کنترل کند؟